İnsanın depresyona girmesi çok kolay demişti izinliyken tv den izlediğim psikiyatr...
Cidden de öyle, ağdalı bir şarkı, hüzünlü düşünceler hooop diptesin...
Severiz de ölesiye...
Kafa dolu olunca, kalp de karanlıktaysa şarkıya filan da ihtiyaç kalmıyor ya...
Karanlığım bazen diyorum yanağıma küçücük bir buseyle uykunun en kabuslu yerinde uyandırılacakmışım da aydınlanacakmışım gibi gelse de....
Kendimi sürekli telkinlerle alıştırmaya tersi durum olur mu acaba iyisi olur mu diye düşündürmeye teselliye çalışsam da, uzun vadede plan yapmaktan nefret etsem de, elimi yüzümü boyayıp iyi hissetmeye çalışsam da, bekleyişin de sonunun ne şekilde geleceğini bilsem de, altı üstünden daha iyi belki uydurmasıyla günleri güne eklesem de ilerde düğüm var onu nasıl aşacağım onu bilemiyorum...
Ona da yazgı deyip geçeceğim aslında...