İki keçi hani köprüden sen geçtin ben geçtim davasındaki iki keçi...

O öyle değilmiş mevzu, meğer devamı varmış, ikisi birden düşmüşler de ırmağa köprüyü yıkıp sonra ah neyledik biz bak gördün mü kardeş inadımızın sonu ıslanmak donumuza kadar deyip çıkmışlar sudan...

Artık teşbihin affediciliği burda; kolkola girmiş devam etmişler yollarına, nasıl uyumlu nasıl ırmaktaki olaydan ders alıp güzel güzel gidiyorlar, birbirlerine yol verirken aman canım cananım sen geç, yok mirim asıl sen geç yoksa töbe billah kendimi affetmem kabalığımdan diyerek, incelikten kırılarak göz süzerek incir dizerek derken derken uzaklardan bir pırıltı gözlerini kamaştırmış...

Durmuş bakmışlar, gözlerini oğuşturmuşlar...

Bak hele demiş biri ne ola bu parıldayan, demeye kalmamış adımlarını uzaktaki parıltıya doğru sıklaştırmış...

Diğeri durur mu, o da ondan daha da atik davranmış kafa kafaya bir yandan da aralarındaki sulhu bozmadan, yandan yandan bakınarak birbirlerine, parıltının hemen dibindeki ırmağın kıyısına varmışlar...

Irmağı geçecekler parıltıya kavuşacaklar fakat ne çare ki ırmağı geçmek için ortadaki kayanın üzerine basıp geçecekler...

Keçi ya bunlar her ne kadar sulh etseler de her ikisi de gözlerini kısıp yandan birer bakış fırlatıp adımını atmışlar ki her ikisi de aynı anda bir sendelemiş önce, kendilerine gelmişler...

Önemli mevzu şimdi başlamış, kim taşa önce basacak o demiş ben basacağım ben geçeceğim önce karşı kıyıya, öbürü demiş hayır ben...

Sen ben, hayır ben, yok sen derken uyanık olanı atmış ayağını suya, değdirmiş taşa ama yosun tutmuş taşın üzeri nasıl kaygan...

Suyun dibini boylamış, diğeri şaşırmış önce kalmış öylece...

Sonra bakmış etrafına, ilerde bir köprü tahtadan, gitmiş geçmiş bir güzel sonra gitmiş pırıltının başına...

Sağlıklı Sağlık...

Siyasetten çok anlamam, çalarak çırparak, kendi cebini düşünerek yapılan işten hiç bir zaman hayır gelmediği için de, ülke Lost adasına düşen üçak gibi sürekli irtifa kaybetmekte, yazık içim de acıyor...

Yeni okuyan arkadaşlar için ne diyor bu denmemesi amacıyla, Eylül ayından beri uğraş verdiğim babamın tıp adıyla Tonsil CA, halk arasında dil kökü veya bademcik kanseriyle ki hem de III. safha, doktorların başlarda ailesiyle zaman geçirsin artık yazık dedikleri virajdan Allah' ın izniyle döndük şimdi düz yolda ilerlemeye çalışıyoruz...

Lafı nereye bağlayacağım...

Her dakika hastane eczane ikileminde dolana dolana, değişen SGK kurallarının da magazin haberlerinden daha hızlı aktığına malesef şahit olmak durumunda kalıyorum...

Misal ilaç yazdırıyorum, bir seferinde hemen alabiliyorken, bir sonraki gidişte bilmem kimin imzası olacak yok şuradan olacak buradan olacak...

Haydi eczane bilgisayarının ekranında akan değişiklik silsilelerine bir nebze alıştık...

Peki ya hastanelerde özellikle ciddi hastalık çekimlerinde süren değişikliğe ne demeli?

Kanser hastalığıyla içiçe bir hayatınız olunca ney neymiş istemeden de öğreniyorsunuz...

PET CT denilen bir cihaz var, kim buldu geliştirdiyse Allah razı olsun her daim dua alıyor ne güzel...

Bu cihaza giren hastaya öncesinde su ve serum eşliğinde bir sıvı yüklemesi yapıldıktan sonra MR cihazı gibi belki de o bilemiyorum, giriyor hasta baş hariç alt ekstremitenin bir bölümüne kadar en ince noktasına kadar kanserli hücre var mı yok mu ortaya çıkarıyor bu cihaz...

Mucizevi birşey...

Eylül' den bu yana üç kere çektirdiğimiz PET CT nin ilk ikisini sıkıntısız çektirdik...

Üçüncüye randevu alırken randevuyu veren bayan dedi ki; üç doktor imzası lazım neden onların da istediğine dair imza olacak ki SGK parayı versin...

Neyse tamam dedik üç imzada ne var istem yapan doktor ve çalışma arkadaşları...

Bunun üzerinden daha 23 gün geçmişti ki artık devlet çekilen PET CT nin hiç bir şekilde ücretini karşılamayacakmış...

Hasta 1200 TL verirse ne ala...

Ya da şu durumlarda karşılıyor; efendim vücuttaki kanser metastas yapacak ölmeye ramak kala lütfen çekilecek PET...

Peki dedim doktora bu olmadan nasıl bileceğiz biz, rutin kontrollerde oraya buraya sıçradı mı ya da kesin olarak nerede ne var ne yok öğrenmek için ne yapacağız?

Onun yerine ıvır zıvır bir sürü ultrason çekilecekmiş ki bu da zaten PET le aynı fiyata geldiği gibi daha fazla insan gücü israfı ve de hastaya eziyet...

Şimdi yok seçimdi yok vaatlerdi derken aklıma geçtiğimiz yıllarda daha suyu verilmemiş köylere hediye giden bulaşık makineleri geldi ...

Sonra bugün babamın beyin MR ' ı için aldığım randevunun 29 Ağustos 2010 saat 03:30 da olduğu aklıma geldi daha bir sevdim ülkemin sağlıklı sağlık sistemini...

Bir Minik "Numune"cik...

Geçende tanıtımı vardı televizyonda şu numaraya mesaj atın adresinizi verin numunemizden gönderelim...

Rengin' le beraber izlerken Rengin' in ısrarlarına dayanamayıp gönderdiğim mesajı takiben iki hafta içinde geldi kargo bu akşam...

Ya blog yazanlara gönderilen dolu dolu paketleri gören herşeyi öyle sanan ben ya da bu ne yalanan durum dememden...

Baktım şöyle bir, ey Lifebuoy dağıtımcısı sayın firma...

Madem böyle bir işe kalkışıp ciddi bütçe ayırıyorsunuz sözlü ve yazılı basında bangır bangır...

Anlam veremedim bir tek "numunecik" için giden milli israfa benim içim yandı...

Yazığınız mektuba harcanan kağıda, tonere, zarfa, gönderilen kargo firmasına, kargo firmasının dağıtım için harcadığı benzine daha neler sayılabilir...

Ne için bir küçücük fıçıcık içi yarı dolu "numunecik" için...

Ya bu işin uzmanları tarafından bir açıklaması var ya da ben tüketicilikten emekli oldum bilemedim...

Yeni Yeni Dalgalanıyorum Beeeeeen....

Cuma günkü çekilen ciğer MR ının sonucunun cumartesi alınıp, ısrar kıyamet sonuç raporunun doktora telefonla doktora okutulup da metastas yaptı akciğere şeklindeki kesin olmayan sonucu aldıktan sonra elbetteki ne cumartesi kaldı ne pazar ne de pazartesinin doktora varıncaya kadar olan vakti...

Sonuç, oluşum göstermeyen kitleler yani korkulacak birşey yok çok şükür...

Fakat babamda da en ufak bir iyileşme emaresi yok, o kadar kendini bıraktı ki, hafta sonu haberin etkisiyle gram yemeksiz bol yatmalı ve baygın hali devam...

Ben de takılmış gibi o zehir hafta sonunun dilime takılan türküsü "Oy babam babam neydi ne oldun :("

Hüzünlenmek ve hayatı zehir etmek için birebir olan bu cümle, tabi babamın yanında kendimi sıkmak suretiyle, onu üzen"ler"e sürekli kulaklarını çınlatmak faaliyetiyle vücut buldu...

Şimdi dalgalanan psikolojinin dalgasının durulmasını beklemek icap eden...

Bugün de hastanenin -dediklerine göre çalışan tek MR cihazı için- bir ay öncesinden alınan beyin MR si için Ağustos' a verelim yoksa gece yarısı gelirseniz de 8 Haziran' ı 9' una bağlayan 02:30' unda bekliyoruz sizi denmesiyle babamı hastaneye götüreceğim, beklerim efendim gece kahvesine...

Bu arada ahdım olsun, şans oyunlarından para filan çıkarsa muhtelif hastanelere oda hazırlama fikrime ilaveten bir de Gazi'ye MR cihazı alacağım...

Dün babamın sonucuna denk gelen sekizinci evlilik yıldönümünü heba olmaktan kurtaran bizim Beyin bizim cimcimeyle beraber yaptıkları hoşluk, sonucun temizliğiyle beraber gecenin nuru oldu...

Sol alttaki balığın da nedensiz arkadaşından ayrılılışından Rengin' in haberi yok, babasının öğrensin bunu da tavrına karşılık, sorduğunda hastaydı veterinere götürdük cevabım her ne kadar kendisine yanlış gelse de yine burnumun dikine gitme eğilimim devam...

Yazık şimdi çocuk ilk hayvanının ikinci gündeki vefatının travmasını yaşamasın, gerek yok...

Güneş Ne Renk...

Arada yüzünü gösteren o ışıltı simsiyah...

Rengini mi şaşırdı, bana mı öyle gösteriyor...

Simsiyah ışıltıları birer bıçak olmuş, üst üste binip nefesimi kesen kaburgalarımın arasını dağlıyor yine de kendine yer bulup;

Yine hastalık yine kötü haber...

İyi düşün, hayır düşün, yok...

Eyvallah güneş siyah çünkü...

Lazım...

Lazım geleni yapmak icabından;

Lazımlı bir sürü cümle kurup, yapmam gerekenler deyip, hiç olmazsa kağıt üzerine döktüm ya problemi önce anladım, çözmenin yarısını hallettim deyip, arkama keyifle yaslanmam lazım...

Elli hamle sonrasına çok kafa yorduğumun yorgunluğunu, sadeleştirip hamle sayısını azaltmam lazım...

Lazım gelen konuşmayı yapmazsam, gidişatın rehavetine kendimi çoktan kaptırdığımı kabul edip, konuşmayı yapmaktan yırtmam lazım, zaten de kimse benden konuşma filan beklemezken...

Beni bekleyen sorumluluklarıma koşturup, ahtapot kollarımın vantuzlarını herkesin boynuna dolamışken, onları hafif gevşetmem lazım...

Daha fazla yorgunluk yaşamamak adına yapabileceklerime bakmam lazım (günde içtiğim 500 ml kefir bile derdime deva olamazken...)...

Hayatın hep dolu bardak kısmını gördüğüm gözlüklerimin camını hep temiz tutmam lazım...

Yine çok şükür, bin şükür lazım gelenlerin de altından kalkarım evelallah deyip, bir cigara tellendirmem lazım, bakır cevzeden fincanıma dökülen köpüksüz şekeri bol kahvemden höpürdetirken...

Bundan Bile Hislenilir mi?

2010 İlköğretim e-Kayıt Yerleştirme Sonuçları
Giriş Kodunuz:
Giriş Kodu:
T.C. Kimlik No:
e-Kayıt Öğrenci Yerleştirme Bilgileri

Adı Soyadı:
RENGİN ÇAM

Okulu:
ANKARA / ÇANKAYA / A. A. İlköğretim Okulu

Okul Telefonu:
312.................

Okul Adresi:
ÇANKAYA/ANKARA
e-KAYIT İLE İLGİLİ SORULAR İÇİN TIKLAYINIZ...

Yanılma!

Sanma ki suskunluğum, naçar kaldığımdan,

Sanma ki sakinliğim, sonraki fırtınanın gelişinden,

Sanmayasın derinliği mağlubiyetin işareti,

Değil hiç değil, sen ne kadar yalnız sanırsan o kadar kalabalığım aslında...

Bakma, yanımda kimsenin görünmeyişine,

Bakma, kafamı koyduğum yorgunluğumdan,

Bakma ağlamam, kederim sevinçten asıl,

Asıl beklediğimden; geleceğini bildiğimden,

Ümidim onadır, bakma sen sessizliğime

Bekleyişin büyüsünü bozmamaya...

Finalin asaletini kaybetmemesi adına suskunluğum,

Sükutum ikrarın asilliğinden,

Sanmayasın naçarlığımdan...

Değil...

Hiç değil...

Miniminnacıkken...

Minnacıkken, benden biraz büyük bile olsa herşey, devasa görünürdü gözüme...

Doğup büyüdüğüm babaannemin evinin bahçesi misal, nasıl leb-i derya gelirdi bana, şimdi görsen avuç içi...

Sanki koşa koşa bitiremezdim, oyna oyna derya deniz...

Gençlik Parkı' da öyle(ydi)...

Bütün amcalarımın ve halamın nikah salonunun meşhur köprüsünde çekilmiş bir pozu mutlak var eşleriyle...

Keza yine gez gez bitiremediğim bir mekan kendisi, nasıl sevdiğim, şehir dışından her gelenin ilk başta uğratıldığı baştacı, meşhuuuur Gençlik Parkı...

Binilen oyuncakları, bir çırpıda içilen meysuları, illaki Şişman'ından (Allah rahmet eylesin) yenilen dondurması, masaya gelen annelerin içtiği semaver çayı...

Bugün gidildi, babamın hafta içleri evde olup da canı sıkılmasın mahiyetindeki hafta sonu gezintilerinden birinde, yeni yapılan hatta modifiye edilen anı yüklü parka uğrak verdik...

Buram buram Altınpark, Mogan hatta belediye kokan park olmuş son hali...

Yermek istemiyorum tabi, benim aklımda kalanı eskisi olduğu için yolları altından olsa ne fayda...

Fakat yazının başındaki mevzuya gelecek olursam da bir çırpıda bitti park...

Hatta dedim anneme, anne yaparken küçülttüler mi ne yaptılar diye, bana da bir küçük geldi dedi...

Ya biz çok büyüdük, ya park küçük hakikaten...

Fakat ne olursak olalım, anıları hala kocaman ve canlı olabildiğince...

Fotoğrafın Bağırdığı...

Başa geleni düşünüp ağlanılası...

Dökülen her damla derdin aynası...

Kimse kırık yeni görmesin diye saklanan...

Köşe bucak kaçılan fakat her köşe dönüşünde karşılaşılan...

Düzgün diye düşünüp yine yanılgı içinde bakılan...

Kendimi ney' in sesine teslim edip...

Kaderimsin çekeceğim dediğim...

Yarına ürkerek baktığım hatta gözlerimi kapattığım hatamsın...

Çerçeve Değil, Resim Hiç Değil, Camın Dışında Çerçeve İstiyorum...

Sıcağı sevmiyorum hele yanında hediyesi nemi...

O yüzden Antalya' nın Mersin' in adını duyduğumda daha darlanırım, nefes alamam, soğuk olacak hava, hafif puslu yağmur yağdı yağacak hatta hafif çiseleyen...

Hastaneyi yol yaptım Gazi Hastanesi, Allah'ın lütfu demek ki bunlar içinmiş depo, biniyorum hemen önünden dolmuşa Gazi' nin önüne, oradan bin, deponun önüne...

Reçete hataları malum, benim de kafa o kadar yerli yerinde olmadığından her daim, haydi doktor tanı kısmını boş bıraktı, sen söylesene de elli defa gitme yok spor demek ki bana da...

Hatta o kadar sarmışım ki dolmuşla gittiğimde bile otoparka bakarım boş mu diye kapısında beklediğim çoktur çünkü fakat evrene yollayıp mesajımın alındığı bir hadisem vardır en kıyak park yerini şak diye bulurum, en kalabalık otoparklarda o yüzden, güvenirim de bulurum da...

Giderken bu sabahın kapalı havasına inat çılgın sıcak bana elimi çantama atıp güneş gözlüğünü çıkartma ihtiyacını hissettirirken, bir çıkardım kendi kendime "aaaaa" demişim...

Hayır işin enteresan kısmı o hale nasıl geldin, çantayı kimsenin kafasına da geçirmedim...

Koydum yerine gözlerimi kamaştıra kamaştıra devam yoluma...

Gözlükten de oldum iki ara bir dere, hiç malımın kıymetini bilmem, atarım bavul çantamın dehlizlerine, her türlü eşyamda öyleyim neyim var neyim yok bilmem, kaybolsa aklıma gelmez dünyadan bihaber...

Gözlük gitti ama hastaneden iyi haberlerle döndüm, bahçeden de biçilen çim kokuları mis...

Akşama spor, tv, Renoyla anne-kız mayışması, kudurması, hafta sonu haydi gel bakalım...

Bitmeyen Finalim...

Eski dosta merhaba demek gibi ya da uzaktan sevdiğinin de sana olan ilgisi ortaya çıkmış da, ilk buluşmanın yapılacak olması gibi elim titrek, parmaklarım paslanmış...
Senden bahsediyorum sevgili meydanım, yorumsuz dert ortağım, iç sesimin parmaklarımdan çıkan nihavent makamım...
Çok sevdiğim kitabı bitmesin diye okuyamadığım hatta biteceğini bildiğim ve bir daha olmayacağına kani olduğum, Lost'un bile finalini izleyemediğim durumumsun, meydanım...
Herşeye döşeneceğimi düşünürdüm de; yazdığım şu alana, dar alanımın bucaksız deryasına methiyeler dizeceğimi deseler, yalancı diye arkalarından kovalardım...

Günler günleri, su molası bile vermeden kovalarken, geçtiğimiz günlerde ağır misafirler ağırladım uzak diyardan, Beyimin annesi ve ablası, artı küçük oğluyla...

İlk dönemlerde çok süper durumlarımız olmasa da, şimdilerde sessiz, manidar, üzerine bir samimiyet perdesi altındaki küçük piyesimizi oynadık...

En son tespitim şudur;

Beyimin validesi der ki; "benim süper yetiştirilmiş, namütanehid, fevkin üzerindeki oğlum, bu da yanındaki oğlumun sevip aldığı kadın..."

Eyvallah...

Budur özeti durumun fakat yine de hakkıMı yemeyeyim; "sabır" sonu selametli bir hadise olup, gidişatına şaşırdığım bu mevzunun, derinden düşündürmesi şeklinde, beyinde vuku bulması diye birşey işte özetle...

Misafirleri gönderdikten sonra, geçen haftadan çekilen, üç ayda bir kontrol adı altındaki stres bombardımanı demenin daha doğru olduğu bir durum var ki o da babamın genel kontrolleri...

Onun da sonucunu dün aldım; çok da parlak değil ama kötü de değil, buna da şükür edip, beterinden saklasın Allahım demek suretiyle, bir üç ay sonrasına verilmiş sadakamız varmış demek üzere deyip bölümü sonlandırmak lazım gelir...

Onun dışında gündüzler geceler dingin ayın şavkında, mehtabın en güzelinde, kem gözlerden saklasın huzurunda geçmekte, geceyi gündüze bağlayan dilimlerin keyfi sonuna kadar çıkarılmaktadır...

Hürmetler efendim...

Fotoğraf bizim beyin Rusya St.Petersburg seyahatinden Ermitaj Müzesi...

Kuruyemişçiyim O zaman...

Sene 2001, aylardan Kasım ya da Ekim, okuldan mezun olmuşum öğretmen yeterlilik var, yeterli değilim ne anlar beden eğitimi öğretmeni tarihten, matemetikten, zaten de lisede görülmüş en son, tembellik de o saatten sonra çalışmaya yeğ...

Apartmanda şimdiki çalıştığım kurumda çalışan, abla ağabey dediğim saydığım, sevdiğim bir çift var...

Bir gece kapıya geldi İ. ağabey dedi ki bizim kurum sınav açacak senin bölüm mezunlarına katıl mutlaka...

Sağol İ. ağabey katılırım, başvurumu yaptım, sınav günü pazar ingilizce sınav var.

Çok da matah değil ingilizcem, o kadar kurslara, hazırlığa rağmen hep haytalıktan benimki...

Neyse pazar günü sabahtan metroya gittim her pazarki gibi, dükkanın acil ihtiyacı ne varsa aldım geldim, kahvemi demleyip içip dükkanı çocuklara bırakıp zaten de Sıhhıye' ye yakın Atatürk Lisesi' nde sınav gittim...

Girdim geldim, dedim babama hiç birşey anlamadım sorulardan da cevaplarından da, unutun sakın da birşey sormayın dedim kafamda da sildim gittim...

Bir sabah Marlboro siparişi verirken bir telefon, kim hatırlamıyorum sınavı kazanmışım işte nasip...

Sonrası malum sabıka kaydı, sağlık raporu, prosedür tamamlanmasının ardından 30 kişi bir yerde toplandık biz cücükler, bakıyoruz birbirimize ne olduk biz şimdi diye...

Dört kişi seçtiler önce Kızılay binasına gittik, Genel Müdür Yardımcılarının yanına birer kişi kaldık...

Daha da beter sudan çıkmış balık gibiyiz, daha dünün çocukları şimdi koskoca Genel Müdür Yardımcısının yanında, devlet erkanından anlayan bir adam da değilim ki, esnaflık yaptım eyvallahım da yok, zaten zor adapte oldum...

Benim yanına verildiğim Genel Müdür Yardımcım da çok medeni, işini fevkalade yapan, mevzuatı sular selleri bırak aşmış gitmiş, yıllarını vermiş, özverili fakat sert mizacıyla seveni olduğu kadar sevmeyeni de fazla bir devlet adamı...

Onun çalışma sistemi, disiplini davranışları, hep hakkını arayan tavrı, düsturum oldu benim için, şanslıydım ilk başladığım yer en ustanın yanıydı...

Sabah öğrendim şimdi görevde değil ve ben çok üzüldüm, önce Kurum sonra Devlet böyle bir "Değer" i kaybettiği için...

(Parantez içi: "Devir kapatan olayları sevmedim hiç bir zaman")

Sabahın 09:25' ine...

Sizlerden şans dileklerinizi ve dualarınızı bekliyorum...

Adaletin terazisinin hassaslığına yürekten güvenirken, önce Allah' ın izniyle sonra Dijlem' in desteği, sevdiklerimin dualarıyla bu badireyi de atlatacağıma inanıyorum...

Haydi bakalım sabah ola hayır ola...

Böyleyken Böyle...

Rengarenk saçaklarıyla renk saçarken etrafa...

Bir zaman eşini özleyen uğur böceğiyken...

Bir zaman yalnız, kendini dinlerken köşesinde...

Bir zaman kıvrılıp dalarken, huzurla...

En sonunda sığındığı dünyanın anahtarı elinde şükrederken...

Süzme...

Şu ezberbozan caanım hayatın kazık sorulu sınav soruları, öğretmenin ben verdim onları demesine rağmen hep bilinmeyen yerden çıkar ya...

Sınavları kadar yaşattıkları da öyle o caanım hayatın; bilirsin belki beş hamle sonrasını histir, ileriyi görmektir neyse adı belki de bildiğindir, kitabını yazdığın, ciğerini okuduğun, bir sürü varyasyon...

Aslolan lafı dolandırmak değil elbet yeterince dolaşık açıldı - bu arada anneannem örgü örerken ipi dolaşırsa onu üşenmeden açarsan eğer kayınvalidenle geçinmeye gönlün var sabırlısın der hep dolaşık deyince çağrışım yaptı- bilirsin karşındakini, olayını, yaptıklarını fakat bir kalırsın neden ki; ne tavrın değişir, ne sözlerin, ne mesafen...

Koyar gibi olduğunda da bir bakarsın unutmuşsun, kaldığın yerden devam...

Demek bünyenin unutma mekanizması adı altında salak affediciliği vuku buluyor...

Bir bakıma iyi; sırtında onun kamburu, kırıklığın, küslüğün ağırlığından yırtıyorsun fakat madalyonu çevir bak ne yazıyor üzerinde "salak" hem de en süzmesinden...

Kreşim - Öğretmenim...

Evimin rengi Rengin' ime 2,5 yaşına kadar anneciğim baktı Allah razı olsun...

Fakat apar topar kreşe vermemiz icap ettiği zaman hiç bir anne tanımıyorum ki kreş kreş gezmeden çocuğunu versin...

Ben sınıfında bir ilkim sanırım...

Üyesi olduğum ankaralı anneler mail grubunda sıkça bu tip konular yazılır, kim hangi kreşten memnun ya da başka şeyler vs.

Zamanın birinde aklımda kalmış, daha kreşi gidip görmedim tamamen referans, öyle çok büyük paralar verebilecek gibi de değiliz...

Dolayısıyla verdiği hizmet karşılığında cüzi miktar parasıyla memnun olan da bir sürü insan olduktan sonra tabi ki, tam ara devre de olduğu için (Şubat) araya tanıdık sokmak suretiyle halen gittiğimiz kreşimize kaydolduk...

Burası bir belediye kreşi...

Gerçekten her yönden on numara ki talepten de sonraları görüyorum ki artık noter huzurunda binlerce başvuru yapılıyor...

Öğretmenleri deseniz şeker gibiler...

Daha ne ister ebeveyn kaldı ki çocuklar da memnun...

Böylece herşey ala...

İyi gitmeyen ne var peki...

Öğretmenlerin bitmeyen kaygıları, ne olacağız biz yarınımız belli değil durumları...

Ne kadro, ne yarın ne olacaklarının belirsizliği ve başka bir sürü etken geçen aylarda alınamayan aylarca maaşlar...

Onların kafası salim olmazsa, zaten aldıkları asgari ücretten hallice maaşları da verilmez, yarınlarının ne olacağı konusunda sürekli tedirgin olurlarsa ve konu hakkında kendilerine hiç bir bilgi verilmezse, çocuklarımız için ne gibi bir verim bekleyebiliriz...

Yine de cansiperhane özveriyle çalışıyorlar başlarındaki onca çocukla evlerine para götürmeden, faturalarımızı kiralarımızı ödeyemiyoruz ne olacağımız da belirsiz ama onlar bizim çocuklarımız onların ne suçu var diyecek kadar vicdan sahibi pırıl pırıl öğretmenler...

Yarın öğlen tatilinde belediye binasında toplanıyorlar ben de yanlarındayım hem de sonuna kadar...

Aslında;

Bastığın yerin ne kadar dandik olduğunu, ayakların yere değdiğinde anlıyorsun...

Ardına bakıyorsun ki; bir koca topun üzerinde, bir ileri, iki geri, sayısı kaç bilinmez, yana gidip geliyorsun...

Üzerindeyken yalpalamalarına da "Neşeli Hayat" diyorsun...

Biri Gitti Kaldı Diğeri...

Bu sene kıl payı hatırlanan, her sene "günü" beklenilen Hıdırellez' i kaçırmamanın verdiği ferahlıkla, gül dibine dilekler tutuldu, geçen senenin bir adet dileğinin gerçekleşmesi sebebiyle biri eksildi yenisi eklendi, sabah da kalkılıp her dileğe iliştirilen bozuk parası alındı saklanır artık bütün yıl cüzdanda...

Haydi hayırlısı...

Bu arada sevdiceğim bir arkadaşım yazılarımın eski lezzetinde olmadığını, fotoğraf yoksunluğundan bahsetti, ben de dedim ki; bu ara ben ziyadesiyle lezzetliyim, hayatın mayışıklığı yazıları sekteye uğrattı, hele fotoğraf, çiziyorum sadece resmini çekmeye fırsat kalmadan halin...

Bugün itibariyle bizim nazlı kuzudan ilk ayrılmamızı yaşıyoruz resmi olarak, kendisi Hamdüne' sini Kayseri' ye götürecek olan anneannesinin yanına takılarak terk-i diyar etti evi...

Öpücüklerle ellerimiz kopana kadar sallamalarla yolcu ettim onları...

Bir diğer aile ferdini ev direğini de yakın zamanda uğurladıktan sonra geriye Allah kavuştursun sağlıkla kazasız belasız demekten başka birşey kalmıyor...

Bu arada haydi bakalım davaların ikincisine kaldı yedi gün hayırlısı...

Ben resme devam edeyim hazır kimsecikler yokken...

Kaç Semer?

Bu ara yakın örnek, çevremde iki adam aşırı yorgunluktan yıkıldı, ciddi anlamda yataklara düştüler, ateş, bitkinlik ve sonunda tedaviler...

Sebep aşırı yorgunluk...

Malum hayat o kadar koşturmaca ki; sürekli bir yerlere yetişme, bizim evde sabah kalkıp sürekli hadi annecim, biraz acele et annecim, bak seni okula götürüp servise yetişeceğiz annecim...

Sonra ekliyorum mecburen, bak annecim hayat böyle birşey işte, sürekli biryerlere yetişmek zorundayız ve bunun için sallanma lüksümüz yok ve sen de işlerini olabildiğince çabuk yapmalısın...

Belki benim çocukluğumda da böyleydi ama annemin yetişeceği bir yer olmadığından bu kadar sıkboğaz etmezdi beni...

Bir yandan da çok üzülüyorum, hafta içi koştur koştur yetiş, hafta sonu yok cimnastik dedik ona koştur...

Daha çevreden diyorlar cimnastikten çıksın yüzmeye de gitsin...

Oldu daha nereye yetişsin bu çocuk?

Aslında baştan demem şu ki; hayat hani iki kişinin paylaşımı amacıyla birleştirilen hayat oluyor ya evlilik denen resmi yazışmanın altına atılan imzayla...

Sonrasında erkeğin kendini yayması, kadının ırgat gibi çalışması...

Kimi evde bu tabir-i caizse ki teşbihte hata olmaz, benimki kendimi anlatmak tamamen, erkeğin üzerine biniyor kimi evde bende olduğu gibi benim...

Sağolsun benim bey üç kızın içinde tek erkek, dolayısıyla suyuna kadar önüne gelmiş ev anlamında çalışmaktan bihaber, bir de üzerine yoğun iş hayatı da olunca bahanesi de kendiliğinden hazır çok yoruluyorum, zaten senin işin rahat...

Evet benim işim rahat dönemsel olarak ama benim de öbür taraftan ırgatlığım başlıyor, çocuk ev işi, dışarı işi, sık sık seyahatlere gidişinin yıkılan tarafın üzerimdeki yükü...

Bazen diyorum ben alıştırdım, en basiti çayının şekerine kadar koyup karıştırıp önüne koymak ve yerinden kalkmasın koltuk soğumasın maksatlı semerlerimi çoğaltma işini...

İşte çoğu zaman gıpta ediyorum bu işi erkeklerin üstlendikleri hanelere...

Fakat gel gör ki yetiişme şekli de en büyük etken diyorum, annem de böyle haza hizmetçi ruhuyla donatılmış bir bünyeyken odan çıkan da zevk-ü sefa içinde beylik yapacak değil ya...

Kendim de yapamam zaten, can tezliğinden karşımdakine kıyamamamdan, her işi illa ben halledeceğim dürtüsünden, çok lazım ya...

Ne oluyor ki yorgunluk artık senin kadim dostun olmaktan başka...

Bunun tam tersi olduğu hanede de bu sefer dışardan bakıldığında, nasıl insanlar benim halime üzülüp süzülüyorlar, ben de bu sefer onların haline vah vah diyorum, ayna işte aksini bana yansıtıyor kendi halimi seyreyliyorum...

Fakat şu sonucu çıkarmak lazım diyorum sonrasında, sorumluluklar eşit, paylaşımların birlikte olduğu, kimsenin kimseden fazla paralanmadığı bir düzen oluşturmak en iyisi...

En sonunda da şöyle bağlamak şart, malesef böyle gelmiş böyle gidecek korkarım vallah dizelerini söyleyip devam kalındığı yerden hayata...

Hem Arı Hem Bee...

Sevmediğim yegane huylarımdan biri yemeği arkamdan atlı koştururcasına yemek ve içecekleri sıcak soğuk farketmeksizin mümkünse nefes almadan içmek...

Yemekle aramda bir aşk doğuyor sanki; her öğünde ayrı bir tutkuyla bağlanıp, ağzıma aldığım lokmanın bitmesine müsade etmeden ikincisini alıyorum...

Gerçi aşkı çarçabuk öldürüyorum ama onu da maymun iştahlılığıma verip sıyrılıyorum, yeni öğün yeni aşk...

Nedir bu acele ki; hayır görüntü de iğrenç, öyle tıkıştır ağza...

Allahtan dışarda efendi gibi yiyorum, neyse ki çiğneme özelliği olan dişlerimi yutma işine dahil etmediğimden, ağzıma ne kadar alırsam lokmayı ebat olarak, saniye sürmeden yolladığım için öyle vahşi hayvani görüntüm olmuyor...

Bir de yemek esnasında konuşmaktan hiç haz almıyorum, nedeni aşkımla arama girilmesi lokmalarıma ara verilmesi demek ki; bu da hiç hoşuma giden bir durum değil...

İçeceklerde de şu sıkıntı hasıl, bir yere gidiliyor çay kahve sıcak soğuk ben de bir hız hayır orası söğüt gölgesi değil ki oturula öyle ben bardak önüme koyulana garson daha masadan ayrılmaya kalmadan bardağı boşalttığım için ekstra zararlı oluyor benim keseme...

Velhasıl lokma yirmi kere ağızda yirmi kere çiğnenmeli - ki ikinci çiğneme hareketinde çiğneyecek lokma nerde bende-, yemek yirmi dakikaya yayılmalı ki beyine doyma hissi iletilsin -benim durum böyleyken beyin ne uyarı alıyor ne his- şeklinde fazla kilo almayın hadidesi bende tamamen geçerliliğini yitirmiş oluyor...

Bu yazıyı neden yazdım hangi akla hizmet ettim bilinmez de yazmışken yayınlayayım dedim bu arada da iş yerim çayır çimen bakınırken bir çam ağacı etrafında kaç kovan dolusu bilinmez arı istilası tam kapıya yakın çamın etrafında hem de...

Animasyon arı nin dışında bu kadar arıyı bir arada görmemiştim her biri koca koca, boşaltmaya çalışıyorlar dışarda şimdi ben de hapis...

Hayır yemek saati de gelmez mi üzerine?

Şimdi baktım camdan ağacın dibinde iki boş koli içlerinde tatlı...

Arılara bir dil dökülmediği kaldı bakalım kimin aklı kimin aklını yenecek...

Başı sıkıştığında vatandaşın, hani gürler ya, senin maaşın benim verdiğim vergilerle ödeniyor diye...

O horozlanmanın sonucu cümle alemin maaşları, yine o cümle alemin ödediği vergilerden bir demet demek ki...

Hal böyleyken sallandıracaksın birini ikisini orta yerde, bak bir daha böyle şeyler oluyor mu' ya sonuna kadar destek veren şahsım, tecavüzcüleri özellikle sonra katilleri, verdiğim vergilerle içerde ve dışarda beslemekten yana değil yüreğim...

Gidenlere ağlar içim...

Hareketin Bereketi...

94-95; o zaman tazecik gözü açılmamış yeni okullu, bilinmez şehirde, nereden denk geldi hatırlamıyorum ama hocaydım step tahtasının ardında, bir sürü kadın dizilmiş etrafta terleyip hoplayıp zıplayıp günlerde yediklerine yer açmak için kendilerinden geçiyorlar...

O zaman yoktu afilli step bench leri, yaptırmışlardı fena değildi ama dengelemezsen tahtayla beraber alaşağı oluverirdin...

Çok özlemişim, ne yalan söyleyeyim tevazu göstermeyeceğim ben iyiydim be!

Yine de hareketi, sporu, yanmayı, ağrıyı, özlemişim çok hem de...

Haybeye Gerçek Yaşam...

Aramazsın sormazsın ama aklının köşesindedir ya; sabah tekrarlarıyla sinir eden alarm gibi sinyalini verir oradan, tamam dersin ilgileneceğim aklımda dersin dersin de yapmazsın ya...

Çoğu zaman sevdiklerde olur, yakınlarda, büyüklere karşı; aklındadır sonra küt birşey olur, kıvran vicdan azabından...

Vefa tarafımı ailede severler, arkadaşlarda da ben severim, uzaktan ama, yoldan çıkanları seyreylerim arada, gülümserim yalpalamalarına, saçmadır anlamışsan ki hele yaşadığının adına ne koyduğunu bilmemişsindir sonra hadise ismini de cismini de bulur, suyun yolunu bulduğu gibi...

Kalan sağlar benimdir ya da ben onların, aman koy ..... gitsin derim zaten sıkça pelesenktir severim ağzımın kenarında...

Bu ara benim meydan da aklımın, yüreğimin orta yerinde, bir el atmaktı iş, sonrası klavyenin tuşlarına basmada çıkan ahenkle dans...

Koşturma, hengame, mutluluk, sevinç, kızma derken derken ben susayım kareler konuşsun...

Özlemişim hem tuşların ahenginde dansı, hem parmaklarımın ses

tonunu...

Seviyorum...

Bir sevgi kelebeği pır pır eder durur yürekte, ölümsüz olanından...

Gözü hep masmavi gökyüzünde, umutları başının üzerinde, sağlığa duacı, seke seke gider misali...

Bu gece geldim daha sıcağı sıcağına, 16-17 sene olmuş abartısız onu dinleyeli, nasıl bir sebattır anlamadım ki bendeki...

Var öyle yapıştım mı bırakamadıklarım, vazgeçemediklerim hep aynı keyfi duyduklarım...

Nihat Sırdar kendileri; hem sabah hem akşam programlarını dinleyip; sabah ülkeden bihaber olmamak adına, akşam da yemek hazırlığında yarenlik etsin diye...

Çok güldüğüm hatta yanaklarıma ağrılar girene kadar neredeyse, şahaneydi tek kelimeyle...

Full salon, full Nihat...

Sevemedim Kara Gözlüm Beni Doyumca...

Koymadılar ki seveyim...
Severdim severdim de huyumu, sonradan körlendirdim...
Körlendirdim, yabancı kaynaklı bir kelime gibi görünse de, kör ettim manasına gelsin, öyle cümle içinde kullandım...
Çok severim, ne halt yiyorsam ki faydalıysa da cümle aleme bağırmaya...
Bir yere mi gittim, haydi koş vatandaş çok güzel yer...
Çocuk kıyafeti mi buldum ucuz bir yer diyelim, aman koşun siz de alın...
Bir yerde yemek mi yedim, bir yer mi buldum, bir sürü çoğaltılır örnek...
Fakat sonra ne oldu, ben bir heves söylüyorum bakın ben yaptım, gördüm, yedim, gittim, aldım beğendim siz de faydalanın...
Cevap "biliyorum, ee vardı zaten ora ne zamandır"...
Oldu o zaman, ne iyiymiş değil mi..?
Tabi ki herkes için değil ama bu sefer de ne oldu meydana çıkıp bağırmadım da daha bir yakınlarıma söyler oldum ama yine de söylerim duramam, isterim iyiyi herkes yapsın, paylaşalım, paçamızın arasında yemeyelim yediğimiz naneleri...
Nereye bağlayacağım lafı; kek buldum muffin ki kendilerinin her çeşitini sever sayarım...
Tarifini de diğer tariflerini de beğendiğim ŞUradan aldım...
Sağolsun varolsun arkadaşımız, sizler de yapın afiyet olsun...
Ben donmuş vişne-damla çikolata-kakao koydum frambuaz yerine...

Türk Malı Ho...

Sonundaki Ho' yu söylemediği zaman Rengin' in arkadaşları anlamıyorlarmış diziyi kastettiğini...

İlk defa izledim malum Ezel' le çakışıyordu...

Uzun zamandan sonra ilk kez bu kadar çınlattım evi, saçma tamam ama çok güldüm iyi geldi...

Bir de benim kahkaha da bir hasar var içimde patlamış hoparlör var 'p'ler patlıyor...

Dün babamı doktora götürdüm yutmasında sıkıntı var ağrıları var diye...

Sanırım başta babam sonra biz, nasıl bir tedaviden çıkmışız tam ayırdımında değiliz...

Orası yangın yeri diyor doktor, "hııı" diyoruz anlıyoruz' u anlatmak için, bilmiş bilmiş...

Dün de gittik, radyoterapi tedavisinin birtakım hediyeleri olurmuş hastaya...

O hediyeler zaman içinde hafiflese de tamamen silinmezmiş...

Tabi babamın beyin o "tamamen silinmez" kısmını aldı, baştacı etti...

Ne kadar baba hafifleyecek, cancağızım, kuzum, yavrum desek de o da bana "hıı" diyor anlıyorum' u anlatmak için bilmiş bilmiş...

Seviyorum seni huysuzum :)

Dün dumur denizlerinde yüzdüren, olmayan tüylerimizi ayağa diken birşey öğrendik ki; babam meğersem % 5 kurtulma şansıyla tedaviye girmiş...

Preh preh, öldürmeyen Allah öldürmez, şifasını verecekmiş ki karşımıza çıkan doktorlarımızı vesile etmiş...

Ne diyeyim Allahım bütün hastalara hayırlı şifalar ver...

Bugün hava ne güzel değil mi :)

Daha sırada geçtiğimiz cumartesi Rengin' in anaokulu gösterisinin malumatı ve fotoğrafları var bilahare inşallah...

Kardeş...

Hastanede sonuç göstermek için cumartesi sabah randevu verildiğinde, hep beraber gidilip Rengin le sıra bekleyince yanımızda da ton ton orta yaşın üzeri (yaşlı sözünü sevemedim) bir karı koca...

Çocuğun ya çişi gelir, ya su ister geleneğini bozmadık, su getirmeye üst kata çıktım, Rengin o tontonlarla kaldı, geldiğimde bizim Bey le nerede çalışıyoruz, anneanne kaç yaşına kadar baktı, neden kardeşi olmuyor, buna istinaden ettiği duayı ve diğer bütün ayrıntıları dökülmüş, hangi ara yaptın anlamadım ki?

İkisinin de yüzünde bir gülümseme, Rengin' e duaların kabul olsun yavrum diye uğurladılar bizi...

Aynı gün anaokulunda gösteri sonrası, Ankara' nın kırına bayırına gidip hava alalım uçurtma uçuralım dediğimiz bir öğleden sonrasında, tesadüf okuldan arkadaşıyla aralarında geçen diyalog...

Hayırdır evren bana bir mesaj yolluyor ben mi anlamıyorum...

Anlıyorum da belki yaş baş deyip kalsın anacığım kalsın deyip bir yandan da aman erken olaymış en az üç tane de yapardımdan da geri durmuyorum...

-Rengin biliyor musun kardeşim olacak :)

-Benim kardeşim yok yapayalnızım ben :(

-Üzülme arada sırada sana da veririm bakarsın...

Neyi Ararsan Sen O' sun...

Ne arar ki insan mutlu olmak için daha başka...

Yavruyla birlikte yapılan, içinde çikolatadan ziyade o minik parmakların lezzeti dolu kekte mi?

Ya da baba kızın oynattığı kukla tiyatrosunda mı?

Ya da ya da sokaktaki kedinin uykusunu böldüğümde bana takındığı tavırda mı?