Depresyona girme hakkı istiyorum...
Her ağır parçada ya da babalı sahnelerde burnumun dibine girip gözümün hafif buğulanmasına bile ağlayacak çocuk var yanımda, bir de idamesini sağlamaya katkıda olduğum bir hayat öbür yanımda...
Küçük bir pansiyonda olayım mesela, hemen denizin kıyısında, o kadar küçük olsun ki belde; akşama kadar yoldan geçen insan sayısı bir elimin parmaklarını geçmesin...
Kaldığım odanın küçük de bir bir balkonu olsun...
Sigaramın dumanı balkondan süzülsün denize hemen...
Yemeğe bile inmeyeyim, öyle restaurant filan olmasın, dedim ya şimdinin caf caflı butikleri gibi değil de eski Türk filmlerindeki gibi olsun...
Yemeğimi tepsiyle odama getirsin tonton amcanın tonton güleç yüzlü karısı...
Fazla da kalmama gerek yok iki gün yeter, tek başıma olmam kafi...
Telefon edip adımı verdiğimde odanız hazır desinler adıma hitaben, gideyim hakkım olan depresyonuma gireyim...
Eve dönüş yolunda çıkarım nasılsa...
Evde hepten kendime gelirim zaten istersen gelme...
Kaçmaya bir odam olsun yeter ki...
