Bolu'ya ilk gittiğimde yatağa başımı koyup kendi kendime duvara bakıp çatlaklarından resimler hayal ettiğimde fonda Sertab' ın bir parçası çalıyordu içinde "annemin sesiyle güne uyansam"...
Sonra o duvardaki çatlaklar birden annem oldu, bizim ev, masayı hazırlıyordu annem, kardeşim, sonra babam gelmiş...
Benim odamın kapısı açıkmış bakmışlar bi...
Annem hüzünlenmiş belli etmeden -hiç vurmaz açığa duygularını- bakmış boş odama şöyle hafif gururlanarak geçirmiş aklından bizim deli kız okumaya gitti o ne yedi acaba diye...
Kardeşim oh yerim ferahladı dedi belki de tek çocuk kaldım evde hükümdarlığı ilan ettim...
Sonra babam gelmiş salona o bakmış odama içinden ağlamış belki de evlendiğim gün ağladığı gibi saklı saklı...
Şimdi yazarken benim ağladığım gibi...
Sonra şarkı bitmiş, duvardaki çatlaklar eski haline dönmüş...........
7 yorum:
Naaptın sen ya....
Sardunya
ah be Fundam :((
Ağlama yaa:((
Fundam :(
Selam Funda,
Hayrola maziyi hatırlayıp ağlamalar, bizimde yüreğimizi dağlamalar. Allah cc başka türlü ayrılıklar vermesin.
Evladın yokluğuda zor be fundam. Onlarda seni özlüyorlardır.
Sevgiler*
Sardunya her gün bir öncekinden daha ağır :(
AYnurcan geçecek en azından hafifleyecek de benim psikopat yürek dayanmıyor işte...
Elif saldım valla zaman mekan farketmeden...
öziimmm :(
Hadiyecim bu anlattığım mevzu 1994 senesinin eylül sonu zamanları evden ilk ayrılışımdı...
O geldi aklıma birden...
ah ah...
iyi gelir ağlamak bazen
Yorum Gönder