1 Ağustos 2010 Pazar

Yaşanan "hergün" insana;
bir yaşına daha bastım dedirtircesine, kullanmamışlığıma inat, birçok yerde okunur dedirten bağıra bağıra susmasını,
görmekle bakmanın aleni farkının, kamera arkasının ne kadar net olduğunu,
sabretmenin isteyerek yapılan bir durum olmadığını, elden birşey gelmediği için mecburen sabır çadırına sığınıldığını,
-mış sanılan herşeyin önceden bilindiği fakat annemin tabiriyle yalandan eşşek olunduğunu,
hala burnu koku almaz tavrın sürekliliğinin, aslında bir yaşam biçimi olduğu, yakana yapışmış, alnına kazınmış bir iz olduğunu,
kaderimmiş vay anasına denilen durumun, hiç bir zaman çözüme kavuşmayacağını,
eski kahkahaların yerini bıçak açmaz bir ağzın aldığını...
maşallah yüreği kanırta kanırta öğretti...
Vatan sağolsun...

Hiç yorum yok: