Gidenin Ardından...

Pencerenin kenarında oturup içtiğimiz kahveler miydi, yoksa karşı fincanın sahibi sen olduğundan mı bu özlemim?

Hani perde yarımdı da zaten, içerisi görünüyordu içerken kahvelerimizi... Kaldırımdan geçenlerin kafalarına değecekmişiz gibi elimizi uzatsak...

Arada bir bakışlarını kaldırıp onlarla göz göze gelmelerimiz tam kahveden yudumu alacakken...

Fondaki radyo programında çalanları birbirimize ithaf ederken...

Şimdi düşünüyorum da, neden gidenin gittikten sonraki anılmasında hiç kötü şeyi gelmez akla?

Hep mi iyiydi giden, iyiyse neden gitti, kim gönderdi ki onu, sen mi...

Ne istediğimi bilmediğinden mi, elindekinden olman ya da gidene, gideceği yokken gitmeyi aklına sokan...

Geri de gelmişti işte, ne güzel...

Sonra..?

Sonrasız bu hikaye, sonu da yok, başı da...

Bitti gitti, tıpkı giden gibi, ardında bıraktığı tişörtüne sinen kokusunun gittiği gibi, hayaller gibi, yıkılan ev gibi, bitti gitti...