Mülazat Kısmını Boş Bırakmayı İhmal Etmişim İşte...

Rahmetli dedemin lafı "mülazat kısmını boş bırak ki mahçup olmayasın"...

Meali şöyle oluyor yorum kısmını doldurma özellikle kişiler bazında ki sonrasında bir mahçubiyetlik söz konusu olmasın...

Küpe olsun kulaklarınıza benim olduğu gibi...

Konum bu değil elbet hoş bir konum da var mı bilemiyorum da, hava durumu gibi, ahvalim...

İzin alıp gitmek lazım buralardan onu da durumu pek parlak sayılmaz iştah yok...

Öğlen uykusundan kalkmış da sabah mı akma mı şimdi günlerden nedir durumunda lan akşama da nasıl uyunacak bu kadar uykunun üzerine? sorusunun tam ortasındayken bir bulanık hal işte...

Yazmaya yazmaya içim gitse de elim varmıyor kalksam oynamaya ama yerim dar nice benzetmeleriyle Allahtan iş yeri serin de bahanesinin arkasına saklanmakla içtiğim yalandan 3-5 sigaranın ciğerlerimin 1/3 ünü dolmuşluğunun sigara özlemi aradaki kaçamaklar işittirme lan işte söyleme efendi olun dense de kar etmeyişi daha ne sayayım sardırıyorum makaraya mı boka mı belirsiz...

Bir Çocukla Şaştım Kaldım...

Olmadı... Olmadı babacığım yapamadık, bir dahaki sefere inşallah şeklindeki durumumuzun tek müsebbibi benim tabi Bizim Bey' e göre...

Nadiren haksız da sayılmaz, onunki gibi tatlı bir otorite kuramadım, benimki daha ziyade ses yırtılması, kızgın bakmalar sonra biraz karşılıklı ben bu duruma çok üzülüyorum travması sonra sarılma...

Aynı terane...

Akıllı kadın çocuk üzerindeki bütün mesuliyeti babaya bırakır ben de öyle yaptım ki hiç değilse "senin yüzünden" yaftası yapılmasın üzerime diye, ama anacım biz nasıl ki çocuk doğunca emzirmeye programlanmışsak, onlar da hepsi senin yüzünden kısmını iliştirilmişler beyinlerine değişmiyor malesef...

Fakat biz de izinlik ve sorumluluk alınan her durumun çalınacağı kapı baba kapısıdır...

Bu arada Bodrum seyahatinde babamın dükkanı buldum, geçtim karşısına bir cigara yaktım daldım... Çıktım sonra...

İşlere gelince yoğun mu yoğun bitmek bilmiyor Allahtan en iyisi de zaman nasıl geçiyor bilinmiyor, eve hiç zaman kalmaması da iyi bir şey değil tabi bu meyanda...

Bu hafta sonu amca kızı nişanına katılmak üzere Çeşme yolcusuyuz, ardından beş altı gün de küçük çaplı nefes alma bize...

Boğazıma sığmayan bademciklerimle hemhalim bu ara, ilaçla zapdetmeye çalışıyorum sıkıntı yok...

Rengin hanım önümüzdeki iki gün iş yerine misafirim, heyecanlı küçük hanım, Cuma yı da babasına rezerve etti sonrası kendini hep havuzda hayal ediyor...

Hayat onlara güzel...

 O ayrılan iki tükan bizim zamanımızda tekti... 

Bodrum seyahatinden...

Bir gripin içi + yarım limon suyu + bir bardak suya tamamlamak için sıcak su...

Hiç mi mutlu olmaz bir insan :(

Cumartesi daireden arkadaşımı evlendirdik evetleri demeye kalmadan arabanın başına koştuk çekiciden kurtarmak için bizimkini...

Satıyorum...

Ben ne uslanmaz, arlanmaz, burnu koku almaz adamım...

Hiiiiiç aklım yok...

Bir daha da aha buraya yazıyorum, töbe birşey almayacağım benim kıza...

Şipilik kadın, sanane ucuz buldun aldın bak, giymedi beğenmedi işte, ben de satarım anasını satayım...

Klasik kadınım ben beyzik hatta yalın, Rengin' e de aynından model olmaya çalışıyorum da kızın içinde bir koko şanel var arada hortlayan...

Her yaz ayakları rahat etsin diye alırım, bütün yaz sürüsün diye, bu yaz da aynını yaptım ama ayak büyüyünce şekil şemal büyüyor kabalaşıyor model o da haklı da gerçi...

Neymiş efendim çok kabaymış giy len işte ne kabası aslan gibi almışım bari emeğe saygı duy...

Neyse kıştan indirimdeydi ya markafoni ya limangoda, sezonda 80-90 şeklindeydi kar edeyim dedim elimde patladı...

Numarası 34-35 e tekabul ediyor...

İsteyen olursa irtibata geçelim göndereyim... 

80 N...80 K...

Antin, kuntin, değişik, orjinal... 

Üzerine denecek ne sıfat varsa artık, denemeye almaya bir hevesliyim...

Hani bizim meşhur laf vardı "şipilik"...

Bu cihetetten de yerim o lafı, hiç çekinmeden...

Efendim daha beni durduran olmasa, evi ufak çaplı bir depoya çevireceğim de kocadan kaçsam anneme yakalanıyorum...

Bu da beni hafiye gibi al sakla zamanı gelince çıkar' a sevkediyor ki tamamen onların suçu...

Dün bu şekerle karşılaştım, sitesinde görmüştüm de yakinen sevdim kendisini o güzel renkli haliyle...

Ne zamandır istiyordum evde dondurma yapma makinası, yorumları okuyorum sağlıklısı evde yapılanı diye ki o mantıkla evde ekmeğimi kendim yapıyorum çok sık olmasa da...

Aşağıda fotoğrafını aldığım sitedeki hanımefendi öyle de güzel yazmış ve tariflemiş ki bir iki tane daha benzer yazı olursam saklı gizli almak lazım diye düşünmeden geçemiyorum...

Kısmet bakalım onun vakti ne zamaymış göreceğiz...

Fotoğraf bu hanımefendinin marifeti çok da güzel görünüyor tarifini de yazmış kendisi burada...

FOTOGRAFIUM NİKON D3200 FOTOĞRAF MAKİNESİ HEDİYE EDİYOR.

Fotografium Nikon D3200 Profesyonel Fotoğraf Makinesi Hediye Ediyor. Siz de katılın Nikon D3200, Lowepro Çanta (DSLR Video Fastpack 250 AW Sırt Çantası) ve Slik Tripod (Slik 500DX Tripod) kazanma şansı elde edin.

http://goo.gl/ciXjD?ref=1083 adresini ziyaret ederek detaylı bilgi alabilirsiniz.

Sen Hot Ben Hot...

Dokuz sene bitti...

Kurum, kolay bir kurum değil...

Adapte olmak ikimiz için de zordu, öyle zamanlardı ki, küstük barıştık, ayrıldık birleştik...

Sen hot ben hot kim verecek bu ineğe ot?

Bizde durum bir miktar böyleydi...

Zamanla törpülendik, senin benim kavgasından sıyrıldık, sonra baktık ki seviyormuşuz da biz birbirimizi, görmüyormuşuz bertaraf etmemiz gerekenleri...

Üzdük üzüldük...

Büyüdük akıllandık, sıyrıldık maddiyattan, maneviyata büründük...

Dedim ya törpülendik...

Nice dokuz yıllara diyoruz şimdi, olmazmış diyoruz birbirimizsiz...

Aslolanın bebişle birlikte, sevdiklerle birlikte, sağlıkla olduğunun idrakına vardık...

İyi ettik, güzel ettik...

Dinginliğin keyfini güzelliğini gördük...

Herşeyin vakti zamanı olduğuna inandığım bu hayatta, vadesini doldurmasını beklemişiz hadisenin, iyi etmişiz...

"Keşke" lerimiz olmadan, "iyiki" lerimizin gırla gittiği bir dönemi geçirmişiz...

Nicelerine...

...Behçet Restaurant...

Sene 80-83 arası...

Ankara' daki şimdiki Ulus Yüzüncü Yıl çarşısının olduğu yerdeki pasaj yıkılıp da, bizimkilerin dükkanı dağılınca, babamın aklına nereden geldi bilinmez belki bilinir de sormadığım bak nereden çıktı Bodrum hikayesi diye...

Babam o zamanın ciddi paralar harcayıp Bodrum' a çok lüks bir restaurant açıyor, adını da kendi ismini vererek "BEHÇET RESTAURANT" koyuyor...

Evi barkı da taşıyoruz, o zaman altı yaşlarındayım Fulya doğdu belki de bir sene sonra da olabilir net hatırlamıyorum...

Hatırladığım oradaki günlerim hayal meyal...

Marinanın karşısındaydı dükkan çok da büyüktü , çocukken bir de daha da büyük görünür ya herşey göze...

O zaman babam 29-30 lu yaşlarında...

Tek başına akıl ediyor cesaretine şaşkınım, diyorum ya ciddi paralar, birinci sınıf bir mekan, iç mimarlar içini dekore ediyorlar filan Bodrum' da tek...

Babam ki o zamanın verdiği o yaş cesaretiyle ailesinin oraya o kadar para gömme gel memlekette birşeyler yap uyarılarını dinlemeyip geliyor gurbet ellere...

O zaman Zeki Müren ülkenin paşası Bodrum'un da incisi rahmetli...

Bizim dükkanın da gediklisi...

Babama da bayılıyor Behçetçiğim diye diye her gece dükkanda alemde...

Beni de Behçetçiğimin kızı diye seviyor filan, o zaman Bardakçı plajı var, orada her zaman gittiği mekana bizim dükkandan masa sandalye özel götürülüyor Paşa'ya izzet ikram...

Oradaki evimizi hatırlıyorum, ekmek fırını vardı yokuş çıkılan sokağın hemen başında, ellerim yanardı ekmekleri sardıkları kağıdın altından, torba da yoktu demek ki o kadar yaygın...

Beyazla sarı karışımı saman kağıda aceleyle sarmalanmış, kuyruktaki diğerlerini bekletmemek için savuşturulmuş iki sıcak ekmekle o yokuşu tırmandığımı hatırlıyorum...

Mahalledeki çocuklarla, tarihi sarnıçlar vardı o yaz sıcağında sepserin, içinde sesimizin çınladığı sarnıçlarda oyunlar oynardık...

Sonra elle ilmek atardık sonu bir yere varmayan, belki de varırdı hatırlamıyorum ama en hızlı ilmek atan olduğumu hatırlıyorum...

Yazın bir şey giymezdim öyle üst baş üzerime mayodan başka, ayaklarımda da şipidik bir terlik, marsık olmuş bedenim, oradan oraya koşar oynardım...

Sahilde tahta sandalyeleriyle çay bahçeleri, ortada tepede asılı televizyonlarda Hababam Sınıfı, Gırgıriye' de Şenlik Var filmlerine denk gelirsem en mutlu olduğum zamanlardı,  sandalye kapar kenarda oturur seyrederdim boynum yukarı bakmaktan tutulmuş halde...

Hem güzel günlerdi hem acı oradaki günler...

Sonu hüsran oldu dükkanın, hep derim ya benim kaybolan bir fotoğraf çantam var, içinde de hayatım diye işte onun içindeydi oradan olan fotoğraflar, dükkanın açılış için hazırlanan davetiyesi...

Çok güzeldi çocukluğum, çok özeldi, farklıydı, iyisiyle kötüsüyle ama hep çok sevgi görmüş haliyle...

O zamandan bu zamana gitmedim hiç Bodrum' a...

Pazar akşamı iş yerinin bir semineri dolayısıyla gidiyorum...

Çok değiştiğine eminim eminim de marina duruyordur herhalde yerinde ve de onun karşısı gidince hatırlarım elbet gördüğüm yeri unutmam bir daha...

Gittiğimde marina'nın karşısına kondururum BEHÇET RESTAURANTI...

İçeriye babamı...

Ve her zamanki masasında oturan Zeki Müren'i...

Afyon Patlaması O Ne Ola?

Sabaha, gecenin körü diliminde hazır oluyorum sanırım ki Bizim Bey in dediğine göre enerji hapı içmiş gibi oluyorum her sabah aynı performans olmasa da tray lay lom bugün de yeni güne başladık hey çucukum yanımda, bey, annem, kardeşim, kendim sağlıklı nidalarıyla ilk işim radyosuz yapamadığım mutfakta Nihat' ı açmak Rengin' e süt yapmak...

Sonrası anneme kızımı teslim etmek servise yetişmek yerime oturduğumda da işle hemhal olmak...

Fakat en güzel yanı iş yaparken zamanın nasıl geçtiğini farketmemek...

Gerçi iş vesilesiyle hergünkü telefon mesailerimi yapamıyorum o kısımdan dertliyim her bir telefonumun maşallah kırkbeşer dakika olduğu varsayılırsa...

Geçtiğimiz hafta Rengin' in öğretmeninin rahatsızlığı nedeniyle raporlu olmasından çarşamba ve cuma misafirimdi fotokopiden sorumluydu kendisi ama ne mutluydu o da yeter...

Ne diyecektim diye başladım ki bu yazıya geveliyorum neyse öyle işte keyifler ala şükür...

Yorumsuz...

Ay Lav Yu Aleeeex....

Yine Aynurum yetişti imdadıma...
O protokolden olsun diye uğraştı ama olsun kale arkası olsun bizim olsundu...
Sürprizimdi annemle Bizim Bey' e...
Yağmur bizi korkutsa da maç boyunca yağmadı üzmedi bizi...
Çok maçtan anladığım söylenemez ama ofsaytı bilirim...
Fakat stat ne şahaneymiş o atmosfer o tezahüratlar...
Keşke çalışıp gitseymişim...
Ayaklarımın altları patlamak üzere zor attık kendimizi eve...
Ses filan kalmadı ama cidden hem sonuç anlamında hem de yaşadığım o an en sevdiklerimle...
Çok güzeldi çoook...

"Funda Çam Bey Ben..."

Atıl bölgeler iyiymiş çalışma hayatında...
Adına halk dilinde sürgün denilen yerden bahsediyorum...
Hatta ve hatta ben orada iki buçuk sene duracağımı bilseydim şimdiye ikinci çocuğu da halletmiş olurdum diyorum...
Burası ayağımı sürümüş gibiyim değil buraya yazı yazmak alnımın yazısı değişti desem..?
Ev işi iş işi iş işi...
An itibariyle bu ve devamındaki kahvelerde iki ayağımın üzerinde sekerken güne başlama vaktidir deyip kolları sıvamak zamanıdır...
Radyoda hafif tango esintisinde türkçe söylerken dün en son ilin birine dediğim laftır başlıktaki...
Şimdilerde bizim burada Funda gibi beyefendi ol diyor herkes birbirine...
İşte kurt kocamaya başlaaaa....

Allah' ın rızasını kazanmak için...

Affetmenin büyüklüğüne ermek için...

Cennet'te affedenlere bahşedilen köşk için...

Kul olmanın şartındandır diye...

Kalbi temiz tutmak için...

Nefsin, şeytanın, kötülüğün şerrinden korktuğumdan...

Hakkımda açılan davaları, haksızlık edilen kimi durumlarını, açılan manevi tazminat davalarına dolaylı olarak karşılık vermeyi reddediyor, herkesi, her şeyi AFFEDİYORUM....

Allah' tan affımı dilediğimden affediyorum...

"Ben de Onun İçin Geldim Ya Zaten..."

Pazartesinin Salıya bağlandığı gece gördüm rüyayı... Salı günü gezdim lale gibi etkisinden kurtulamadım...

Rüyamda iş yerinin kampı gibi bir yerdeyiz...

Daireden iki arkadaşım sana sürprizimiz var sürprizimiz var diye heyecanla yanıma geliyorlar...

Asansörle 9. kata çıkıyoruz odam o kattaymış...

Asansörden iniyorum odaya girdiğimde o iki arkadaşım da birden peydah oluyorlar odada...

Haydaaa diyorum siz nereden çıktınız asansörde kalmamış mıydınız?

Sana sürprizimiz var diyoruz diyorlar yatağı gösteriyorlar...

Yatakta ATATÜRK yatıyor...

Solumda kalıyor yatak bakamıyorum o yana...

Atatürk kafasını çeviriyor neden bakmıyorsun diyor bana...

"Memleketin içine s.çtık hangi yüzle bakacağım Paşam" diyorum başım yerde...

Sonra cevap veriyor bana:

"Ben de onun için geldim ya zaten..!"

Ortadaki Benim Kız...

Okulun ilk senesindeki heyecan, hazırlık aşamasındaki katılımımın olmaması dolayısıyla çok atarlı değildi bu yıl...
Sürprizdi gösteri de son ana kadar dansı da...
Misafirdik veliler olarak...
İzlediğim coştuğum aferin benim kızıma diye naralar attığım bir 23 Nisan' ı daha devirdik devamı o koca akvaryumda son bulan...

Yeni Bir Yaşama Başlamanın En İyi Yolları Hürriyet Emlak Gazetesi'nde!

Konu gayrimenkul olduğunda nerden başlayacağınızı bilemiyorsanız, artık tüm sorunlarınızı yanıtlayacak bir kaynağınız var.

Konut projelerinden yatırım fırsatlarına, kentsel dönüşüm planlarından konut kredilerine kadar emlak sektörüyle ilgili bilmek istediğiniz herşey her Pazar yeni Hürriyet Emlak Gazetesi Yeni Bir Yaşamda...

Haftanın son günü, YENİ BİR YAŞAM’ın ilk günü.

Bir bumads advertorial içeriğidir.

Huzur mu?

Burada asıl...

Herşey yalan anasını satayım...

İnşallah içi de dışı gibi huzurludur da...

Sonra gerçek hayat; 23 Nisan provaları...

Rengin Hanım ortada kıvıracakmış bu sene bakalım, sabah kuaförden başlarız artık...

Baraka mı Denmişti Benim Depoma...

Densizin biri demiş, çalıştığı yer de baraka işte diye...
Ne ayıp...
Ekmek parası kazanılan yer, namusuyla çalışılan yer, çöplük olsa ne, baraka olsa ne, akıllı bina olsa ne...
Hah şimdi akıllı binadayım prestij mi kazanıyorum...
Gidilecek yerin herkesin toptan sarılacağı 2 metrelik kumaşla aynı yer olacağını özümseyemeyen bu da kul işte, egosuna yenilmiş...
Bu hafta akıllı binadan uzağım, evdeyim anneciğimle kızkardeşim şehir dışına gidince yavruya eşlik etme durumu dolayısıyla evde Rengin hanımlayım...
Gitmeden tembihlerimi de aldım, kızım evdesin hergün bir işin ucundan tut...
Tuttuğum uçlar sırasıyla kahve fincanı ucu, bilgisayar ucu, tv kumanda ucu, bolca telefon kulaklığı ucu...
Diğer uçlar da Allah'a emanet tutulur elbet...
Ayrıca kör tuttuğunu da öpermiş aklıma geldi bu da...
Anneciğimin doğum günüydü dün Allah başımızdan eksik etmeden sağlıkla uzun ömürler versin canıma...
Dün annemle kardeşimi otobüsün kalkacağı yere bırakmadan önce sürpriz yapıp, dedim gideyim porsiyonluk bir pasta alayım, otobüsteki görevliye vereyim yolculukta kutlasınlar...
Rengin'in yemeğini okula bıraktım, gittim evin oradaki avm den aldım pastayı, tam çıkacağım otoparktan geri geri çıkacakken önümden bir çift giriyorlar içeri elele, "nasıl bir aşk la bu" dedim, dedim de arkadaki araca da bindirmişim, geri sinyali de duymadım hatta nasıl dalmışsam gidemeyince anladım çarptığımı...
İndim bir güzel baktım çizmişim güzelce 3 ay önce alınan, bizim beyin gözü gibi baktığı arabaya...
Sonra işte cana geleceğine mala gelsin dedik...
Çok hızlı kullanırım arabayı kimse binmek istemez genelde, hele de annem...
Fakat kazaları da hep 10 km nin altı hızla yapmışımdır, Allah kaza bela vermesin o da nazar boncuğu olsun diyelim ne diyelim...
Bu arada Rengin Hanım anneanneye küs beni terk etti diye...
Annen var ama yanında diyenlere anneannemi annemden daha çok seviyorum dedi geçende ohhhh eyvallah...

Biliyorum Geçecek...

Günaydın ilk depodaki gün gibi yabancı misafir alışma...

Alışılacak olacak bir ben değil ki binadaki benim gibi olan bütün arkadaşlarım aynı hisleri yaşıyor...

Yeni Bina... Yeni Yer... Eski İş...

Sanki ilk günkü gibi işe başlamam...

Yazı yazacak olsam unuttum gitti 2,5 sene oldu dile kolay...

Bina değişti şimdi Samsun Yolu'ndayız...

Çevresi bakir ulaşım beter bir sürü olumsuzluk...

Şimdi misafir gibiyim, bina anlamında, fiziki şartları süper olsa da ilk günkü huzursuzluk çekingenlik hasıl bünyede şu an...

Gerçi arkadaşlardan yabancı kimse yok üstelik diğer binalardaki arkadaşlarla da aynı binadayız...

Fakat şu an misafir hissine devam...

Allahım Hakkımda Hayırlı Olana, Gönlümü Razı Et...

2009 senesinin Temmuz ayıydı yanlış hatırlamıyorsam, Kızılay binasında çalışırken depoya gönderilmiştim...

Okullar için beden eğitimi malzemesi dağıtıyorduk yardım için...

Çok kötü bir ruh halindeydim, onca yıl Kızılay' da çalış alış, sonra 19 Mayıs Stadyumu'nun içinde bir barakaya git...

İlk zamanların öfkesini, üzüntüsünü zor attım üzerimden...

En kötü huyum her şeyle gönül bağı kuruyor olmam...

Kızılay' da arkadaşlarım da, masam da, bilgisayarım da, o da, bu da, şu da hep gönül bağımın olduğu şeylerdi...

Ve ben o bağı kolay kıramıyorum...

Depoda başlamamı takip eden Eylül ayının 18' inde babamın  III.safha Tonsil CA olduğunu öğrendikten sonra,  depo da, gönül bağları da hemen silindi kafamdan...

Sonrasında yaklaşık 1-1,5 senedir arabamız yoktu, Ağustos ayında hiç hesapta yokken edindik...

Eylül 18' den itibaren kemoterapiler, radyoterapiler, sıklıkla yapılan doktor ziyaretleri hep o arabayla olduğu gibi, deponun yerinin Gazi Hastanesi' ne yakın olması ve arkadaşımın beni maksimum idare etmesiyle tedavi süreci tamamlanmıştı...

Hoş 2010 Eylül 1' de babamı kaybedene kadar...

Demem o ki bizler için kötü hal görünen işler, ileride olacakların hep hazırlığı gibiymiş, her iş bir hayra vesile oluyormuş...

Bizim için pek hayırlı sonuca ulaşmadı ama ben depoda olmasaydım ve o araba olmasaydı süreçteki koşturmalar güç olacaktı...

Sonra ben o depoyu çok sevdim, bahçesini, yazın suladığım güllerini, çamlarını, açık havasını, dinginliğini, huzurunu, dairenin o sıralardaki huzursuzluğunun olmaması hallerini...

Şimdi Samsun Yolu'ndaki yeni yerine taşınan iş yerine geri dönüyorum...

Ve evet ağlaya zırlaya mızmızlana mızmızlana gittiğim depodan, aynı şekilde ayrılıyorum...

Pazartesi olduğunda, keşke diyorum bir telefon gelse ve telefondaki ses "Funda depoda duruyorsun" dese...

Fakat bu sefer dua ediyorum sürekli:

"ALLAHIM HAKKIMDA HAYIRLI OLANA, GÖNLÜMÜ RAZI ET"

Yeni taşındık şimdiki eve 1 Şubat itibariyle...

Eski oturduğumuz evin iki kat üzerine...

Elektrik faturamız her ay efendi bir meblağ olan 60 civarı geliyordu problem yok...

İki kat yukarıya çıktık, eve herhangi bir elektirikli aletten yana ekleme yok, kıçımızda da motor yok elektirikli...

Peki fatura ne 180 ...

İtiraz edildi filan saat söküldü, yenisi afillisi takıldı, takma parası da faturaya takıldı 41,89...

Bu ayki 170 liralık faturadan düşsek 41,89 lirasını işte kalanı yine kabarık fatura...

Yine itiraz tabi, telefondaki hanımefendiden 13 gün içinde sonuç gelecek cevabı, bakalım...

Aklım almıyor tabi bu kadar fahiş bir artışı, hele de telefondaki sesten saat okumada bir problem yok harcamışsınız lafına ayar olmayı saymazsak...

Acaba bu elektrik SA oldu olalı bizdeki gibi yükselen değerli faturanız var mıdır?

Allah'a Hergün Dua Ediyorum O Çantayı Bulabileyim Diye...

Belki de hepten kafayı yer kulum diye mi düşünüyor ki?
Ezel Ebedi bütün fotoğraflarımın aile efradından tutun da eğitim öğretim ergenlik çocukluk akraba talukat hepsinin fotoğraflarının bulunduğu yazlık keten bir çantamın içindeydi bütünü...
Çantamsa kimbilir nerede...
Bağıra bağıra gitti...
Ciddiyim hergün dualar ediyorum elime geçmesi için...
Ümidimi kaybetmiş değilim...
Bulduğumda sevinçten ne yapacağımı hayal bile edemiyorum...
Bugün babamın amcasının oğlu ki uzak gibi görünse de amcam o benim Turgay amcamın facebook hesabından fotoğraflar yüklediğini görüp artık dilenircesine babamla olan fotoğraflar var mı isteğimi kırmayıp daha sonra daha da yüklerim deyip bir tane paylaşmış...
Ardından benim de çekildiğini bile unuttuğum hatta o halimi desem yeri bir fotoğraf daha...
Bunlara bile altın bulmuş gibi sevinen ben çanta çıksa karşıma aklımı oynatırım herhal diye düşünüyorum...

İşte Aranan İkili: Projektör ve Kamera

Bir kamera düşünün ki kaydettiğiniz anılarınızı küçük ekranlara sığdırmanızı istemiyor. Kaydettiğiniz görüntüleri geniş duvarlara ve istediğiniz herhangi bir yüzeye yansıtmanıza olanak sağlıyor. Yeni Sony Handycam, projeksiyon özelliğiyle her alanı bir sinema salonuna çeviriyor. Kısa ve eğlenceli tanıtım videosunu izledikten sonra siz de neden bahsettiğimi anlayacaksınız.

Eskiden bilimkurgu filmlerinde rastladığımız teknolojilerden biri daha hayatımıza giriş yaptı. Şimdi isterseniz kışın ortasında önceki yaz tatilinizi evinizin duvarına yansıtarak sevdiklerinizle izleyebilir hatta bunu bir alışveriş merkezinin dinlenme alanında bile yapabilirsiniz. Sony Projektörlü Handycam seçimi size bırakıyor.

Bir bumads advertorial içeriğidir.