28 Ağustos 2010 Cumartesi

Konsantre Kitap...



Daha konsantreymiş eski zamanın kitapları...

Daha bir kokusu mayhoş, keskin, iç gıcıklatıcı, sayfalarımı çevir hemen oku beni dedirten...

Babaannemin vitrinindeki kitaplarını hatırlatan okurken, Stephen King , Barbara Cartland, Agatha Cristineli niceleri daha...

Sarımsı renkleriyle, dibinden koptu kopacak yapraklarıyla...

Şimdi bunu okurken 87 baskısında, o ağdalaşmış mayhoş kokusunu çekerken ciğerlerime, bir yandan o kitaplara gidip, bir yandan sarı yapraklarına burnumu içine soksam çıkmasam hatta, bitmesin bu kitap dedirten, sayfalarını bebeğimin altını açarkenki narinliğimle çevirdiğim, ha yıllanmış şarabı açmışım içmişim, ha bunun içindekileri çekmişim içime ne farkı var ki...

25 Ağustos 2010 Çarşamba

Eve Doğru...

Refakat saatlerimizin sigara molası kısmında demek ki alışmışız ki Fulya'yla beraber, acilin önünde durduk habire, hoş gerçi tek açık büfe orada var bir de kahve otomatı orada var bir tek...
Ama biz yine de kahveleri alıp sigarayı bahçesinde içtik hatta ara ara olan anonslarda babamın ismi bekledik...
Bugün öğleye doğru çıkaracaklar inşallah bakımın geri kalanı evde...
Haydi vira bismilllah...

24 Ağustos 2010 Salı

Hastane...




Zatürre tedavisinin bitmesine 2 kala, habersiz gelen solunum yetmezliği sürpizi bizi ambulansa tıkıp acil yoğun bakıma getiren gecenin kabaha karşı yüzünde...
İnsan ne tecrübeler ediniyor, hayatın başka yönü diyor kendi kendine...
Ne hastalar, ne ex ler, neler neler...
Tabi babam dellendi doğal olarak, yat Allah yat, sinir mi kalır, iki dakika önce ön yatakta olan hasta küt gidince tabi...
Acil kapısında hoparlörden gelen bilmemne bilmenenin yakını hasta yanına lafıyla kısa mesafe sürat koşusunun ardındaki endişeli bekleyiş...
İnsanoğlu her badireye alışıyor, tek temenni kaldıramayacağımız yüklerin altına sokmaması Yaradan' ın...
Bu meyanda kız kardeşimin onu hep küçük bebek görmemiz konusundaki yüzümüze kara çıkartması hııı bizim kız büyümüş de neler yaparmış olması da bu işin hayrı gibi...
Velhasıl şimdi kardeş kardeş babamızın yanında refakatçiyiz, servisin vireless inden sonuna kadar faydalanıp oturuyoruz...
Mesajlara telefonlara dualara da bin teşekkür...

23 Ağustos 2010 Pazartesi

Naaaaaa Niiiiiii....

Ezberlediğim numara işe yaradı, yoldan geçerken acı siren sesiyle arkasından duaları sıraladığım, kendi kendime dertlendiğim araca binmek de kaderimin cilvesiymiş...
En öne kurulmak marifet değil, hiç değil...
Zaten saat naaaa niiiii naaaa niiiii seslerini çınlatmak için uygun değildi...
Başa gelince panik olup 112' yi arayıp, tııırt diye bir çırpıda anlatıp, daha telefonu kapatmanın üzerine beş dakika geçip, o aracı görünce o yol eve kadar nasıl uçulur, baba nasıl sedyeye yatırılır, acile nasıl gidilir, nasıl acilde beklenilir, her biri kendini il emniyet müdürü sanan güvenlik görevlilerinin durumlarını seyreyle (tabi ki hepsi değil beş parmağın da beşi bir değil) diğer gelenlere nasıl üzülünür sonra.....
Allah bütün hastalara şifalar ver sıkıntıları hafiflet...
Yazının tüm cümlelerinin ayrı tellerden çalması, anlatımın anlatılamaz daha doğrusu anlaşılabilinemiyor olması ve diğer etkenler de günlerin uykusuzluğuna moralsizliğine verile...

20 Ağustos 2010 Cuma

Belki...

Gazeteyi açıp okumak...
Akşam, rahmetli dedemin söylemiyle ajansı seyretmek...
Ne kadar iç açıcı olmasa da yüzleri buruştursa da insanın haykırası geliyor çığlık çığlığa;
"Evet" di, "Hayır" dı diye gezinmektense, şu güzel ülkemin ceza sistemini oturtup trafik, cinayet, hırsızlık, gasp ve bunun gibi cezası kallavi olması gereken durumların hakettiği yeri bulabilmesi için çığırtkanlık yapılsa, Fatih Altaylı' nın dediği gibi işte o zaman adam oluruz...

19 Ağustos 2010 Perşembe

Bildiğin Mezar...

Başlıktaki bildiğim mezarın "bildiğin" kısmı bildiğimden değil anlatımımdan tamamen...
Girer girmez yüzümle mesafesi neredeyse 10 cm olan, o gürültülü aydınlık mezarımsıda on dakika kalacaksınız dedi görevli, bir de elime tansiyon ölçerkenki balonu birşey olursa sinyal verin diye tutuşturdu...
Bu sefer üç sene öncesine göre daha temkinliyim, bekliyorum tıngırtıyı, geçen seferkinde birden hazırlıksız yakalanınca kafamı vurdum Allaaaaah ne oluyoruz diye, şimdi ülkelerden ülke gezdim, gıy gıy gıy tıs tım tıs tırrrrrrrt, ritm bile tuttum hatta sonra fala geçtim, bu ses gelirse niyetim olacak diye, sonra Küba' ya uzandım kocaman bir salonda sıralar varmış, kızlar bacaklarında puro sarıyorlar zeytinyağlı yaprak sarması gibi incecik hoş kızlar da inceydi sinir oldum çıktım o hayalden...
Halime şükrettim antin kuntin marazlarım yok diye, elli kere o sinyali veren varmış, daralır tabi insan ister istemez, ben de öyle nameler yok Allahtan...
Sonra önce bir salak gibi otopark var mı oralarda dedim gitmeden telefonda, var dediler, hayatta para vermeye kıyamadığım yegane yerlerin başını çeken otopark durumu için de dedim ki, ülen oralar benim çocukluğumun geçtiği yer değil mi, sokaklar da avucumun içi,hiç de veremem deyip daldım eski apartmanımızın sokağına...
Parkedip yürürken o yere, bir baktım gece yarılarına kadar oynadığım sokağın önünden geçiyorum, gece 00:00 olurdu annem balkondan bildiğin yırtardı kendini ses de kuvvetli Fundaaaaaaaa diye sonra aynı kuvvetli ses benden "anne noluuuuuuuuur biraz daha" noluru mu kalmış kaç saat sonra zaten sabah olacak, git işte sonra yiyeceksin dayağı...
Öyle de korkardım annemden, az sopasını yemedim...
Şimdi düşünüyorum da anneye babaya kin olmuyor, düşünsene az gebertmedin beni deyip annesine babasına küs olan evlat var mı yok, şimdi matah birşeymiş gibi bir hoş seda anlatıyoruz...
Sonra apartmanı gördüm bir küçük bahçesi, küçükken leb-i derya gelen nasıl oluyorsa futbol maçı yapmaya sığdığımız bahçeyi, bir de o zaman ebat küçük tabi...
Sonra kömürlüğün üzeri evcilik oyununa ev sahipliği yapan...
Velhasıl ben MR çektirmeye gitmişim de ardına bir sürü hoşsedayla da geri dönmüşüm...

18 Ağustos 2010 Çarşamba

İyi...

Sabahın uğunduran beli büken mide fırtınasının sinyalinin dosta kadar ulaşmasıyla haydi gel neylersin deyip çekip çıkarmasıyla geçen o bir sürü; kah şaşırarak, kah keyiflenerek, kah gaza gelip hiddetlenerek geçenin ardından alınan mis kokulu yapraklarıyla kitaplar ardına serum ardına bir saç sakal sonra gelinen kürkçü dükkanı...
İyi böyle...

17 Ağustos 2010 Salı

CAN Baba Demiş...

KADIN DEDİĞİN...

‎-Kadın dediğin iyi sevişecek arkadaş. Koyun gibi yatmayacak,kımıl kımıl olacak yatakta. Aklını başından alacak ama, aklını sadece bununla yormayacak. Delireceksin ama delirmen hastalıktan olmayacak. Uzanıverdi mi yanına boylu boyunca, göğsünde atan kalbinin yerine koyacaksın kendini, ruhunu, herşeyini.Aşksız yatmayacak yatağa ve sen bunu bileceksin.Kadın gibi kadın olacak kadın dediğin, çıtır çerez niyetine yemediğin. Bir gecelik değil, ömürlük olacak ömürlük. Yıllara rehaveti değil huzuru taşıyacak. En seksi leydi olmayı da bilecek,hanım sultan olup sözünü geçirmeyi de. Cıvık konulara takılıp zaman tüketmeyecek, küfretmeyecek, Kadın dediğin ayıp nedir bilecek. Sıkboğaz edip seni yalancı durumuna düşürmeyecek.Seni öyle bir tutacak ki arkadaş, sen bile şaşıracaksın öyle tutulduğuna. iki lafın başı, her tartışmada ayrılalım tehtidi savurmayacak. Sabırlı olacak ve asla gururuna dokunmayacak...Tuzu az, şekeri çok gibi limiti olmayan prosedürlerle yemeklerle işi olmayacak. şöyle pastırmalı kurufasülyenin yanına tereyağlı pilavı konduracak şüphesiz. Salatasız oturmayacak yemeğe. Temiz olacak herşeyden önce mesela köfteyi mıncıklarken elleri . Yahut pahalı parfümlerin sindiği, boyacı küpü gibi, her öptüğünde bulaşık bir tadın kaldığı bir kadını öpmeyeceksin. Buram buram aşka sarılacaksın arkadaş. Buram buram kadın kokacak kadın dediğin.Kadın dediğin güzel olacak ama eli yündenden çok öte birşey.Zeki olacak zeki, seni bir hamur gibi karmasını da bilecek,o hamura kendini katmasını da... Paranın güzelliğini bilecek ama ne parasızlığın ezikliğini ne de paranın kudurmuşluğunu yaşayacak.Değerlerini bir anlık hevesler uğruna terketmeyecek.Namussuzluğunu, ahlaksızlığını ancak ve ancak seni baştan çıkarırken kullanacak, yan gözle adam kesmeyecek ,başka sevgili edinmeyecek. Sarışın, renkli gözlü uzun bacaklı, beyaz tenli, ince bilekli dilber filan fasarya... Kadın dediğin hatun olacak arkadaş, sözüne güvenilir, olacak. Bileceksin ki konuşulanlar burada kalır, kapıdan çıkmaz bir daha. Ağzı sıkı olacak kadın dediğin. Sırrını tutacak ama gününü bekleyip kusmayacak...Para lazımcılardan, kürkçülerden, cep telefonu manyaklarından,dırdırcılardan, unutkanlıklarını senin üzerine atanlardan, kendi yetersizliğini seni suçlayarak rahatlayanlardan, raf süslerinden,tehtidkarlardan, kaçaklardan, kıkırdayanlardan,boş bakanlardan olmayacak. Saflığı, cahilliği, aptallığı oynamayacak, biraz ukala olabilir ancak sana rol yapmayacak. Komplekslerini güzelliğiyle örtmeyeçalışmayacak. Bir şeyi çok isterse ve inançları doğrultusunda yapacak. En önemlisi kendini sevecek arkadaş, kendini sevmeyen kadından sana ne hayır gelir.Bir bakarsın ki yıllar sonra bu kadınla ne yatağa sığabiliyorsun, ne toprağa...Koluna takıp gezmesini de bileceksin gururla, koynuna çekip sevişmesini de şehvetle.Analığını da bilecek, çocuklarından saygı görmeyi de, anaya babayahürmet etmeyide... Kadın kadın olacak be, seni sadece sen olduğun için, sensin diye sevecek.Parayla pulla, kariyerle,kimin ne dediğiyle ,sınırlamayacak.Hem sevgilin, hem arkadaşın, hem annen, hem çocuğun olacak, bağrına basacaksın huzurla... Bileceksin ki evde 'O' kadın tarafından beklenmenin zevkini hiçbir zevk yaşatamaz sana...
Öyle bir kadın işte...
Nerede oyle kadın yoktur deme...
Vardır vardııııııııır!..
Sende adam olacaksın seçmesini bileceksin!!!
Koca bir yün tomarı meydanda, sopayı vurdukça savrulan yünler didilirken bilmiyor ki kimse, aslında onlar didilen yünler değil de savrular harfler...
İş bitip yünler/kelimeler didilip, başından kalkıldığında, üzerine yapışanlar yünler değil harflerin üzerine üşüşmesiyle meydana gelen cümleler...
Sarfedip sarfetmemek üzerini silkelemene bağlı...
Yok dersen kalsın, söyleme kimseye deme, silkelenme o zaman...
Kimse görmez nasılsa yaşıpanlarını, gülümse sen sadece yoluna devam et...

15 Ağustos 2010 Pazar

İki Yabancı...






Açsam Rüzgara

Ne hoş, ey güzel Tanrım, ne hoş
Mavilerde sefer etmek!
Bir sahilden çözülüp gitmek
Düşünceler gibi başıboş.
Açsam rüzgara yelkenimi;
Dolaşsam ben de deniz deniz
Ve bir sabah vakti, kimsesiz
Bir limanda bulsam kendimi.
Bir limanda, büyük ve beyaz...
Mercan adalarda bir liman..
Beyaz bulutların ardından
Gelse altın ışıklı bir yaz.
Doldursa içimi orada
Baygın kokusu iğdelerin.
Bilmese tadını kederin
Bu her alemden uzak ada.
Konsa rüya dolu köşkümün
Çiçekli dalına serçeler.
Renklerle çözülse geceler,
Nar bahçelerinde geçse gün.
Her gün aheste mavnaların
Görsem açıktan geçişini
Ve her akşam dizilişini
Ufukta mermer adaların.
Ne hoş. ey Tanrım, ne hoş,
İller, göller, kıtalar aşmak.
Ne hoş deniz deniz dolaşmak
Düşünceler gibi başıboş.
Versem kendimi bütün bütün
Bir yelkenli olup engine;
Kansam bir an güzelliğine
Kuşlar gibi serseri ömrün.


Orhan Veli Kanık

12 Ağustos 2010 Perşembe

Çocukla Büyümek...

Rengin' in küçük olduğu vakitler daha evin yakınındaki kallavi bir kreşin bir semineri var haydi dedim Bey gidelim, o zamanlar bu kadar yoğun değil, elele tutuşup her yerde beraber dolandığımız zamanlar...
Gittik, annelik babalık şöyle yetiştirin, böyle olun şeklinde bir sürü söylemden ibaret seminerin bir bölümünde, anneliğin aslında hayvanlarda olduğu gibi içgüdüsel brişey olmadığını, sonradan öğrenilen bir davranış olduğunun altını çize çize, çizilen kısmı hazmedip semineri bitirdikten sonra haaa dedim evet öğrendiğimiz veya senelerdir gözlemlediğimiz şeyleri uygulayıp adını annelik içgüdüsel bir davranıştır yaftasını yapıştırıveriyoruz kendimize...
Babalık nasıl ilk başlarda hissedilmese de, çocuk babasına gülümseyene daha da ilerisi "baba" diyene kadar "hayatımızda artık bir bebek var ve ben bu bebeğin babasıyım vay beee" şeklinde geçse de annelik öyle değil malumunuz...
Ciddi iş, ardında keşkelerle dolu iş...
Kim ne derse desin bende de dahil, şunu şöyle yapsaydım ardına saklı, bir veya birden fazla vukuatı barındırıyor geçmiş zaman bebek büyütme zarfında...
Biz de Rengin' in evliliklerde olurmuş ya 1-3-5 kuralı futbol taktiği misali...
Çocuklarda da terrible two ("çocukluk dönemi negativizm") denilen o bunalımsal dönemi biz sıkıntısız atlatsak da, sonraki dört yaş ve altıyı bitirmeye az kala dönemde elinde oyuncak olmaktan öte gitmemiş yol alınmamış bir arpa boyum elimde kalma durumum...
Kimi zaman sadece yapmaya çalıştığım yalansız, benimle herşeyini açık yüreklilikle paylaşan, ahlaklı, en önemlisi iyi yürekli, bunların sonucunda da çok ama çok mutlu bir çocuk yetiştirmek isteğim ve bunun sonucunda yapmaya didindiğim...
Fakat bu kadar didinmenin en güzel meyvesini de yapmaya çalıştığım, çalışmak yerine çabaladığım desem daha doğru olan bu yolda, hem Renginim, hem ben bizim Bey onunla birlikte büyüdük gidiyoruz...
Mutlu olduğuna inandığım, değerlerimizi koruyarak yaşayıp giderken birçok çabanın semeresini görüp, her an tekrar aşık olduğum Rengin hanımı yazdım bugün nedensiz...
"Allah kimseyi evlatlarıyla sınamasın" tek dileğim olup onların o güzelliklerini görmeyi de esirgemesin bizden...
Seni çok seviyorum be Renom :)

10 Ağustos 2010 Salı

Burulurum Komik Halime...













Bir milletin evlatları, bu kadar ne yerine koyulamaz...
Senelerdir aynı serenatlar; yaz gelir diyet, kilo, sıcaklarda nasıl olmalıyız, ne yemeliyiz, ne giymeliyiz, ne ne neeeeee!
Ramazan gelir, yok şöyle oruç bozulur, bu yapılır, şu yapılır, hurma fiyatları budur, sahur budur, iftariyelikler şudur...
Arkadaş bu saate, bu yıla kadar her sene bu ve bunun gibi söylemleri artık ömür boyu günde üç öğün mecburi içilecek ilaç gibi kanıksayan bu millete de yazık, bangır bangır anlatıp kulağımızı beynimizi didikleyen size de...
Hayırlı ramazanlar efendim...

9 Ağustos 2010 Pazartesi

Boşuna mı Koymuş Adımı?

Bizim Bey der bana, çok lazım herşeye burnunu sokuyorsun "toplum polisi misin" diye...
Polislikten öte birşey bendeki; üzerime vazife olsun olmasın, müdahale gerektirecek her durumda, hazır kıta bekleyen asker gibi en yakın telefon kulübesine gitmeden daha, üniformamı kuşanıp cenge hazır bekliyorum...
Herşeye karışıyorum, herkesin işine maydonoz oluyorum elimde kılıcım eksik...
Çok fena, çok cinsim...
İlerleyen zamanlarda örneklendirir çeşitli konulardaki nadideliğimi sererim ortaya...
Özellikle trafik ışıklarını beklemeyip, kendilerini yollara seren siz kendini uyanık sanan sonra da bilgisayar oyunlarındaki gibi küt küt öte tarafa göçen, kendi hayatını hiçe saydığı gibi, bir anne bir baba olup da "lan ben kendime mukayet olayım, ölmenin manası yok bok yolunda, geride kalanları düşüneyim" şeklindeki düşünceden bihaber vatandaş!
İnan olsun sizler gidince hiiiç üzülmüyorum, tamam vade doluyor o kısmı atlıyorum ama siz tedbir senden takdir Allah' tan kısmını es geçip nasıl canınızı hiçe sayarsınız?
Bugün Ulus' un o işlek heykel ışıklarında bekliyorum, çok da imtina ederim bir sürücü olarak da bilirim ki arabanın önüne atlanılması çok da şık bir hareket değil...
Yaya da yeşilin yanmasına var daha 112 saniye...
Bu arada yurdumun kendince uyanık nadide insanları birer ikişer aralardan atıyorlar kendilerini yola...
Teyze geldi yanıma
- Kızım geçiliyor mu?
- Yok teyze nereye bak daha bize kırmızı...
- Ama baksana kızım geçiyorlar...
- İyi teyze sen de geç o zaman, sonra kazısınlar seni yoldan...
- Ağzından yel alsın kızım o nasıl söz?
- Valla teyze nereden yel alırsa alsın durum bu görmüyor musun fırtına gibi geliyorlar ya duramazlarsa Allah saklasın...
- Hııı hava da yanıyor değil mi?
- .......??!!!
Neyse teyze utandı benden de bu kadar lafıma, ışığı bekledi sonra bilemedim bir iyi günler demeden terk etti beni :)

Dur Durağım...



Memleketimin otobüs durakları, etekli kadın oturmuş da eteği çekilmiş gibi yarım yamalak duruyor...
İşlevsellik namına birşey yok, görselliği de eh denecek ölçüde dandik...
Neyleyim görselliği, işime yaramadıktan sonra...
Bu sellerin hüküm sürdüğü zamanlarda, iki kere yakalanma maceramı durağa sığınayım şeklinde sonlandırmak isterken, hilafsız dizlerime kadar ıslandığım, elimi yüzümü daha saymıyorum, bütün durağa sığınan durakzedelerle beraber o günleri anıyorum yazıyı yazarken...
Anladık ki yağmurdan korumuyor, tepesi yanı yöresi yarım çünkü...
Şimdilerde de kırklı derecelerin hüküm sürdüğü, güneşin tabak gibi tepemizi deldiği zamanların durağındaysa, her tarafı şeffaf cam olan durakların tepesi de cam olunca, olanca hıncıyla yine yansıyıp tepeyi deliyor mu o güneş?
Haydaaa demek ki yaz sıcağının güneşinde de sınıfta kaldı...
Ne anladım şimdi bu işten ben?
Kimsenin belediyeciliğini sorgulamak değil maksat...
Maksat, yapılanın hiç bir amaca hizmet etmemesi, biz bekleyenleri mağdur etmesi...
Velhasıl bu detaydan muzdaribim, bir çok durak bekleyeni gibi...


Hatta ve hatta şurada bir yazı bile yazılmış şimdi fotoğraf ararken rastladığım...

6 Ağustos 2010 Cuma





"Garıları Seyrediyom"

Seyreden gözlerini Allah görsün...
Dün otobüs durağına yürürken, dükkanın önünde oturan çok dikkat etmedim şöyle bir diyalog aralarında;
- Bilmemne abiiiiii ne yapıyon?
- Garıları seyrediyom gardaş...
Allah cezanı versin senin, ah dedim çıkayım karşısına diyeyim ki "o garıları seyreden gözlerini Allah bildiği gibi yapsın, senin de evde soyadını taşıyan garıları senden beterler seyreylesin"...
Var hala odundan beter insanüzeri varlıklar, delirmemek içten değil...
Nurlarda yatsın babaannem olaydı lafı yapıştırırdı ağzını doldura doldura...
"Südüklüğüne Daş Dura"

1 Ağustos 2010 Pazar

Yaşanan "hergün" insana;
bir yaşına daha bastım dedirtircesine, kullanmamışlığıma inat, birçok yerde okunur dedirten bağıra bağıra susmasını,
görmekle bakmanın aleni farkının, kamera arkasının ne kadar net olduğunu,
sabretmenin isteyerek yapılan bir durum olmadığını, elden birşey gelmediği için mecburen sabır çadırına sığınıldığını,
-mış sanılan herşeyin önceden bilindiği fakat annemin tabiriyle yalandan eşşek olunduğunu,
hala burnu koku almaz tavrın sürekliliğinin, aslında bir yaşam biçimi olduğu, yakana yapışmış, alnına kazınmış bir iz olduğunu,
kaderimmiş vay anasına denilen durumun, hiç bir zaman çözüme kavuşmayacağını,
eski kahkahaların yerini bıçak açmaz bir ağzın aldığını...
maşallah yüreği kanırta kanırta öğretti...
Vatan sağolsun...

28 Temmuz 2010 Çarşamba

Tehdit mi Asla İşim Olmaz Durum Değerlendirmesi Tamamen...

Şimdi enteresan bir durum hasıl bu ara...
Bu blog işi hepten çeşit çeşit insanlarla kaplı...
Yorumlara gelen adsızların işledikleri haltlar, hayatlarında orgazma ulaşamamış zavallıların tatmin yolu olsa gerek bu yaptıkları...
Bana da gelmişti zamanında, kimden geldiği aleni fakat dava açmaya gerek yok, yoksa hiç gocunmam...
Neyse bir adsız yorum sahibi zavallı da, benim kurumdaşım işin enteresan tarafı, teknolojinin ne menem birşey olduğunu bilmeyen bu zavallının girdiği bilgisayarın donuna kadar belli, hangi saatlerde girdiği, hangi sayfada ne kadar süre geçirdiği vesaire vesaire...
Neyse efendim girilen blog birinci derece kanım canım olduğundan benim de cürmümden fazla yer yakabildiğimden yine hanımlığıma veriyorum yoksa...
Esenlikler...

27 Temmuz 2010 Salı

Balkabağından Araba...

Rengarenk, anı anına uymayan, dibine kadar duygu dolu, hop hop, bir hayatım var, bir o kadar da koşuşturmalı...
Dinginlik bana göre değil midir nedir?
Gerçi bu hali sevmiyor değilim hani...
Sabah birşey oluyor, akşamına o dipten çıkıp sevinebiliyorum bile...
Bir akşam bir elimde bir, diğer elimde bir, radyoda çalan musikiden ağlayıp zırlarken şimdi ellerimi açıp şükürler edip duruyorum...
Hayat hakikaten enteresan, kadere inanan ve hayatı da bir dizi gibi benimseyip bakalım yarın ne olacak diye bekleyen ben, her bekleyişimin umudunun semeresini görmekten de bir dolu keyif alıyorum...
Bu kadar girizgazı yapmamın nedeni, sevinçten tabi...
Bir doktorumuz var kiiii hatta iki hatta üç...
Şükürler olsun Allahım öyle cevherler çıkardı ki karşımıza, hele bir tanesine Cinderellanın peri annesi gibisiniz diyorum, ümitsiz vakayı bir rapor okuması ve diğer değerlendirmeleri sonucu (tabi ki tedaviler sırasındaki titizliği asla gözardı edilemez) hooop birden balkabağını şahane arabaya dönüştürüyor Magnumun hediye verdiğinden...
Bugün beyin cerrahisinin metaztas yapmış dediği kitlenin, MR sonucunu okuyup da yok birşey kontrollü olalım deyince Allahım dedim sarılayım kucaklayayım onu sonra da sorayım size caanım cananım diyebilir miyim?
Tabi ki de Allah kimsenin başına vermesin, görmeyin sevdiklerinizin acılarını deyip bir hayat gerçeği olarak da naçizane tavsiyemi iletmek boynumun borcudur...
Ana tedavimizin geçtiği yer olan bir numaralı tedavi merkezi ONKO, ve Gazi Üniversitesi Hastanesi' nin bizim karşımıza çıkan üç doktordan en güzel çiçeği Gazi Üniversitesi Radyosyon Onkolojisi Ana Bilim Dalı Başkanı Prof. Dr. Müge AKMANSU' ya (diğer iki doktorumuz erkek) tedaviler sırasındaki titizliklerine, benim ağlak zırlak panik koşuşturmalı halimin sabırlarına, her an güler yüzlü hallerine, ilgilerine ve daha bir çok şeye binlerce milyonlarca teşekkürler, diğer iki doktorumuza da tabi...

26 Temmuz 2010 Pazartesi

ve Baba ve Sigara...

Babanın yanında sigara içilir mi?
İçilmez, bence kati suretle içilmez, içene saygı duymam duymamam da tamamen ben de kalsın...
Ben de tabi ki içmiyorum fakat babam içtiğimizi bilir, asla bize olan saygısından nasıl ki hiç bir zaman odalarımızın kapılarını çalmadan girmezse, sigara içtiğimizi bildiği ya da tahmin ettiği durumlarda oranın yakınından geçmez...
Ta ki düne kadar...
Tam içerken canım kuzum, balkona bir daldı sonra kararlı bir ifadeyle söndürmeyin için adam gibi dedi ısrar kıyamet...
Yok babam sen de abarttın, ne alaka dedik dinletemedik fakat yine de yakmadık...
Sigara ve sayg konulu durum muhakemesi yapmak değil amaç, dedim ya içmem tövbe...
Bizim kuzen içer nasıl garibime gider amcamın yanında dudaklarının arasına götürürken dumanını püfletirken...
Sonra babam kendisinin ve amcamın dedemin yanında sigara içme hadiselerini anlattı...
Ha babam dedemin yanında içerdi tasvip etmesem de içerdi...
Bu da bir yakalanma hikayesi oldu küçükten, yıllar yıllar sonra dönüp bakınca, dudaklarımın kenarında bir buruk gülümsemeyle okuyacağım...

25 Temmuz 2010 Pazar

Hani Oruçtan Çıkarsın...

Yemezsin bütün gün sonra iftar ardından boşluk, acaba hala oruç muyum, yesem mi, yemesem mi...
Okul mezuniyetinden sonra oldu bende, yeme yememe mevzu değil tabi, ben şimdi hiç ders çalışmayacak mıyım?
Hiç ödev de yok, vize final oh onlar da hak getire...
Nasıl böyle boş hayat...
Keyfin ötesi durum, bitirinceki boşluk filan hikaye durumun rahatına bakmak hasıl gelir...
Sonrası işte büyüme başlıyor, gerisi hikaye...
Okul, flört sancıları, dersi verdim veremedim kaygısı, yaz okulu...
Onlar geçirildikleri an itibariyle ağır gelirmiş...
Asıl büyüme sancıları daha fenaymış...
İş bulma kaygısı, o bitti evlendim mi, hadi ardından çocuktu ki ben şanslı azınlıktaydım belki de, tedavisiz anne olmak anlamında, şimdilerde sağım solum anne olmak isteyip, bir sürü tetkiklerle boğuşan şanssızlarla dolu...
Sonra büyüdükçe bir önceki neslin yaş ilerlemesi dolasıyle, önünüze sipariş etmeden gelen, tadına bile bakmak istemeyeceğiniz içi tepeleme yemek dolu bir tabak gibi...
Burada geri gönderme, ben bunu beğenmedim değiştir lüksü yok...
O tabak bitecek...
Şimdiki sınav çetin, tabağımdaki yemekler ağzıma tıkıştırılsa da tıkıştırılmasa da bitecek eri geci...
Bittiğindeki küçüklüğümden beri biten yemeğimi ekmeğimle temizleyip yıkanmış gibi görünen ve büyüklerin aferin tabağını temizlersen yakışıklı kocan olur öğütleriyle büyüyen ben, bu tabağı hiç mi hiç sevmedim...
Ben temizledikçe sönmeyen mum gibi, tabak tepeleme...
Tabak sana söylüyorum, bit ama öyle tertemiz ol ki, benim ağzımdan burnumdan tıkıştırılanlara bile amaaan bir şekilde bitti gitti şükürler olsun diyeyim peçeteyle ağzımı sileyim...

22 Temmuz 2010 Perşembe

Dar Koridorun Kısa Koşturması...

Babamın kuruyemiş dükkanında çekirdek satarken yan dükkanda bir arkadaş, ara ara uğrardı çok da matraktı kulakları çınlasın...

Elinde çekirdek "Funda o kadar işim var ki bak görüyorsun başımı kaşıyacak vaktim yok" diye...

Şimdi ben de değil başımı kaşıyacak, şöyle iki lokma oturacak vakti bulamazken hazır iki çiziktirmek için haydi dinleneyim bahanesine oturduğum bu yerde eyliyorum kendimi...

Yoksa kanepede uyuyan ve önce tuvalete götürülmesi sonra yatağına yatırılması gereken bir kızım, on gündür Allahın Çin' inde olan, yemeğini yer yemez kanepede uyuya kalan Bizim Bey var...


İki gün önce akraba düğününün misafirlerinin ardından olan çamaşırları ve Bey' in getirdiği kirlileri yıka as kurutmaya çabala şeklindeki durumu es geçiyorum...
Allahtan yine kedi gibi dört ayağımın üzerine düştüm de anacığım ütüleri halletti...
Fakat nasıl bir durum bilinmez ev toplamak, iki ileri bir geri gidilesi gibi, bir arpa boy yol aldın mı desen yok, topla topla bitiremediğim evin kenarından ateşe verip hayde bre toparlanın nidalarıyla karşısına geçip gecenin sıcağında daha da bir yanasım var...
Uzun süredir bolu dağı tünelinin karanlığında ilerlerken, bu ara ışığı görmenin verdiği tarifsiz mutluluğa ek, bugün beni yalnız bırakmayan kardeşim ve kardeşim gibi sevdiğim diğer arkadaşıma da buradan bir selam göndermeyi ve teşekkürlerimi bir borç bilirim...
Kıza gideyim de daha fazla kanepelerde sürünmesin...
Tabi Bey' e de...
Fotoğraf, kuzenimin kır düğününden...

Nereden Bileyim ki...

Sabahın vaktinde kızkardeşim ve arkadaşımla 7. Sulh Cezanın önündeyiz...
Bekleşiyoruz yalnız işin ilginç kısmı kimse yok yani başka davaları olanlar da yok, in cin top oynarken mahkeme kapısının üzerinde davalara gireceklerin isimleri, tarafları, saatleri yazıyor, karşılarında da başka bir sulh ceza numaraları yazıyor...
Fakat bir benim adımın karşısında kağıt yok...
Nereden bileyim, bekle bekle kapıda hiç bir hareket yok, ben soruyorum neden bütün duruşmaları başka numaralara göndermişler beni göndermemişler Allah Allah diye...
En sonunda dedim ben bir kaleme sorayım ne iş...
Gittim ki benim adımın karşısında yapışmayan 9. Sulh Ceza yazan kağıdı yukarı yazıp iki davayı birden çizmişler ama benim üstte kalan duruşmanın karşısına yapıştırmışlar...
Haydaaaa benim dava sen görül, bir de üzerine Nisan 2011' e ertelen...
Beni de gelmedi diye yaz oraya...
Kim bilir tabi ben 7' nin önünde beklerim...
Var bunda da bir hayır dedim döndüm işimin başına...

21 Temmuz 2010 Çarşamba

Anahtarım Gülümsemen...

Uzun aylar sonunda ilk defa yüzündeki gülümsemeyi gördüm...
Senin o gülümsemen benim sıkışmış yüreğimin anahtarıymış meğerse...
Yarın sabahki duruşmanın verdiği sıkıntının, ferahlatıcı anahtarıymış...
Allah yardım edecek elbet, inancım sonsuz...
Diğer sonsuz inancım onun dışında da, senin yüzünün dolayısıyla hepimizin yüzünün gülmesi...
Şükürlerim varlığına, dualarım sağlığına...
Canım yakışıklım...

16 Temmuz 2010 Cuma

İçine Kırk Yaşında Kadın Kaçmış Çocuk...

Her anneye yavrusu dünyanın incisi görünür, hep kendi bebesini över durur ya...
Benim de annemden kalma "övememe" durumum var, annem der hep "ben biliyorum sizi, eller bilsin övsün der"...
Kızardım ona küçükken, sen de bizi yerin dibine sokuyorsun, baksana öyle olmadığını bildiğimiz halde anneler mangalda kül bırakmıyorlar...
Olsun herkes bilirmiş meğersem de biz bilmezmişiz, büyüdük öğrendik...
Misafirlerim var, bizim ikinci memleket Çeşme' den...
Tutkun aileyiz vesselam, babam saydığım amcam, çocukları kardeşlerim, o kardeşlerden birinin de başlıkta yazdığım nitelikte dört yaşındaki kızı Berra, bu yavru övülmez de ne edilir...
Bu sabah gözümü açar açmaz sohbete daldık, hazır Rengin uyurken çünkü kimseyi sevemiyorum da, ilgilenemiyorum da, suratını sallayıp gidiyor...
Haliyle ben de kuytuda kıstırıyorum Berra' yı...
O kadar dilli ki ve o kadar bilmiş ki, hayretler içinde seyrediyorum onu konuşurken, bir o kadar da palavracı, ne senaryolar konuşurken elleriyle yüzündeki mimikler al çıtır çıtır ye...
Geldiklerinde diğer kuzenini soruyorum

- Dilay nasıl beraber oynadınız mı (kına gecesinde oryantal danstan bahsediyorum) Berracım?

- Evet şahane oynuyor, tarzı benimkine çok yakın!!!


Kayıt sabahın 07:30 unda yapıldı Berra' yla konuşan bet ses de bendenizin...

14 Temmuz 2010 Çarşamba

"13.7.2010"

Kuzum benim, bakma sen bizim böyle takıldığımıza, yerken, otururken, konuşurken, gözlerimiz bir noktaya takılmış öyle boş bakarken, hep sen varsın aklımızda fikrimizde...
Her ne kadar yavru kediler gibi kenarda duruyor hayalin beynimize kazınsa da, içimizi soğutan, bizi bir parça ferahlatan, herşeyin senin iyiliğin için olduğunu bilmek ve buna kalben inanmak...
Sen benim canımın paresi, biriciğimsin, seni çok seviyorum yakışıklım...

Mektubumuz Var...

Gecenin sıcak vaktinde elime kumandayı geçirme özgürlüğünde bulunduğum nadir vakti değerlendirip pıt pıt oradan orada zıplarken, bir baktım bir adamcağız oturur koskoca bir zarfın önünde...

Sunucu sabah dedektiflerinden biri, kayıplarda, cinayetlerde kimi zaman gazeplenip tarafları azarlayan, kimisinde ağlayan yurdumun öbür yüzünün sunucusu...

Burada da eski Sinan Çetin' in programı gibi, Barış Manço parçası eşliğinde gelir taraflar, hepimiz salya sümük ekrana çakılırdık amanın ne hayatlar var Yarebbim diyerek halimize bakıp amaaaan bizimki de dert mi ellerde neler var iç geçirmeleri eşliğinde izlediğimiz...
Neyse adam oturuyor efendim, çok başını yakalayamasam da, beş kızı olan karısının üzerine evleniyor mudur nedir, evlenmiş bir oğlu olmuş Alman kadından kadın ölmüş...
Eeee derdi de karıma geri döneyim beni kabul et...
Yahu ne etmesi yüzüne bakılmaz o adamın daha, işin bitmiş araya kadın girmiş, çocuk girmiş hatta giderken karnında beşinci kız var bir sürü kabul etmeme haklı nedenleri ayan beyan ortada...
Neyse beşi bir yerde kızları geldiler, iki damatla, bir de anne kadıncağız iki büklüm nasıl yaşlı, hayır o yaşta adam da kadına inat diri...
Bıızzzt diye zarf açılıyor, sunucu eski dedektif kadın, açılan zarfın her iki yanında ekran var birbirlerinin yüzlerini görüyorlar, halbuki kafaları eğseler birbirlerini de görecekler de önce bir seyirci duygulansın, bir ağlak zırlak olunsun, yönetmen zoom yapsın gözlere, sonra...
Adam ağlar, yaşlı teyze ağlar, kızlar salya sümük...
Lan siz nasıl kızlarsınız adam sizi tanımıyor en sonuncunuz karnındaydı annenizin, adamın umru değil geberecekler baba baba diye...
Neyse o zarf büyük bir hengameyle kapandı aradan çekildi evlendirme programının paravanı gibi ortadan amanın o kızlar bir koşturuyorlar adamın üzerine sanırsınız Tarkan konserinde izdiham var kızlar deşiyorlar Tarkan' ı...
Adam da hı kim sen kaçınsıydın havalarında...
Sunucu kadın soruyor teyzeye bak kocan beni kabul eder misin diyor teyzemin kulaklar ağırdan alıyor kızlar tekrarlıyor o da kafa sallıyor he he gelsin...


**************


Sonraki; 20 yaşındaki bir kız, annesi kızın biyolojik babasıyla flörtken bu kızımız anne karnına düşüyor sonra hayırsız biyo kadınla evlenmiyor, kadın gidiyor başkasıyla evleniyor, kızcağız çıkmış bir mektup yazmış ki daha o eko verilmiş sesle okurken sunucu, stüdyo yıkıldı hepsinin gözleri yaşlı...
Kızın derdi babasını bulmak...
Hey Atam' ın emanet bekçilerinden aklı evvel genç kızım, gelmişsin taaa bu yaşa daha baba diye çığırırsın, adamın umrunda olsaydı zaten baştan beri onun yanında olurdun, ne demeye daha aranırsın hayırsızı?
Adamın gelip gelmediğini izleme sabrı gösteremeden diğer kanala çoktan geçmiştim bile...
Belki de adam geldi, kız oyun etti adamın yüzüne tükürecekti...
"Tuuuu yazıklar olsun, beni babasız bıraktın bunca yıl.......!"

13 Temmuz 2010 Salı

Elbette...

İstemez miydim tek ağlama sebebim, bebeğimin kırılan bir tarafı veyahut yapmama izin verilmeyen kıytırıktan bir aktivite olsun...


Elbette bilinir ki her ağlamanın sonu gülme, her gecenin sabahı aydınlık...

(I. gün...)

23 Haziran 2010 Çarşamba

İçimdeki Picasso...

Bizim yan komşu diyebileceğim kreşimizden şeker şerbet bir öğretmenin ricasını kırmayıp bu çalışmaya katıldığım için ne kadar mutlu oldum ne iyi geldi...
Umur Basım ve Kırtasiye san. ve tic. a.ş. nin bünyesindeki bütün ürünleri kullanmak, onlarla atölye çalışmasına iştirak etmek, hele de içimdeki picasso' yu ortaya çıkartmak ne menem bir güzellikmiş...
Bilmediğim bir sürü ürünle tanışıp, onları kullanmak yeni çıkan ürünleriyle tanışmak...
Mesela bir kalem var tombul birşey, hem kuru boya, hem pastel boya, hem sulu boya...
Kalemi kullanıp boyadıktan sonra, ıslak fırçayla üzerinden geçince sulu boya oluyor yumuşacık boyaması da, yumuşamış tereyağında bıçak gezdirmek gibi...
Mucizevi, sonra distribütörlüğünü yaptıkları küçüklüğümüzün UHU' sunun hiç bir çeşidinin içinde solvent yokmuş artık, hani o bağımlılık yapan koku, koca salonda bütün UHU' ların kapakları açık ama havada koku yok, temiz hava sahası, solventin olmamasının da yapışmaması şeklinde bir olumsuz etkisi asla yok, sadece solvent yapışmayı kolaylaştırıyor, solventsiz de bir miktar bekliyorsunuz, olsun sağlık olsun da beklenilsin...
Sonra gazlı kalemler, hepimizin evinde kapağı açık unutulup da kuruyan onlarca gazlı kalem vardır, o kadar hassas davranmama rağmen bir sürü kalem çöpü boylamıştır...
Fakat STABİLO' nun gazlı kalemleri, çalışma yaptığımız masada ucu açık kalan da pek çoktu ama on numara boyuyor kuruma yok...
Sonra STABILO' nun çıkardığı ilkokula başlayan çocuklar için, hem sağ elini kullanan hem de sol elini kullanan çocukları düşünerek tasarladığı bir kalem var ki, sağolsun Özgür Hanım beni kırmadı böylelikle Rengin hanımın ilkokul kalemi pembesinden hazır oldu...
Hele çalışmanın sonundaki tıka basa hediyelerle dolu çantamızda kollarımızda bir çıkışımız vardı ki; hem eserlerimiz hem hediyemiz yanında çifte kavrulmuş keyfimiz...
Daha bir sürü kırtasiye malzemeleri, fotoğraflardan göreceğiniz...
Özgür Eller' e, Umur basım kırtasiye' ye organizasyondan dolayı hem teşekkür ediyor hem de onları yürekten tebrik ediyorum bu güzel günden ötürü...














21 Haziran 2010 Pazartesi

Elindeki ne kadar gerçek?
Ya da yaşadığının ne kadarı?
Gerçek sandığın mutluluğun, sağlığın, yaşamın...
Gerçek mi, rüya mı yaşadığın...
İşittiklerin, gördüklerin...
Yapıyorum sandığın ya da olduğunu düşündüğün...
Sadece gördüklerin mi sana gösterilen mi...
Her şey aslında bir perdenin ardında oynanan mı?
Perde varsa, oyunsa, yoksa işin ciddiyeti, bizi dımdızlak bırakacak perde ne zaman kalkacak?
Hoş açılsa ya, o zaman ne olacak?

20 Haziran 2010 Pazar

Baba Başta Taç İmiş...
Her Derde İlaç İmiş...
Evlat Pir Olsa da...
Babaya Muhtaç İmiş...

(Karşıyaka Mezarlığı'ndan bir mermer üzeri)

18 Haziran 2010 Cuma

İki keçi hani köprüden sen geçtin ben geçtim davasındaki iki keçi...

O öyle değilmiş mevzu, meğer devamı varmış, ikisi birden düşmüşler de ırmağa köprüyü yıkıp sonra ah neyledik biz bak gördün mü kardeş inadımızın sonu ıslanmak donumuza kadar deyip çıkmışlar sudan...

Artık teşbihin affediciliği burda; kolkola girmiş devam etmişler yollarına, nasıl uyumlu nasıl ırmaktaki olaydan ders alıp güzel güzel gidiyorlar, birbirlerine yol verirken aman canım cananım sen geç, yok mirim asıl sen geç yoksa töbe billah kendimi affetmem kabalığımdan diyerek, incelikten kırılarak göz süzerek incir dizerek derken derken uzaklardan bir pırıltı gözlerini kamaştırmış...

Durmuş bakmışlar, gözlerini oğuşturmuşlar...

Bak hele demiş biri ne ola bu parıldayan, demeye kalmamış adımlarını uzaktaki parıltıya doğru sıklaştırmış...

Diğeri durur mu, o da ondan daha da atik davranmış kafa kafaya bir yandan da aralarındaki sulhu bozmadan, yandan yandan bakınarak birbirlerine, parıltının hemen dibindeki ırmağın kıyısına varmışlar...

Irmağı geçecekler parıltıya kavuşacaklar fakat ne çare ki ırmağı geçmek için ortadaki kayanın üzerine basıp geçecekler...

Keçi ya bunlar her ne kadar sulh etseler de her ikisi de gözlerini kısıp yandan birer bakış fırlatıp adımını atmışlar ki her ikisi de aynı anda bir sendelemiş önce, kendilerine gelmişler...

Önemli mevzu şimdi başlamış, kim taşa önce basacak o demiş ben basacağım ben geçeceğim önce karşı kıyıya, öbürü demiş hayır ben...

Sen ben, hayır ben, yok sen derken uyanık olanı atmış ayağını suya, değdirmiş taşa ama yosun tutmuş taşın üzeri nasıl kaygan...

Suyun dibini boylamış, diğeri şaşırmış önce kalmış öylece...

Sonra bakmış etrafına, ilerde bir köprü tahtadan, gitmiş geçmiş bir güzel sonra gitmiş pırıltının başına...

17 Haziran 2010 Perşembe

Sağlıklı Sağlık...

Siyasetten çok anlamam, çalarak çırparak, kendi cebini düşünerek yapılan işten hiç bir zaman hayır gelmediği için de, ülke Lost adasına düşen üçak gibi sürekli irtifa kaybetmekte, yazık içim de acıyor...
Yeni okuyan arkadaşlar için ne diyor bu denmemesi amacıyla, Eylül ayından beri uğraş verdiğim babamın tıp adıyla Tonsil CA, halk arasında dil kökü veya bademcik kanseriyle ki hem de III. safha, doktorların başlarda ailesiyle zaman geçirsin artık yazık dedikleri virajdan Allah' ın izniyle döndük şimdi düz yolda ilerlemeye çalışıyoruz...
Lafı nereye bağlayacağım...
Her dakika hastane eczane ikileminde dolana dolana, değişen SGK kurallarının da magazin haberlerinden daha hızlı aktığına malesef şahit olmak durumunda kalıyorum...
Misal ilaç yazdırıyorum, bir seferinde hemen alabiliyorken, bir sonraki gidişte bilmem kimin imzası olacak yok şuradan olacak buradan olacak...
Haydi eczane bilgisayarının ekranında akan değişiklik silsilelerine bir nebze alıştık...
Peki ya hastanelerde özellikle ciddi hastalık çekimlerinde süren değişikliğe ne demeli?
Kanser hastalığıyla içiçe bir hayatınız olunca ney neymiş istemeden de öğreniyorsunuz...
PET CT denilen bir cihaz var, kim buldu geliştirdiyse Allah razı olsun her daim dua alıyor ne güzel...
Bu cihaza giren hastaya öncesinde su ve serum eşliğinde bir sıvı yüklemesi yapıldıktan sonra MR cihazı gibi belki de o bilemiyorum, giriyor hasta baş hariç alt ekstremitenin bir bölümüne kadar en ince noktasına kadar kanserli hücre var mı yok mu ortaya çıkarıyor bu cihaz...
Mucizevi birşey...
Eylül' den bu yana üç kere çektirdiğimiz PET CT nin ilk ikisini sıkıntısız çektirdik...
Üçüncüye randevu alırken randevuyu veren bayan dedi ki; üç doktor imzası lazım neden onların da istediğine dair imza olacak ki SGK parayı versin...
Neyse tamam dedik üç imzada ne var istem yapan doktor ve çalışma arkadaşları...
Bunun üzerinden daha 23 gün geçmişti ki artık devlet çekilen PET CT nin hiç bir şekilde ücretini karşılamayacakmış...
Hasta 1200 TL verirse ne ala...
Ya da şu durumlarda karşılıyor; efendim vücuttaki kanser metastas yapacak ölmeye ramak kala lütfen çekilecek PET...
Peki dedim doktora bu olmadan nasıl bileceğiz biz, rutin kontrollerde oraya buraya sıçradı mı ya da kesin olarak nerede ne var ne yok öğrenmek için ne yapacağız?
Onun yerine ıvır zıvır bir sürü ultrason çekilecekmiş ki bu da zaten PET le aynı fiyata geldiği gibi daha fazla insan gücü israfı ve de hastaya eziyet...
Şimdi yok seçimdi yok vaatlerdi derken aklıma geçtiğimiz yıllarda daha suyu verilmemiş köylere hediye giden bulaşık makineleri geldi ...
Sonra bugün babamın beyin MR ' ı için aldığım randevunun 29 Ağustos 2010 saat 03:30 da olduğu aklıma geldi daha bir sevdim ülkemin sağlıklı sağlık sistemini...

10 Haziran 2010 Perşembe

Bir Minik "Numune"cik...


Geçende tanıtımı vardı televizyonda şu numaraya mesaj atın adresinizi verin numunemizden gönderelim...
Rengin' le beraber izlerken Rengin' in ısrarlarına dayanamayıp gönderdiğim mesajı takiben iki hafta içinde geldi kargo bu akşam...
Ya blog yazanlara gönderilen dolu dolu paketleri gören herşeyi öyle sanan ben ya da bu ne yalanan durum dememden...
Baktım şöyle bir, ey Lifebuoy dağıtımcısı sayın firma...
Madem böyle bir işe kalkışıp ciddi bütçe ayırıyorsunuz sözlü ve yazılı basında bangır bangır...
Anlam veremedim bir tek "numunecik" için giden milli israfa benim içim yandı...
Yazığınız mektuba harcanan kağıda, tonere, zarfa, gönderilen kargo firmasına, kargo firmasının dağıtım için harcadığı benzine daha neler sayılabilir...
Ne için bir küçücük fıçıcık içi yarı dolu "numunecik" için...
Ya bu işin uzmanları tarafından bir açıklaması var ya da ben tüketicilikten emekli oldum bilemedim...

8 Haziran 2010 Salı

Yeni Yeni Dalgalanıyorum Beeeeeen....

Cuma günkü çekilen ciğer MR ının sonucunun cumartesi alınıp, ısrar kıyamet sonuç raporunun doktora telefonla doktora okutulup da metastas yaptı akciğere şeklindeki kesin olmayan sonucu aldıktan sonra elbetteki ne cumartesi kaldı ne pazar ne de pazartesinin doktora varıncaya kadar olan vakti...

Sonuç, oluşum göstermeyen kitleler yani korkulacak birşey yok çok şükür...

Fakat babamda da en ufak bir iyileşme emaresi yok, o kadar kendini bıraktı ki, hafta sonu haberin etkisiyle gram yemeksiz bol yatmalı ve baygın hali devam...

Ben de takılmış gibi o zehir hafta sonunun dilime takılan türküsü "Oy babam babam neydi ne oldun :("

Hüzünlenmek ve hayatı zehir etmek için birebir olan bu cümle, tabi babamın yanında kendimi sıkmak suretiyle, onu üzen"ler"e sürekli kulaklarını çınlatmak faaliyetiyle vücut buldu...

Şimdi dalgalanan psikolojinin dalgasının durulmasını beklemek icap eden...
Bugün de hastanenin -dediklerine göre çalışan tek MR cihazı için- bir ay öncesinden alınan beyin MR si için Ağustos' a verelim yoksa gece yarısı gelirseniz de 8 Haziran' ı 9' una bağlayan 02:30' unda bekliyoruz sizi denmesiyle babamı hastaneye götüreceğim, beklerim efendim gece kahvesine...
Bu arada ahdım olsun, şans oyunlarından para filan çıkarsa muhtelif hastanelere oda hazırlama fikrime ilaveten bir de Gazi'ye MR cihazı alacağım...

Dün babamın sonucuna denk gelen sekizinci evlilik yıldönümünü heba olmaktan kurtaran bizim Beyin bizim cimcimeyle beraber yaptıkları hoşluk, sonucun temizliğiyle beraber gecenin nuru oldu...

Sol alttaki balığın da nedensiz arkadaşından ayrılılışından Rengin' in haberi yok, babasının öğrensin bunu da tavrına karşılık, sorduğunda hastaydı veterinere götürdük cevabım her ne kadar kendisine yanlış gelse de yine burnumun dikine gitme eğilimim devam...

Yazık şimdi çocuk ilk hayvanının ikinci gündeki vefatının travmasını yaşamasın, gerek yok...

7 Haziran 2010 Pazartesi

Güneş Ne Renk...

Arada yüzünü gösteren o ışıltı simsiyah...
Rengini mi şaşırdı, bana mı öyle gösteriyor...
Simsiyah ışıltıları birer bıçak olmuş, üst üste binip nefesimi kesen kaburgalarımın arasını dağlıyor yine de kendine yer bulup;
Yine hastalık yine kötü haber...
İyi düşün, hayır düşün, yok...
Eyvallah güneş siyah çünkü...

4 Haziran 2010 Cuma

Lazım...









Lazım geleni yapmak icabından;
Lazımlı bir sürü cümle kurup, yapmam gerekenler deyip, hiç olmazsa kağıt üzerine döktüm ya problemi önce anladım, çözmenin yarısını hallettim deyip, arkama keyifle yaslanmam lazım...
Elli hamle sonrasına çok kafa yorduğumun yorgunluğunu, sadeleştirip hamle sayısını azaltmam lazım...
Lazım gelen konuşmayı yapmazsam, gidişatın rehavetine kendimi çoktan kaptırdığımı kabul edip, konuşmayı yapmaktan yırtmam lazım, zaten de kimse benden konuşma filan beklemezken...
Beni bekleyen sorumluluklarıma koşturup, ahtapot kollarımın vantuzlarını herkesin boynuna dolamışken, onları hafif gevşetmem lazım...
Daha fazla yorgunluk yaşamamak adına yapabileceklerime bakmam lazım (günde içtiğim 500 ml kefir bile derdime deva olamazken...)...
Hayatın hep dolu bardak kısmını gördüğüm gözlüklerimin camını hep temiz tutmam lazım...
Yine çok şükür, bin şükür lazım gelenlerin de altından kalkarım evelallah deyip, bir cigara tellendirmem lazım, bakır cevzeden fincanıma dökülen köpüksüz şekeri bol kahvemden höpürdetirken...

3 Haziran 2010 Perşembe

Bundan Bile Hislenilir mi?

2010 İlköğretim e-Kayıt Yerleştirme Sonuçları
Giriş Kodunuz:
Giriş Kodu:
T.C. Kimlik No:
e-Kayıt Öğrenci Yerleştirme Bilgileri
Adı Soyadı:
RENGİN ÇAM
Okulu:
ANKARA / ÇANKAYA / A. A. İlköğretim Okulu
Okul Telefonu:
312.................