Kötülüğün Sınırı Var mı?

Babamın şafakları durdukduk, saymasını tabi...

23. seans radyoterapiden sonra dün bugün almadı yarın da almayacak, ara verip cuma devam edeceğiz...

Bu cuma alacağımız 5. doz kemoterapiyi de büyük ihtimal almayacağız...

Çünkü artık bünyesi kaldıramıyor, konuşması iyice gitti fısıldıyor, yemesi malesef suya hasret içemiyor gitmiyor çünkü...

İki günden beri serum alıyor, yarısını çıkartarak yarısı mideye gitmesiyle mamalarını almaya çalışıyor...

Pazartesinden itibaren ışın verecekleri alanı daraltacaklar, o bir miktar rahatlık sağlar diyorlar ama babamın derdi hastalığı değil ki...

Başlıkta yazmışım ki "kötülüğün sınırı var mı?"

Bana kalırsa yok, bulunmadığım gün sayısınca kat be kat belalarla boğuşmaktayım son aldığım habere göre ne kadar doğru ne kadar yanlış bilinmez, yazmış olduğum ve sırf babam ailem yıpranmasın haydi onu da Yaradan'a sevk edelim deyip kaldırdığım yazı için dava edilmişim, ihbarı gelir nasılsa...

Hayır da haydi ben yazıyı yazdım bre karşı taraf, dediniz mi peki biz de cevap olarak bunun mailine küfürlü bol tehditli mesaj attık diye...

Olsun uğraşırız onunla da yalnız benim bir avukata ihtiyacım olacak onu da halletmek lazım...

Sonra babamın hastalığını unutturan hadise cengaverlerinden de çılgınlar gibi tehditler hem de ölüm böyle tumturaklı laflarla gülüyorum artık sinirlenmeyi bırakıp...

Yalnız küçükken annem büyükler lafa başlarlardı büyüklerimiz demiş ki... filan diye aman derdim her duruma uygun da bir büyük sözü...

Hakikaten dediğimi yedim şimdi boşa dualar etmiyoruz büyüdükçe piştikçe "Allah hepimizi iyilerle karşılaştırsın" diye...

Gerçekten "SIR KAPISI" geçen hayatlarda kötü olunca bozuk plak gibi dön dön dur...

Ulen işte kötülüğü yapan sonunda yiyor ayvayı işte daha ne halt yemeğe karşındakinin hayatını kahrediyorsun vesaire vesaire...

Öyle insan kimliğindekilerle karşılaştım ki ömrü hayatım boyunca ki sizler de aynı şekildedir...

Ahkam kesecek de değilim ama Allah kat be kat çıkarıyor tamam bu vadede yaşadığım için diyorum bize zarar gibi görünse de sonrasında gülecek biziz işte iki kere iki dört...

Ve inanılmazdır ki dünbir bugün iki daha tazecikten iki darbe büyüksün Ya RAB...

Daha vaaaar Rabbim öyle bir yanak sonra dön öbür yanak vurayım değiiil anasından doğduğuna pişman eder adamı daaaa herşey boşa O'na havale değil...

Hala sükunetimizi koruyarak, hala hareketsizliğimizi koruyarak, olanları seyr halinde olarak, sadece ve sadece sağlığa şifaya dua ederek zaman geçirirken bizler, haykırarak diyorum ki;

"ALLAHIM ŞERDEN, KÖTÜLERDEN, İFTİRADAN, YALANDAN DOLANDAN, İNSAN KİMLİĞİNDE DOLANANLARINDAN PİSLİKLERİNDEN SANA

SIĞINIRIM"

GÖSTERMEYE DEVAM ET RABBİM BANA ONLARA YAPTIĞINI, ÇÜNKÜ ATEŞ BU BAŞKA TÜRLÜ SÖNMEZZZZZ!!

Bol atraksiyon hayat işte bu dönem bizimki...

Bu arada bugün birinci ölüm yıldönümü olan babaannem ve bütün ölmüşlerimize Allah rahmet eylesin günahlarını affetsin...

Neye Ne için ki Çaba?

Koşu bandında yürümek gibi yol almadığını bile bile yol aldığını sanıp...

Elinde hiç birşey olmadığını sonradan fark ederek...

Sen gülünce güller açar Gülpembe diyor şimdi satır arasında Barış Manço...

Şimdi güz zamanı, ben bu ellerden bir gidiş yapmadan nadasa bırakırken kendimi ..............

Lafa Nereden Başlamalı???

Bir yorum geldi pek tabi sanı/adı olmayanından...
Birçok blogda okudum bu sansız/adsızların yorumlarını ve sizlerin onlara cevaplarını...
Şimdi sıra bendeymiş...
Benim şu yazıma istinaden zannımca taraf olan biri pek de ahlaka uymayan, içi adab-ı muaşeret kurallarına dibine kadar aykırı, tehditli küfürlü sansız/adsız bir içi boş yorum...
Ne yazsam, ne düşünsem, biz o kısmı tamamen ailecek Rabbime havale ettik çoktan, önümüze bakıyoruz, kalbimiz ferah...
Hatta sizden dükkanınızdan gelen yardım istekli telefonlarınıza da bizati babam o konuşması anlaşılmayan babam, elinden geldiği kadarıyla yetmeye çalıştı...
İnsanın ciğeri yanınca, canı yanınca yazıyor be Allahın sevmesini temenni ettiğim kulu!
Neler geçiriyor aklından, yüreğinden de dökebildiği kadarını, yazabildiği kadarını aktarıyor...
İnsan neden yazıyor ya da ben? Tamamen rahatlamak için, uğranılan bu haksızlığı kabul etmeye, yaşanılanı hazmetmeye, babamın dişiyle tırnağıyla kurmaya çalıştığı bir yeri, sırf parası olan birinin babamın iyi niyetinden ve durumundan istifade edip -artık onun adına birşey deniyor da ben demiyorum haydi- dükkanı ele geçirmek demek akla ziyan akla sığmayan talihsizlik...
Şimdi sen ben o yazıyı kaldırmazsam adıma siteler kuracakmışsın, internet alemine rezil edecekmişsin, bense ne diyorum seni sizi yüce Rabbime havale ediyorum islah etmesi için...
Allah'ın selameti, affediciliği üzerinize olsun...
Bu kabus günler geçsin diye ben dualar ederken, babamın sizin sebep olduklarınızdan mütevellid daha da tepeye çıkan bu sağlık sonuçlarından dualarla çıkmaya çalışırken ve kimseye zarımız zorumuz olmadan hayatımızı idame ettirmeye çalışırken bu talihsizlikleri Allah'ın verdiği imtihanlar şeklinde yorumluyor yine ve yine Allah' a gönderiyorum bizlere kötülüğü dokunanları, oku Nahl suresinin 126-127-128. ayetlerini feyz al...
Böylesi durumlarda tek tavsiyem, iyi insan olun, yapılan kötülük misliyle karşılık bulurken yapılan iyilik derya deniz yanınıza kar kalır...
İyilikten kimse zarar görmez uzun vadeli düşünürsek iyilikten maraz asla doğmaz, ilerleyen zamanlarda başa bir iş geldiğinde bir düşüşün ardındaki ayağa kalkmada bu bir zamanlar yapılan iyiliklerdir yerden kalkmaya yardımcı el...
Her zaman kendim ve ailem adına yazdıklarımdan ne bir eksik ne bir fazla oldum...
Haksızlığa tahammül edemedim, kimsenin hakkızlığa uğramasını hazmedemedim, kendi dertlerim için haykırmak değil hiç farketmez yoldan geçenin hakkını arayacağım diye de çok kez başımı belaya soktum...
Üzgünüm bu sefer benim kemiğe saplanan bıçağın eğer bu şekilde bir tehditle hakaretle karşılaşacağını bilmek beni ne üzer, ne yaralar ne de endişelendirir...
Ben Allah'a çoktan sığınmışım, " YARABBİM BÜTÜN KÖTÜLERDEN ŞERLERDEN KÖTÜLÜKLERDEN SANA SIĞINIRIM" demişim, zaten dilime pelesenk her an her dakika...
Kalbimi bağlamışım ben sigortamı yapmışım ben gönlümce aklımca hesap vereceğim tek merci O'dur...
Korkacağım bir Allah gerisi zaten teferruat...

Uzaklardan Misafir...

Bu sabah, çiftçiyiz ya facebookta her iş bitti ekim dikim kaldı...

Kafam dağlılıyor aslında, tık tık tık minicik minicik bas tarla olsun filan bir uğraş mırç mırç...

Sabah kalktım tarlanın hasat zamanı malum hasadı heder etmeye gelmez, iyiki de bakmışım...

Mailime de bakayım dedim...

Bir mail "ben ankaraya geldim seninle görüşmek isterim müsaitsen" şeklinde...

Tabi bizim evde tatil zamanı da dahil hayat sabah 07:00 de başladığından, ben verdiği telefon numarasından aradım Dersaadet' i 09:30' da...

Uyandırdım bir güzel onu utanmadan...

Sözleştik öğlen kızılay' a ineriz diye zaten bizim de Rengin'le işimiz vardı buluştuk...

Hani daha önceden tanışıyormuşuz gibi, aylar olmuş görüşmemişiz gibi, zaten o da okul arkadaşlarıyla yemek organize etmişler ona gelmiş Bursalardan...

Ben de onun uzun süredir görüşmediği sınıf arkadaşıymışım da sanki ne çok konu birikmiş öyle görüşmeyeli...

Döktük içimizi dışımızı ettik sohbetimizi tabi öğlen uykusu vakti geçmek suretiyle yapılması caiz bütün hareketleri yapan Rengin' in huysuzluklarına rağmen...

Çok keyif aldım çok iyi geldi bana tahminim ona da...

E ayıptır söylemesi sohbetinden keyif alınmayacak kadın mıyım ayol :)

Eve geldikten sonra küçük hanıma söz verildiği gibi kurabiyeleri yapıldı, fırından çıkınca süslemeleri de eklenildi, sıcak sıcak fotoğraflandı, yalnız anne kendini bu faaliyet konusundaki eğilmezliğini bükülmezliğini görüp kızına üzüldü tabi elden ne gelir...

R.terapi : 18 , K.terapi : 3... Hani Kayahan Demiş Ya...

Yılandan korkmam yalandan korktuğum kadar diye ben de bir yeni versiyon eklemek istiyorum izninizle...

" Kimselerden korkmam, doktorlardan korktuğum kadar"

Ben anlamıyorum bu tıp kitapları her okulda aynı değil mi? Kongrelerde anlatılan konusu gereği tek tip değil mi? Derslerde aynı kitaplar takip edilmez mi?

Peki ne demeye bir doktorun dediği ötekini ne hikmetse tutmaz...

Anlayabilen varsa beri gelsin...

Bir meslekte bu kadar yorum farklılığı, hele ki bu kadar hassas konuda...

Haydi kuaföre gidersin en fazla saçın yanar bilmeyen birine denk gelirsen hasbel kader...

Peki ya yanlış teşhiste bulunan doktora denk gelirsen? O da ne bileyim o an ne kısmetse Allah ne verdiyse artık kör topal hatta musalla taşında alırsın da yerini...

Ne acı, gülerim ağlanacak halime...

Bu hastanede biz bekleşenlerle, bir iki dakikadan sonra bir iki bakışmadan sonra artık kader kardeşliği gibi birşey oluyor insan...

Aynı zora girmişiz de hepimiz, onun etrafında birbirlerine iyi temennilerde bulunurken, ağızlardan aminler şifasını versinler uçuşurken havada...

Çoğunlukla ya üzüntünün dibine vurulur böylesi vakitlerde veyahut dinlenir geçilir...

Millet olarak dinlenir geçilir şıkkını tamamen geçiyorum, biz bize anlatılanla ağlayan, gülen, şaşıran, sinirlenen yapıya sahip duyarlı bir toplumuz genel itibariyle...

Bu kardeşlik demiştim ya kader kardeşliğiniz, hastanede bekleşirken öyle oluyor bir an yan masadaki kadına cafede otururken, kendimi nasıl kaptırmışsam çakmağımı istediğinde "alın dedim sizde kalsın", "olmaz nasıl alırım" cevabına aldırmayan ben, sanki kırk yıllık tanışmışız gibi "amaaan hasiyeti ne allasen bir çakmağın, dursun işte yanınızda annemde var nasılsa ikimiz kullanırız" şeklindeki samimi cevabını vermenin ardından şaşıran ben, çoktan dedim uymuşum kardeşliğin kimliğine en saygınından sadığından...

Sonrası ayakta kemoterapi salonunun önündeki koltuklarda içerdeki hastaların yakınlarıyla kendi çapımızda bir gün muahbbeti döndürürken dinlememem gereken fakat olayın seyrine kendimi salıverdikten sonra zaten günlerdir çektiğim migrenimin iyice azmasına sebep olan hikaye beni, doktorlardan iyice uzaklaştıran...

Kadının 28 yaşında kızı içerde kemoterapi alıyor, kadın da belli gecekondusunu müteahite vermiş zenginiz diyor sohbetin aralarında, çekinmeden dile getiriyor neyse konu zaten paraları pulları değil Allah daha çok versin...

Kızcağız ki sonradan gördüm yanaklarından kan damlıyor nasıl tatlı, hanım hanımcık Allahım şifasını versin hepsiyle, bebeğine bağışlasın...

Kızcağız hamilelik kontrollerinden birinde ne hikmetse ya da nereden icap etti bilinmez bir memesinde küçücük bir kitle tespit edilir edilmez onun alınması gerekli şeklindeki birçok hastanenin komisyonlarından aynı karar çıkıyor...

Ki kadıncağız Gata' da Gazi' de Hacettepe' de komisyonların verdikleri karar şeklinde açıklamasını yaparken Gazi'deki doktorda karar kılıp kız 8 aylık hamileyken ameliyat masasına yatırıyorlar, ameliyat ekibinde kadın doğum uzmanları da hazır, bebeği alıyorlar...

Bebek alınıyor, ardından meme alınıyor, sonra kemoterapi veriliyor derken aradan ne kadar zaman geçiyor bilinmez metaztas yapıyor hain CA ve kana sıçrıyor...

Kadın ekliyor 21 günde bir üç doktor geziyorum diyor üç dal doktoru 150 şerden düşün diyor...

Ne gerekiyorsa ama diyor hocası yanlış ilaç vermiş özür diliyor üzgünüm diyor benden deyip ağlayarak anlatıyor...

"Hiç umudum yok diyor harcadılar kızımı"...

Demeyin öyle diyorum bozmayın moralinizi düşürmeyin gardınızı hemen Allahtan ümit kesilmez derdi veren dermanını da verecek elbet onu da sizlere bebeğine bağışlayacak inşallah...

Eeeee sayın doktor, pardon sayın profesör ,sözüm tabi ki iyilerine meslek aşkıyla yananlara değil, bu hata yapana/yapanlara şu an, bunun vebalini kim verecek, nereye kadar yanlış ilaç kurbanı ya da yanlış teşhis kurbanı ya da yanlış tedavi kurbanı daha duyacağız?

Benim babam en yakınım işte yaşıyoruz...

Ankara doktora iki parti ilaç kullanımı zamanı gitti hadi nerede bademciğin şişmiş deyip gönderdin...

Peki bir diğer KBB doktoru sen neden burnunuzda kolib mi ne öyle birşeyler dedin de bastın antibiyotiği?

İşte korkum bundandır...

Boşa demiyorum...

"KİMSELERDEN KORKMAM, DOKTORLARDAN KORKTUĞUM KADAR"

R.terapi: 20, K.terapi: 4 ... Kalbim Konuşuyor Dilim Değil...

Tokatlar vardır insanın hatayında birden patlayıverir...

Sesi gerçeğininki gibi olmasa da, etkisi gerçeğinden farksız...

Benim hayatımda da var böylesi tokatlar...

Mesela Bolu' ya beden eğitimi sınavına gidip de ilk günkü cooper testinden sonra annemi aramıştım "anne ben okulu filan kazanamıyorum ümitlenme (sanki neyse bendeki efelik, kendi hayatım bitireceğim de, başlatacağım da ) ben iki gün tatil yapar gelirim" annem telefonda birden ağlamaya başladı, sakın dedi sakın benim ümidimsin, kazanacaksın elinden geleni yapacaksın...

O benim için tokat mıydı, alasıydı hem de...

Evlendikten sonra ne ağladım ne ağladım öyle böyle değil, ne yardan ne serden misali, annemden gelirken yolda hıçkırıklarla ağlardım, uzun süre alışamadım evimi aradım ( eeee 29 unda evlenirsen kazık çakar evi bırakırken de zırıldarsın) iki ay geçti herhelde böyle ağlak zırlak bir gece annemden geliyoruz, ben telef, bizim Bey asansörde dedi ki: " bak böyle ortada birşey yokken ağlıyorsun Allahın gücüne gider, sonra bir dert verir al kulum şimdi layıkiyle ağla bakalım der"...

Bendeki bir susma ki o günden sonra...

Sonra arada yine böylesi tokatlar oldu benim durulmaz ruhumun akarlarında...

En yakın zamandaki tokadımı babamdan yedim...

Ben babamın hastalığına yanarken, dükkan da böyle olmuş adamlara sönmeyen ateşle harla doluyum, fakat bendeki durum öldüreyim keseyim dükkanı başlarına yıkayım durumu yok tabi kendi kendimize hazmedemiyoruz Allah onları bildiği gibi yapsın şeklindeki cümleyi ağzımızı doldura doldura haykırıyoruz elden gelen bu...

Annemle konuştuğumda dün dükkandan aradılar dedi anlamadıkları yapamadıkları yer varmış babandan yardım istediler...

"eee dedim babam ne yaptı"...

"Ne yapsın dedi anlattı tabiki de"

Durdum bir an...

Biz olayı çoktaaaan aşmışız, önümüze bakmaya başlamışız, işte dedim annem babam bu iyi niyetine karşılık şifasını bulacak inşallah...

Genel itibariyle bir ruh rahatlaması özellikle bende...

Başka bir bakış açısı sanki, bakıyorum gördüklerim, baktıklarım değil...

Kalbim konuşuyor, dilim değil...

İyiyim ama son zamanlarda hiç olmadığım kadar iyi hem de...

İçim Hınç Dolu Öyle Böyle Değil...

Gerçekten insanların katil olmaları, hani hunharca olanlarından bahsetmiyorum, bu canı çok yananlardan kastım, öldürene değil ölene bakılsın durumu içimdeki...

Babamın kötüleşen boğazı, dayanılmaz ağrılarının yanı sıra o içindeki diğer sancı yüreğini daha çok dağlayan...

Gerçekten kabus bu her yandan bastıran, insanda ne yaşama sevinci bırakan, ne yemek yeme isteği bırakan, ne etrafa bakası gelen, elini kolunu kesen atan...

İnanılır gibi değil, bir önceki yazıda O'nların ismi önü yazdıklarım, arkadaşlarımı endişelendirmiş olacak ki başın belaya girmesin hakaret davası filan açılmasın diye ki dün de bilgisayar bozuldu sardunyadan rica ettim kes at dedim o kelimeleri, ben içimden zaten saydırıyorum...

Mahluklara laf düşmesin hoş hiç umurum mu dava açmaları daaa annemle babam çok yıpranırlar...

Elim kolum bağlı inanılır gibi değil akıl sır ermiyor ........ diyor "alın benden bu dükkanı ben istemiyorum zaten babanıza yakışır bu dükkan" sonra lafı geliyor "onu dükkandan içeri sokmayacağım"...

Nasıl bir zihniyet bunu diyen ............, yılın neredeyse 4/3'ünü hastanede yatarak geçiren bir .........

Yüksek şeker, kalp, sürekli dil altı kullanma gereksinimi...

İlk karısını yüzüstü bırakıp, mal mülk ilk eşten çocuklara kalmasın diye ikinci eşin üzerine kaçıran bir .........

Şimdi de Hoşdere Telekom 64 Nolu bayiisini babamın yarı hissesini iç etmiş bir ........

Hoş kendi hissesi bile ikinci eşin üzerine ya da ne katakulliler var da.....

Ama ne oluyor, kendi hastaliktan hastanelerden kurtulmuyor, sürekli birinci eşten olan çocukların açtıkları davalar ve ikinci eşten olan bu çocuğun sürekli ruhunun hastalığından dolayı kullanmak durumunda olduğu antidepresanlara mahkumiyeti...

Hiç mi düşünmez insan olan insan evladı, nasıl hasta birine bu şekilde muamele yaparsın sen nasıl insanların hakkını yersin?

Hoş birinci eşin ve birinci eşten olan çocuklarına bu muameleyi yapan ................ benim babama insansızlık yapmış çok da görmemek lazım o zihniyetteki bir ............... için...

Fakat ciğeri yanan babam, ciğeri yanan annem, ben, kardeşim...

Diliyorum Rabbim senden, sen önce babama bütün hastalarla beraber hayırlı şifalar ver, sonra öyle kapı aç ki bu kapanılanın ardından, öyle bereketli olsun öyle hayırlı olsun ki...

Sonra biz seyredelim .............. nın başına gelenleri ama bize de göster Rabbim...

Çünkü içimizin ateşi sönmüyor...

Bize de ferahlıklar ver...

Çok kötü çoook ama diyorum bir yandan da bu da bir sınav en çetininden bu da bir sınama yine sabır yine sabır elden gelen birşey yok işte...

Her fenalık üst üste geldiği gibi her hayırlı işlerin de ardı arkasına geleceği günler gelecek İNŞALLAH!

R.terapi:25 , K.terapi:5...

Bu sabah ilk defa tek başına gitti babam radyoretapiye, haftada birgün bakım zamanı, o gün de bütün hastaları 12:00 ye kadar alıyorlar, illa gelme dedi kötü hissedersem dükkandan birini çağırırım dedi kendi gitti, kaldı 25 iş günü...

Morali güzel, hala kapışmaya devam, gelmeyin üzerime diyor, sağolsun ağzımız da bozuk bir miktar, Allaaaah meydan muharebesi...

Dedim ki blogdaki arkadaşlarımdan ne dualar alıyorsun bak söylemiştim sana o yüzden denileni yap yanındakileri üzme...

Ne hikmetse doktoru kendi anlamak istediği yerden dinliyor ve anlıyor, yok o öyle demedi uyduruyor Funda, oldu kendim için uyduruyorum ayrıca da ne uydurması annemin evinde konsolun üzerine renkli kalemlerle yazılmış ilaç kullanımları önünde ilaçlar her ilaç saati aramalar sıkıştırmalar ne fayda çocuk gibi peşinde dolanıyorum dolanıyoruz...

Bir dolu iyi yürekli arkadaşlarımdan dostlardan destek telefonları, sizlerin destekleri önce benim moralimi düzeltirken sonra ben de babama eve yansıtıyorum tabi...

Bu arada hayatım o kadar annemlere babama endeksli ki Allahtan bizim Bey arada bir ses çıkarma girişminde bulunsa da düşünüyor aklınca ki o sesi de geri alıyor, Rengin sorunsuz kreşe devam tek derdi giydiği eşofmanın cebi olsunmuş, bir de saçlarına bir sürü ince örgü örmeliymişim...

O kadar yorgunum ki değil örgü sabah akşamdan kalma mutfağı bile toparlayamadığım zaman oluyor...

Üzerine de bir soğuk algınlığı edindim kendime çok lazım gibi, artık babamın yanında maskeli dolanacağım ki ona bulaşmasın...

Bizim beyi uzunca bir süre gurbet ellere göndereceğiz ilerleyen günlerde...

İş yeri de sessiz şimdilik pürüz yok demek ki diyorum arkadaşlardan gelen yorumlardan da aklıma geldi, yazın yırtınıyordum depoda ne işim var diye işte bu iş için gelmişim demek...

İşte bu da bunun hayrı...

Balayı Bitiyor mu? R.terapi:27, K.terapi:5

Demek daha kıyıda yüzüyormuşuz, derinlere de gidecekmişiz ya da bunlar balayı dönemlerimizmiş zoru ilerdeymiş...

Çok az ağlayarak yazı yazdım, zor oluyormuş Bey'in omuzu lazım demek bana devreleri gevşetmem gerek...

Bu kadar yemek yiyor diyoruz, bu kadar öğün kaçırmıyor hayatının yemeğini yiyor derken 1 kg vermiş bile...

Hafif mide bulantılarıyla, yutkunma zorlukları başladı...

Cumaya bunun için ilaç verecek doktoru, sabret cumaya dedi çünkü o ilaç kan şekerini yükseltiyormuş babamınki de sınırda zaten...

Glutamin verdi beslenme uzmanı hemşire, çünkü ilerde ağzında ve boğazında yaralar çıkacakmış onları engellemek için, ayrıca çok işe yarıyormuş bugün radyoterapi sonrası ona başladık beslenme takviyesi karışımla birlikte...

Aslında doktor söyledi işte ilk iki hafta bariz bir iyileşme süreci görülür, bu iyi birşey vücudun tedaviye olumlu cevap verdiğini anlarız sonrası sıkıntılar artarak devam eder...

Sanki o kadar lafı bize etmedi hemen havaya girdik oh ne iyi gidiyor diye...

Şimdi babamın morali de sıfır çünkü dükkanında problemli insanların babamın hayatını kahretme gibi bir durumları var hatta dükkanını elinden alma istekleri, o taraftan bitik durumda hastalıktan dolayı çok huysuz...

Hatta bana bugün küsmüş bile, arıyorum meşgule düşürüyor sürekli telefonunu sonra yine, aklıma elli bin tane şey geliyor sonra radyoterapiye götürmek için geliyorum dükkana diyorum bir surat gelme ben kendim giderim...

Ay dedim babam ne oldu bilmeden kalbini mi kırdım söyle bak üzme beni dediği lafa bakın...

"bir daha size maç seyretmeye gelmeyeceğim"

Hasta Galatasaraylıdır babam ölür o derece...

Dün de maç vardı annemle balkondan girerken içeri ne bileyim ben de söylemez olaydım Ankaragücü gol attı ben de sandım Galatasaray attı dedim ki "ohh ayağımız uğurlu geldi" ay sonra bizim bey annem nasıl sessiz sessiz gülüyorlar babam çıldırmış vaziyette...

Bendeki de salaklık işte...

Meğersem küsmüş bana bilerek yapar mıyım elimde olsa çıkar kendim oynamaz mıyım ne dualar ediyorum yensinler diye...

Sürekli saldırı halinde annem bazen sinirleniyor tabi ben ve kardeşim alttan alıyoruz ama bütün nazı anneme işte...

Allah yardımcımız olsun bütün hastaların tabi, daha başındayız Allahtan tıp ilerledi ona duacıyız ilaçlar etkili...

Sonra ben de teyzeler gibi oldum Allah devlete zeval vermesin diyorum çünkü bir doz kemoterapi ilaçlarının tutarı 700-800 TL...

Bir kuruş çıkmadı cebimizden sonra beslenme takviyeleri, glutaminler ki bunlar Kasım sonuna kadar kullanılacak...

Daha çok yolumuz var çoook ama umudumuz da var bir yerde diye kandırayım kendimi yoksa çıkamıyorum içinden Kasım 15' e tedaviler bitiyor inşallah şifa ile ve bu sıkıntılar sadece ve sadeve 1,5 ay...

Yine şükür bugünleri aratmasın Allah...

Bu arada babama diyorum ki baba inanamazsın o kadar çok dua alıyorsun ki hepinize "Allah razı olsun" dileklerini iletmemi istedi...

Bana da büyük destek yorumlarınız tahmin edemeyeceğiniz kadar...

Ben gideyim benim Bey'in omzuna bir...

Kocaman Maşallah... Şafak Radyo 28... Kemo 5...

Bu satırları bağıra çağıra sevinç nidalarıyla yazıyorum Allahım utandırmasın NAZARLARDAN KORUSUN...

Dün ilk kemoterapimizi aldık durumumuz şu an için tahtalara vurayım iyi şükür hatta dün eve geldiğimizde canı hamsi istedi yedi o yiyince ben doyuyorum ilaçlarını alıyor bulantı için ve yan etkileri bertaraf etmek için...

Evi aramaya korkuyordum aradım tabi de annem baban iyi kahvaltısını etti şimdi işe gidecek deyince iki damla yaş boğazımdan aktı sevincimden...

Allah bütün dua eden dostlarımdan razı olsun, desteklerinize teşekkür ediyorum demek bile yetersiz anlayın o kadar mutlu oluyorum, emeklerimizi boşa çıkarmasın bütün hastalara babacığımla beraber tez hayırlı şifalar versin inşallah...

Yaşasın hafta sonu, babam da tatil yani tedavi tatil, şimdi kızımla Bey le kendimizi dışarı atacağız, hafta içi dışarı çıkmalarımız stresli hep hastane yolları olduğundan bu keyif olacak, değişiklik olacak hafta içindeki yorgunluklarımın enerjisini önümüzdeki haftanın koşturmasına hazırlamak lazım...

Hastalara hasta peşinde koşanlara güç kuvvet...

Hey beeee! Allahım güzel Allahım sen nelere kadirsin, sonunu da iyi et...

Şafak İşte Bugünü Alırsak 29 kalacak...

Yarın büyük gün kemoterapiye başlıyoruz...

Bugün deniz çekti yine getirdiklerini hastanedekilerle konuşmak bana iyi gelmiyor...

Eylül 18 de babamın ultrasonu çekilirken dışarı hava almak için çıktığımda bir kadınla karşılaşmıştım hatta kadın sigara içerken içmeyin şunu deyip kadınla sohbete başlamıştım kadın meğerse kemoterapiden çıkmış o anda o zaman sohbet ederken önümüzden bir kızcağız ağlayarak geçiyordu bir mendil çıkarmak için hamle yapıp neden ağlıyor acaba dediğimde kadın demişti ki "sorma sorma üzüntüsü kendinde kalsın" demişti...

Sesimi kestim ben de...

Rahmetli babaannem de aynı şeyi derdi "çok üzülme üzüntü evden dışarı kalsın"...

Şimdi ben de hastanede sabah sıra beklerken b.ok var ya ne gezersin milletle konuşmakta işini bitir çık işte...

Zaten kemoterapiden korkuyor babam, konuştun mu diyor kemoterapili hastalarla konuştum diyorum kiminde değişiklik yok ki hakkaten de öyle kiminde etkilemiş tabi...

Sabah kanımızı verip üç saatlik ilaç alımına başyacağız haftada bir 6 sefer...

Radyoterapimiz hergün devam...

Yanlış hesaplamadıysam Kasım' ın 13' ünde ikisi de bitmiş olacak...

Sağlıkla hayırlısıyla en az etkiyle...

En önemlisi moralle tabi...

Şafak 31...

Bu moral dalgası ne menem birşeydi ki böyle gel-git misali, bir bakıyorum kıyıma deniz neler getirmiş, içinde inci taneleri olan midyeler mi desem rengarenk balıklar mı desem...

Sonra onları bir geri alıyor, ucu bucağı görünmeyen, sağı solu belli olmayan deniz...

Bakakalıyorum öyle gidene ardından...

Dün de öyle nemrut bir gündü anca gecesine düzelebilen...

Bu hastanelerde bekleme onca sıkıntı ne bileyim Kasım ortası bitecek herşey dönüp okuyacağım buraları ne yapmışım ne demişim...

Bir de dün yazamadım akşam eve gelince kapıdaki sepette bir zarf Allah dedim kitaplarım geldi nasıl moral oldu ne sevindim anlatamam ama şimdi de kafamı veremediğimden okuyamıyorum ancak geçecek hepsini okuyacağım sonra isteyene gönderirim...

Elden Ele blogdan güzel insanlardan geldi kitaplarım...

Çok güzel hayırlı bir işe imza atıyorlar hepsini çok öpüyorum ne kadar teşekkür etsem az hele ki öyle bir anda geldi ki ilaç gibi o paketi görmem açmam yetti...

Ayrıca bütün dualarım babamla birlikte Ayşenciğime, Dijlemin anneciğine, Smilena nın kayınvalidesiyle birlikte bütün hastalara...

Şafak 32...

Hatırşinas günlüğüm haberler iyi şükür, babam Pet CT ye girmişti geçen hafta onun sonucunu aldık bugün... Hani yarı litreyi geçkin ilaçlı su veriyorlar içiriyorlar, bekletiyorlar 45 dakika filan sonra MR tarzı bir cihaz var iki saat vücudunun neresinde kötü pis hücreler var onu buluyor daha doğrusu o içilen sıvı vücutta dolaştıkça kötü hücreler o sıvıyı tutuyormuş bak şu tıbbın geldiği noktaya...

Neyse işte boynunun karşı tarafına bile sıçramamış...Vücut temiz bin şükür, boynunda sağ tarafında olan o kadar bademcikleri işte, dilin yarısı, Allah'ın bu sınavına da şükür be gündelik, hastanelerde neler var gördüm hepsiyle hoşbeş ettim o yüzden baktım onlara daha şükrettim...

Doktorumuz şeker şerbet Müge Hanım, Prof.Dr. Müge Akmansu, inanılmaz yardımcı zaten yüzüne bakan gülümser babam da gülümsüyor inanıyor yola umut dolu çıktık...

Yalnız sevgilim günlüğüm ara sıra düşünüyorum babam kendine yoldaş bellemiş sigarasını hala aramakta canım benim... Elden ne gelir sağlık işte değil mi önemli olan...

Bugün üçüncü seans radyolu terapimizi aldık, Allahtan beş dakika girmesiyle çıkması bir oluyor...

Yalnız bitkin yorgun süzgün bir de yemeklerine itina gösterse çocuk da değil ki heytle hüytle yemek yedirelim...

Bu işin daha kemoterapi safhası var onda daha da güçlü olmalı...

Başında inzibat gibiyim kapışıyoruz sürekli...

Kurban adadım günlük, babam sıhhatine kavuşursa diye kestiğimi de yazacağım...

Annem de korkusundan sigarayı bırakıyor, zaten babamın yanında içme bitti de, onun da gözü korktu yeter 34 sene çekmiş içine...

Ben mi benim içtiğim sayılmaz az sayısı zaten, bu aralar bir miktar arttı sonra haftada bir pakete düşerim...

Çok ferahladım be günlük bu haber ilaç oldu yarın sabah yine hastane yolları bana kemoterapi ne sıklıkla verilecek filan ona bakan doktorun peşindeyim yarın yakalayacağım azimliyim ki bir an önce de başlasın hop bitsin kurtulalım...

Onun dışında oh be şükür Yarabbim elimdekilere yanımdakilere sıhhate herşeye şükür!

idillehayat'tan Ayşen'e , babama, bütün hastalara şifa dualarım hepsine...

Yalandan Tutunmalar...(Öykü Atölyesi Fotoğrafın Dili)

Deniz bana hep sonsuzluğu anlatıyor kendi dilinde, ucu bucağı olmayanım ben diyor...

Bu sefer deniz "Hayat' ım" ben diye fısıldadı kulağıma...

Bu gördüklerinse kattıkların kendine, ömrün boyunca...

Ama dedi ekledi, bak ne kadar ince birleşim yerleri görüyorsun, tutunuyorlar üst üste, ucu ucuna her an yıkılabilir dönebilirsin en başa...

O denge işte önemlisi, en nazik yer aslında üzerinde durman gereken...

İşte senin yalandan dediğin ucu ucunalara denge dedim ben, sana ne kadar ince gelse de, istanbul'un köprüsü gibi sağlam aslında...

Belki de o sağlamlık da senin tabirinle yalandan tutunmalar da senin elinde, topu sana atıyorum üzerine kattıklarının ayarını...

Ben sadece elçiyim, sense kullanan, yaşayan, harcayan...

Ne kadar ne dilediğin ve ne yaşadığın sana ait...

O yalandan birleşimleri kuvvetlendirmek deee birden yıkılmalarını sağlamak da...

Dediğim gibi ben elçi, sense aslolansın...

Şafak 33...

Normal yollardan bloga giriyorum bu sefer de giriş yapamıyorum yine tunnel li bir kanaldan yardım aldım ki onun da kendi istediği kadarını gösteriyor namuzsuz...
Asker gibi şafak sayıyorum ikinci radyoterapiyi aldık bu sabah erkenden kaldı 33...
Demek ben şafak saymayı beceremiyorum erkek olsam askerde çok dalga geçerlerdi...
35 iş günü radyolu terapi işte ikisini aldık 33 seans daha...
Haftaya kemoterapi destekli, sanıyorum yedi haftalık dedi ama onunla ilgilenen doktorların tümü kongredelermiş, iyi ya işte daha çok bilgilenip dönecekler memlekete, belki babamın durumu ile ilgili ve diğer hastalarla tabi yeni olumlu gelişmeler vardır dağarcıklarına ekledikleri...
Yalnız insanoğlu nasıl desem herşeye ne kolay adapte oluyoruz alışıyoruz, gerçi öyle olmasa da nasıl olumsuzluklara katlanılır ki...
İlk zamanlarımı hatırlıyorum da ben de babam gibi yutkunamıyordum hatta nefes alamıyordum hele ilk öğrendiğimde sol kolum uyuştu avuçlarım hissizleşti, beynim hele...
Girdim ağladım, çıktım ağladım...
Şimdi daha iyiyim, babamın yanında ve bizimkilerin yanında dik durmak lazım geldiğinden, üzerime düşenleri yapmak için güce ihtiyacım olduğundan...
Gerçi babam da benim derdimde, yemek yemememe iyi ya babacım dedim senelerdir veremediğim kiloları veriyorum işte ben memnunum hayatımdan lafı çok içini soğutmadı sanıyorum...
Eeee ben yanarım yavruma, yavrum yanar yavrusuna işte o hesap bizimki babam da bana yanıyor...
İçimdeki elli bin çeşit Fundayı savdım başımdan, kimi küfreder, bağırır, çağırır kimi ellerini açmış dua eder, kimi sessizleşip köşede, bekler kimi öyle kimi böyle...
Hal böyle olunca da hepsinden ayrı bir ses derken derken de içim şişti...
Şimdilerde bir sakinlik hasıl, daha çok bekleme, olacakları özellikle yan etkileri, sonrasını parçaların küçülüp küçülmeme durumlarını...
Babamın hastalığının adı "squamöz hücre Ca" ya da "tonsil Ca" da diyorlar...
Kötü huylu pis hücreler bademcikleri sarmış, dilin yarısına kadar gelmiş boynunun özellikle sağ tarafını filan derken, 4 safha dersek dedi doktor en şiddetlisine, sizinki üçüncü safha...
Olsun dördüncü olmamasından iyi değil mi?
Yine de benim içim rahat ve diliyorum bütün hastalar da şifalarını bulurlar, bu sabah babamla Gazi nin radyoloji onkoloji neyse işte ikisi bir yazılan bir yeri var kemoterapi radyoterapi o merkezde, ne hastalar var, hayatın öbür yüzü de oralar işte...
Demek ki diyorum bu da bir sınav ve bu sınavdan başarıyla atlatmamız için sabretmemiz şart...
Babamın bu rahatsızlığı bir sürü hayra yol açtı özellikle kendisinde, 40 yıllık arkadaşlarından geçti mesela...
Sonra küsler barıştı...
Çok alem bu babam, hastanede bekleme sırasında arayan arkadaşlarıma babamı soranlara babam çok iyi ama sigarayı bıraktı çok mutsuz de diyor yanımdan... Onun en büyük mutsuzluğu sigarasından geçmesi...
Sanıyorum şu aşamada en çok o sorun, kendisi için...
Hastanede bölümlerden geçerken dışardan geçmeyi tercih ediyor akıllım, çünkü kenarda bekleşip sigara içenlerin dumanlarından istifade edecek aklınca :)
Hani hep yazılarımda şükredin şükredelim takmayın kafanızı ota b.ka diyorum ya bu sefer haykırıyorum takmayın evet söylemesi kolay belki her dert kendince büyük dert ama gerçekten sonra hastalık yapışınca bünyeye haydi al diyor Allah al bakalım üç kuruşluk dertleri dert ettin kendine layıkıyla şununla uğraş...
En büyük hazine sağlık ve sevdiklerinin yanında olması insanın, ötesi yok...
Benim kızın da bu arada en büyük derdi, Çınar Minaya aşıkmış, Allah a dua edecekmiş Çınar da bizimkini sevecekmiş, ağlıyor ki nasıl o ağlıyor, benim içim parçalanıyor ne diye döküyor gözyaşlarını diye... Aşkla seviyormuş annesiyle konuşacakmış ya da önce annesiyle ben konuşmalıymışım...
Hayat işte Hey Allahım :)

Şafak 34...

Bugün radyoretapiye cuma da kemoterapiye başlıyoruz inşallah...
Şimdi babam vücudunun herhangi başka bir yerinde kötü huylu var mı diye teste girecek 2 saatlik bir test...
Sonra 35 iş günü radyoterapi aynı anda da yani aynı günde de kemoterapi...
Başladık şafak saymaya sonu hayırlı olsun ne diyelim...

Bak Hocam...

- Düşün ki dükkanına 5 kişi girdi, sana zarar verecekler... Ama sen de eli kolu bağlı durmayacaksın ki, alacaksın eline levyeni kapışacaksın...

Evet kötü bir durum ama çaresiz değil... Sana zarar verecekler evet, ama senin de elin kolun armut toplamayacak be hocam...

Moral moral moral...

Biz akciğer knsr olunca elimizi koyacak yer bulamaz melül melül bakarız hastaya, bellidir o, ama sana bakmıyoruz savaşacaksın...

Fakat şu an ameliyat etmek gibi bir kahramanlığa soyunamam hem parçaları toparlayamama durumundan hem de bünyeni boş yere neden harap edeyim...

Önce radyoterapi 5000 raddan sonra bakalım devam mı en azından yayılmasını önleriz sonra küçülteceğiz bir de şansın büyük ki ciğerlerin tertemiz...

Sonra kemoterapi devam ederiz...

Ama sen yılmadan savaşacaksın...

Bunları söyledi cumartesi gittiğimiz doktor...

Fakat cuma günü sonucu açıklayan doktor öyle fena öyle fena şeyler söyledi ki 10 saatlik ameliyattan girdi sonrasının vahametini tabir-i caizse ballandıra ballandıra anlattı...

Doğal olarak da babam iyi bir portre çizen doktoru muhtemelen dinlemedi bile...

Çökmüş durumda, onun yanında dimdik duruyorum gerçi zaman geçtikçe evet yine dik olacağım çünkü zor bir süreç bizi bekliyor tedavi aşaması zor çevreden bildiğim kadarıyla ama babama tam destek hep destek yorulduğu yere han acıktığı yere restoran...

Dua dua dua elimizden gelen destek ve yalvarma...

Bütün hastalara şifa babamla birlikte inşallah...

Bu arada beş aydır tam dört doktor gezen ve teşhisi koyamadıkları için bu kadar yayılmalarını sağlayan doktorları da Allah a havale ediyorum...

Haberi Mübarek Kadir Gecesi Aldık Sonucu Mübarek Cumaya...

- Efendim Babacım

- Ben ..................... ben biyopsi yaptırdım...

- ..................... nasıl sesin neden kötü ne oldu babacım anlatsana

- Hastanden geliyorum yoldayım knsr dediler...

- Babacım ne knsr i dur hele anlat daha sonuç çıkmamış dur bi dur....

- işte öyle kızım...

Böyle bir konuşmaydı babamla dün öğlen aramızda geçen...

Soğuk duş mu, en yüksek binanın tepesinden atlamak mı yere çakılıp, bilmem uyuştum bir anda nefes almayı da unuttum, yutkunmayı da, ağlamayı da, ellerim saçlarımdaymış kapattıktan sonra telefonu...

Saat 17:00 de gittik hastaneye, nasıl durdum babamın yanında dimdik, hatta ne maymunluklar yaptım beton gibi ama sıkmaktan kendimi bilemedim, saat nasıl geçti Rengin'i kreşten nasıl aldım, anneme bıraktım, babamı aldım nasıl hastaneye gittik babamı MR a soktum dışarı attım kendimi boşalayım dedim ağlayayım o yarım saatte...

Ama Allah izin vermedi ki bir kadınla tanıştım sigara içiyorduk elimde sigara kadına "içmeyin şunu ne olur" dedim durduk yerde...

"Ahhh" dedi "elimde olsa bırakmaz mıyım ikinci defa kanserim yine de içiyorum işte"

Ama dedim benim babam da içerde MR de, biyopsisi yapıldı, o da sizin gibi çok içiyor ama çok da sıkıntısı vardı...

" Sen benim sıkıntımı bilse o kadar çok derdim var ki"

Onu dinledim dinledim yarım saat geçti babamın çıkışına gittim sonra röntgene gittik ciğerleri nasıl diye...

Hepsinin sonucu CUMA 10:30 a...

Yine babamla beraber gideceğiz dik durmam lazım, destek olmam lazım, içimin fırtınasını dışıma taşırmamam lazım...

Yer gök dua ile çok yalvardım Rabbime babamı bize bağışla dedim bütün hastalarla beraber şifasını ver dedim...

Cumayı bir atlatalım dedim hayırlısı ile...

Hızlı Tren Uçar Gider...

Hafta sonu tatili münasebetiyle yazanımız Eskişehir' de olacağından meydanını boş bırakacaktır...

Arz ederim...

Nesi meşhur ki acaba, blogger var mı tanışabileceğim, nere gezilir, ne yenir, ne içilir?

Hııım ben biraz geç yazdım sanırım neyse ben bakarım yorumlara o zaman...

"Kuru" Demeç...

Titaniği batıran buz kütlesinin altıydı asıl etkeni...

İnsan için hani deriz ya bir bunun kadar da altta var diye, kötülüğü o bir bunun kadar da yerin altındaki kısmı...

İstanbul' u batıran da ya da Trakya'nın büyük bölümünü altındaki marazları mahvetti...

Bakınca şehre Titanik gibi şahane ışıkları, makyajı, ayın şavkı derken, altı çürük meyva misali yağan yağmurun perişanlığında çıkagelen ansızın...

Bu kadar kayba, cana içim kan ağlıyor, doğuda pisi pisine giden ana kuzuları, batıda yok yüzyılın sel felaketi...

Zaten iki damlayla feleği şaşan yerler adını "Yüzyılın Sel Felaketi" koyunca bizim şuçumuz yok demeye getirmek mi açıklaması da en hazırından...

Gidiyoruz bir kıyamete hayırlısı ama hala kimse ses çıkarmıyor asıl en acısı...

En merak ettiğim de yöneticilerin, bürokratların görevlerinden utanma belası istifa etmeleri için ne kadar zaiyatın olması gerekiyor, belli bir ölçütü var mıdır?

Misal bu durumda 31 yerine 40 can kaybına mı istifa edilmeli?

Ya da ilk hızlı tren denemesinde ölen onca insanın demek ki sayıca yeterli olmamaları mıdır bakanın istifasını engelleyip batmanların suçlu olmalarını sağlayan?

Neden Avrupa'da herhangi bir felakette kayıpta, ilgili bakanı müdürü neyse, şapkasını önüne koyup efendi gibi ben bu işi beceremiyorum demek ki deyip gidiyor da, benim ülkemdekilerin koltuklarına çivili misali kalkamıyorlar, yerlerinden olmuyorsa olmuyordur, hizmet için var olunduğu akıllardan hemen çıkıyor da başka hızlı getirilere eriyor çalışıyor beyinler hemen...

Daha ne kadar müsibet gelmeli yurdun başına?

Reenkarnasyona inanmayan ben bile diliyorum ki, Atatürk bir başka bedende var olsun, vursun yumruğunu gelsin aydınlık günler...

Hele ki dünkü basın toplantısında binlerce ıslak İatanbullunun başkanının kupkuru haldeki basın toplantısı, demeçleri de ayrı şaşırtan bu fekalete damgasını vuran...

Baştan Söylüyorum İnsanları Küçümsemek Değil Benimki...

Yalandan oyun oynuyorum kendi kendime...

Şöyleki; her dakika televizyonlarda, pahalı kafelerin önünde, lüks arabalardan inen erkeklerin arabalarını park ettikten sonraki kapıyı açış, tek ayağı atış ufaktan bir bekleyiş ayakkabı iyice algılandı mı ve şöyle bir güneş gözlüğünün üzerinden etrafa bir kesik ki bakan gören insan evladı hanım kızlarımızın durumu nedir, halleri beni görünce nicedir gibilerinden...

Oyunumun temeli de bu...

Ulus' u bilir Ankaralı arkadaşlar...

Otobüs beklerken eve gidişlerimde, etrafı seyreylerim bakar bakar dururum, onlar tren değiller elbet ben de öküz, benimki boş boş bakma diyelim can sıkıntısından mütevellid...

Özellikle erkek kardeşlerimiz için (kardeş oldular yalnız hepimiiiiz kardeşiiiz bu öfke ne diyeeee); şimdi bir kahraman belirliyorum, ona gözlükleri takıp bir de mercedes in içinden çıkış anını hayal ettim mi...

Adamların haberi yok tarafımdan neye maruz kaldıklarının, fakat hakkaten oluyor, arabadan inişteki o ilk tavır, gözlük üzeri bakış bakış filan fazlası var eksiği yok...

Aman olur tabi, olanların bunlardan farkı ne allasen...

Biri, ikisi derken otobüs gelene kadar, diyorum sonrasında;

Ey para sen nelere kadirsin!

Sayın Tacizci Kabul Buyurursanız Sizi Bir Miktar Hadım Etmek İstiyoruz da...

Dün gece haberlerde namuzsuzun biri ki namuzsuz diyorum yine kendini bilir bir hanımefendi olarak ağzımı bozmuyorum çünkü onunla alakadar yüreğimin ağzının iplerini çözdüm stadyum küfürleri ediyor...

54 yaşında Almanya'dan gelmiş evinde 220 adet çocuk pornosu cdleri bulunmuş ve bir sürü çocuğa taciz en son karakolda artık çocuklardan bir ikisi teşhis de edince utanıp camdan atlayıp ölmüş leş...

Efendim meclisteki iktidar partinin, kadın millletvekillerinden birkaç tanesi de konuyla alakalı çalışma başlatmışlar, yapanı hadım edeceklermiş sonra araçta beraber getirilmeyeceklermiş artık bak hele bak bir de aynı araca bindirip getirirlermiş adliyeye... "Çocuğun örselenmemesi" deniyor sürekli...

Şimdiye kadar örselendi binlercesi o zaman neredeydiniz ne oldu seneler geçti giden gitti onlar topluma nasıl kazanıldı?

Şimdi de hadım edilecekmiş ama yine de hayvanın onayı alınacakmış...

-Sayın tacizci kabul ederseniz sizi işlemiş olduğunuz bu suçtan ötürü hadım edeceğiz, onayınızı almak istedik...

-Tabi al abla buyur senin olsun, ne yaparsan artık...

Özgürlüğün Yegane Bekçisi, Yasaklar...(Oyun Atölyesi Kelime Oyunları)

Katli vacib diye bağırıyor, beynimin derinlerinden gelen ekolu ses, "Yasak" için...

Aynen öyle, kelimenin fiiliyeti için, sonra getirecekleri için, uygulanabilirliğinin delinmesi için, evet evet katli vacib, mutlaka kesin boynunu, atın köpeklere...

Bulaşmak istenmese de paratoner gibi çekiyor, şu hayatta figüranken kenarda sessizce bakakalan, birden başrolü kapabiliyor insan...

Yasak için ille de illegal mi olmalı girişimlerin tümü...

Belki toplumca kimse bilmeden konmuş kuralları da heder etmek bir nevi...

Şu meşhur "insanlık namına" nın bozulması ya da delikanlılığın kitabının panzehiri gibi...

Aseton gibi çıkarıcı, kezzap gibi yakıcı, yok edici, duyunca tüyleri hoplatan daha bir sürü etkisi...

Yasak delen ben ya da her türlü norma karşı duran ama kenardan süzen; bir yandan da isyanın sesini bastıracak yastığı yüzüne dayayan yine ben...

Özgürlüğün bağımsız bekçisi nin gönüllerdeki tahtı asla sarsılmayacak olmasının geleceğe miras bırakılacak yegane tek dişli canavarı ne de olsa kendileri...

Ya da olmadı, unutmalı herşeyi, potansiyel reklam sloganı olsun hem de ciklet...

"Yasak mı çiğnemek istiyor sunuz?"

"O halde buyrun dişlerinize dost, egonuza dost..."

"Yasak Şekersiz Sakızları"

Çekirdeğimin Kabukları...

Kabuklarını nereye atacağım derdi olmadan çekirdek çitleye çitleye, denizi seyretmek ister gönlüm, öyle de çok olmalı ki meret, bitme derdi de olmasın...

En heyecanlı yerinde ortada koymasın beni...

Ağzımın kenarına yapışan kabukları tüküreyim esintisinde havanın, kıvrıla kıvrıla savrulsun gitsin...

Hatta arada kızın ateşi de geçmiş olsun, ben çekirdeğimi çitlerken kıyıya sırtımı vermiş...

Sonra yüzüme tükürmesin ya da nefretini boşaltmasın esintisiyle kızgın rüzgar...

İyiydik böyle dingin, ne oldu ki yine yamuk yumuk tepe taklak?

Bu fotoğrafın yazısı şuydu aslında buna da uydurdum kafadan...

İnsan Gördüm Birçok...

Dün denizkızının doğum günü dolayısiyle üç kişilik dışarda bir toplanma yaşadık ki ben kalkana kadar sürekli çok yoruldum kendime gelemedim nidaları ata ata...

Yürümediğim kadar yol yürüdüm...

Öyle tembelliğe alışmışım ki, eve giderken otobüse bineceğim zaman bile 200mt. durakla ev mesafesi bulunan otobüse binmiyorum da yakında bırakanı bekliyorum, incilerim dökülecek ya sanki yürürsem...

Ne fena sürekli yürümekten bihaber, halbuki severim ne yürürdüm, baktım sokaklar değil ben aşınacağım bıraktım...

Karanfil sokaktı geçtiğim, Aylak Madam a gidene kadar, boylu boyunca hem birini hem ikisini...

Hani yeni bir şehre gelir insan da, geçerken yollardan bir oyana bir bu yana bakacağım diye bakınır sürekli birşey kaçırmayayım sevdasında, ben de aynen öyle, mesela ben yeni gördüm koca koca 106 ekran plazmaları koymuşlar dizi dizi, playstation oynuyor gençler, çok hoşuma gitti hem de dışarda cafenin bahçesinde...

Sonra iki adamın önüne geçtim, yüksel caddesinde ilerlerken...

Ağır abiler belli, biri telefonla konuşuyor "sen merak etme sıkarım ben gerekirse, ayaklarını ters çevirir, öyle giydiririm pabuçlarını" vay dedim, bu kadar tumturaklı laflar eden son ütücüler...

Sonra oturduğumuz yerde öpüşen gençlere ki epey oldu buna benzer bir yazı yazmış idim (tık)...

Ya tamam yerleri yok filan, hoş bahane mi de ama bağnaz görüş açısı mıdır benimki bilinmez, itici geliyor hayır şeye döndü olay sen yapmadın mıya, yapmadım tabi, yapmam, yapanı da tasvip etmem...

Edene de ses çıkarmam, görüşümdür arz ederim...

Velhasıl adam insan gördüm iki, yürümemin yorgunluğu da kızları gördüm uçtu gitti, gerçi bir miktar uhunetliydi masa ama ben eğlendim çapımda ama eğlendiremedikse de oturduk koklaştık güzel dündü...

Nice yıllara tekrar tekrar Denizkızım...

Fotoğraf: Tamamen benim canımın Amasra salatası çekmesinden mütevellid...

Efendim Huzurlarınızdaaaa...

İçimden Geldiği Gibi' ye çok teşekkür ediyorum bana yaptığı bu güzel sürpriz için...

Mailimde bir not kendi kendime gelin güvey oldum ama diye başlayan ve ekte bir sürü seçenek sunan...

Valla iyi ki olmuşsun, benim gibi değişimden bihaber birine ne kadar makbule geçti bilsen...

Ellerin dert görmesin çok teşekkür ederim...

Ayrıca ben resmi görünce ne aklıma geldi, iki kelebek var orada Bizim Bey le ben, evin üzerinde de bir uğur böceği Rengin kuzum...

Ev de yeşil, bereketli, mutlu, huzurlu yuva, uğuru da üzerinde ya daha ne isterim :)

Tekrar teşekkürler çok hem de...

Ocakta Semizotu...

Pazar telaşesi...

Annemin eski mahalle komşuları gibi konuştum "ayol telaşemiz var"...

Artık benim de var, hiç de matah birşey değilmiş, özenir dururdum, telaşem yok diye, al sana telaşe debelen dur...

Bey yarın akşam gelecek eve, 4 gündür gurbette...

Ona hoşgeldin sürprizi yaptım, muzlu rulo pasta ki bayılır...

Sonra annemle pazara gittik, pazarcıların oruç başına vurmuş, erkek olsam kesin dalardım...

Gümüşü park ederken hafif tamponunu kaldırımla tanıştırdım...

Zaten de debriyajı yukarda kavrıyor, yokuşta da kaldım mı(ama yokuş kesin 98.5 derece filandı ) lastikleri yaktım galiba çok koktu, bu arada da güya on yıllık şoförüm...

Velhasıl kendisine çok ısınmış bir durumum olamadı, önümüzdeki karşılaşmalara bakacağız artık...

Yarın kreşin bir aylık tatili sona eriyor, ayrıca da benim beeeeeeeeeeeş koca günlük tatilim iznim ne denirse adına o da bitti gayri...

Bakalım rüzgar nereye savuracak nereden bağlanacağım, Atina'dan bildiren Muhtar misali...

Ha bu arada benim ahretlik hafiften küstü galiba bana, ne ayıp, pas vermiyor kendi haline bıraktım biraz hoooo insin ( bu da babaannemin lafı siniri hırsı insin babında)...

Haydi rast gel pazartesi ...

Fotoğraf çarşamba gününüden, sardunya, terazinin dirhemi, ben ve çocuklar şeklindeki bizim evdeki yayılımımızı gerçekleştirdik...

"Gel Bir Öpeyim"

Epey oldu konuşuyorduk iş yerinde, çocuklardan özellikle yazdığım önceki yazıdaki durumdan bahis açılmıştı, onun üzerine...
Çocuklar sevgiyi o kadar iyi algılıyorlar ki, samimisini, eğretisini ve ona göre tepkilerini direk veriyorlar, ne güzel bizim gibi uğraş vermiyorlar, kırıldı mı aman küser mi şu mu bu mu demeden...

Her zaman savunuyorum hele ki çocuğa sevgi, emek ister...

Kimseyi yermek değil niyetim, iğneyi kendime batırayım, babam biricik babam...

Kızım ilk torunu zaten başka da yok...

Bizim küçüklüğümüzde oynama durumu olmamış ki, bilmiyor kucağında hoplatma ya da parka götüreyim, bir bakkala sokayım şeker alayım durumlarını...

Hep işlerinin uygunsuz saatlerinden, görüşmelerimiz bile aynı ev içinde nadiren oldu evlenene kadar...

Sonra Rengin doğdu, aklı başına geldi, anneanneye tapar Rengin, 2,5 yaşına kadar bakmış olmasının verdiği yakınlığa ilave, yorulduğu yere han yapmasından, bütün olmazları olura çevirmesinden ve ağzından bir Rengin derken on tane Rengin in birden çıkmasından kaynaklı...

Dedemiz de uzaktan uzağa "gel bir öpeyim" veya "Rengin dedesini sevmiyor"...

Yahu baba ne sevmesi ne sevmemesi, sen çocuğa sergide asılı bir tablo muamelesi yaparsan yanına gelmez, sevdirmez kendini tabi...

Emek veriyor musun ona derim hep, mesai harcıyor musun?

Sonra baktım babam ilerleyen günlerde, onunla oynamaya başladı baktık bizim kız ısındı dedesine...

Şimdi o da bayılıyor dedesine, aşkları dedesinin kreşten almasıyla kuvvetlendi...

Çok uzun bir süre babam aldı kızımı kreşinden, bir bakıyordum ki kavga döğüş gelmişler kapıya, bir bakıyordum ki güle oynaya...

Şimdi iki taraf da hallerinden öyle memnunlar ki...

Tatildeki Ayfer teyze de öyleydi, daha bir saat bile geçmemiş tanışmamızın üzerinden Renginle bizlerle, kadın neler yaptı, ne oyunlar, yorulmasına rağmen yine de kırmadı oynadı durdu bizimkiyle...

Ama Rengin'in de Ayfer teyzesiyle bir vedasını görmeliydiniz, o ağlamasını, bir kağıda resim yapmış Ayfer teyzesi, elinden tutan bir kız çocuğu kendisi, hediye etti Ayfer Teyzesine...

Bakıyorum da çocukluk da zor iş, habire çevresinde,

"Gel bir öpeyim"

"Azıcık gel de konuşalım"

"Gel bir yanıma sevdir kendini"

"Kreşte ne şarkılar öğrendin söyle bakayım"
"Arkadaşlarının adı ne"

sorularıyla çevresinde bir sürü amca-teyze/ abla-ağabey...

Kimbilir çocuk aklında o sözleri duyunca cevaben ne geçiyordur...

Büyük olsa bileceğim de.... :)

Anneannemin bir lafı vardır "kuru kuruya kurbanın olayım"...

Çocuk sevgisi emek ister, mesai harcansın ister, samimi sevgi ister...

En azından benimki öyle :)

Aklıma Gelmişken...

Bu da iyiden iyiye vicdan borcu gibi...
Her dakika aklımda, hala içimden geldiği gibi den bir mim var borcum, evinizin en sevdiğiniz köşesi gibi köşe bulamadım ki sevecek, toptan bir sevme durumu bendeki...
Şimdiki bu dalga her blogda mutlaka var, işin kötüsü mim cevaplanır cevaplanmasına da sevdiğin 7 şey...
Düşün dur valla, ilk aklıma geleni yazarım düşündükçe çıkamam işin içinden, o yedi olur bana yedi yüz...
Dolunay ve Manii bu yaratıcılığımı, gözümdeki ışığı, yazılarımdaki sarsaklığımdan keşfetmiş olacaklar sağolsunlar...
Sorarlar adama sevdiğin yedi şey diye...
Sevdiğim yedi şey valla benim kafam yerinde olursa takacak birşey bulmadıysam huzursuzluk yoksa, kalpim mutluluk pır pırları ederse, herkes sağlıklıysa baktığım her yerde yeşeririm, her şeyi severim...
Bir arkadaşım vardı polyanna gibi her durumdan bir artı çıkarmasını bilir, gerçi kendinde değil bende :) Şimdi ben de onun gibiyim, sevecek o kadar çok şey ve şükredecek o kadar çok sebep var ki, her şeyi seviyorum yediden yetmiş yediye, 7/24 hem de...

Yine Bir Gün Hiç Unutmam / Annemin Sürpriz Yıkışı...

Eh madem konuyu kahraman olmayan kahramandan açtım kendi kendime, bir anekdot daha yazayım bari...

Mekan Bolu, dördüncü sınıf ikinci dönem, mezun olunacak, bölüm öğretmenlik, staj, takım çalıştırma, staj dosyası, vizeler, finaller bir harala gürele ki zaman nasıl geçiyor o zamanda neler yapılıyor hak getire bilene anlayana aşkolsun...

O dönem canım babam bana mezuniyet hediyesi bir uno alıyor ve Ankara'da okuyan bizim aile dostu oğlu Dr. Ahmet'e veriyor anahtarı, git diyor bunu bizim kıza götür şaşırsın...

Sen benim ballardan datlı biricik Sultan annem bana bunu telefonda söyle :)

Etti içine bir nevi, eh be annem, ne söyledin, onu görünce gözlerim açılaydı ya bir sevinçten şaşakalaydım ya komadın ki...

Neyse yalandan eşek olduk, geldi araba açıldı ağzım, pörtledi gözüm...

Sonraaaa...

Sonra efendim ben bir sabah gittim okula, bir telefon ev arkadaşım :

- Ön camındaki kağıdı gördün mü?

- Yoo ne kağıdı?

Yalnız ben de ne kadar dikkatliysem, silecekte bir kağıt takılı hiç umurum olmamış...

- Kızım arabanı çizmişler haberin yok...

- Nasıl, pardon, ne arabası, ne çiziği...????

Neyse açtım kağıdı "lütfen karakola uğrayınız. Polis memuru ....."

Bizim ev de ana cadde üzerinde, şimdi depremden her ikisi de yıkıldı, hem bizim apartman hem karakol, onun karşısında hemen...

Şimdi karakol deyince öğrencinin karakolla polisle ne işi olur diyerekten hafif ürperip aldım teyze oğlunu yanıma gittik karakola...

Olay şöyle cereyan ediyor...

Notu yazan polis memurunun nöbet saatinde, gece yarısı bir araba benim arabanın yanına yaklaşıyor, geçiyor, sonra geri geri geliyor yerini alıyor, biri çıkıyor camdan dışarı eline bıçağı alıyor "ciyiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiirt" diye şoför tarafından arkadan öne bir iyice çiziyor...

Sonra sağolsun polis memuru plakasını alıyor aracın...

İfadelerimizi aldı, şikayetçi olduk Bolu' da küçük yer, plakanın kimin olduğunu biliyorlar, gittik o zaman galeri sahibinin dükkanına hep birlikte, araba galeri sahibinin oğlunun gençten biri o da...

Polis diyor bana tanıyor musun, yok diyorum nereden tanıyayım...

Hakkaten de bir kere görmüşlüğüm yok, ne demeye arabayı çizsin hoş kime ne zararım olmuş filan düşünürken...

Mezuniyet gecesi geldi kuzenim de gelmişti sonra beni bir ara dürttü...

- Hiişt bak şu oğlanı tanıdın mı?

- Aaa evet arabayı çizen değil mi?

- Evet de asıl enteresanı kimin kavalyesi?

- Kimin?

- İşte o kızın?

- hııı ????????

En dip not:

Allah hepimizi içinde Allah korkusu olanlarla karşılaştırsın, ne diyeyim...

Hiç Unutmam Bir Gün...

Kahramanın ismi hiç lazım değil, hoş o bir kahraman mı hiç değil...

Sene 94, Bolu'da üniversite zamanı, hazırlığa başlayacağız...

Otuz kişiyiz tazecik, başka şehirlerden gelmiş, sudan çıkmış balık misali, bir çoğumuz ailelerinden ayrı, birbirimizi tanıma çabaları, ufak ufak birbirimize sokulma çalışmaları...

Benim hiç öyle sokulmada problemim olmadı, tanışma kaynaşma bir çırpıda oluyor şükür...

Biz ilk günler sınıf kocaman bir aile, nasıl mesut günler, hep de öyle devam etti...

Arada da dersler derken, bizim toplu bir fotokopi durumumuz oldu, bir gönüllü çıkacak hepimize çektirecek, paraları toplayacak...

Çıktı gönüllümüz, çektirildi fotokopiler, paraları verildi...

Sonra ne olduysa bir laf dolaştı "filan fotokopileri aslında şu kadara çektirdi, ama bizden bu kadar aldı" diye...

Hay Allah nasıl olur demeye kalmadı gerçekten o laf doğru çıktı ki keşke de çıkmasaymış elimize fazladan aldığı paraları hep iade etti...

O anda ondan fazla yerin dibine girmişimdir herhalde, çok sıkılırım böylesi durumlardan...

Ne fenadır beş sene okuyacağız bre filanca arkadaş ne demeye ilk günden yıktın onca insanın güvenini üzerinde...

Sonrası hiç arkadaşı olmadı sınıftan...

Öylesine aklıma geldi benim de durup dururken...

İznim de Tatilim de Evimde...

Öyle nerede anada babada onda bunda yok ki yazlık olsun, eee tatile gitme desen eşek yüküyle para, o yükte para bizde ne arar...

Bey in işinden izin de yok...

Haydi sizi göndereyim gidin, alın anneni de fikri bana hoş gelmedi...

Ha halimden memnuniyetsizlik değil bu yazdıklarım, evimi de çok özlediğimden, zaten de ev kedisi kıvamında olduğumdan böylesi daha iyi bile...

Evimde kızımla, kahve arkadaşlarımla, annemle kızkardeşimle, akşamüzeri dibimizdeki parkla akşam olduğunu anlamadan geçiyor bile...

Aslında geçen haftadan konuşmuştuk, belki bizim iş yerinin tesislerine bu hafta Özii yle ve onun arkadaşıyla bir kaçamak yapılabilirdi ama olamadı kısmet...

Kimbilir belki bayram tatilindeki arada kalan üç gün izin alınabilir değerlenebilir...

Şimdi en küçük aile ferdimiz çıtırığımla evimizde; anne kız, arkadaş, abla kardeş, komşu bilimum sıfatlarda zaman geçiriyoruz, halimizden fazlasıyla memnun, iş yerinden uzak dolayısıyla tasasından da, mutlu mesut zamanlar geçiriyoruz...

Sağlıcakla kalınız Allah'a emanet olunuz...

Girdim Rehavetine İziiiiiin...

Arkadaşlarla gece yarılarını bulduran, gülmekten karnımı ağrıtan gecenin ardından, sabahının uykuya aç, yarı açık yarı kapalı gözlerimin şişliğiyle, önümüzdeki haftanın izinli geçecek olmasının verdiği o hazzı şimdiden koklamak nasıl güzel...

Fotoğraftaki güneşin yer bulup daldığı gibi, benim de dallarımda güneş var ısıtan sıcacık...

Bu arada benim küçük yavru dün gece, sen gece uykusunda kalk git mutfakta sandalyeye otur, bak öyle boş boş bir noktaya...

Ben çok gezermişim, konuşurmuşum her numara varmış bende, babaannem rahmetlim uyandırmadan beni okur üfler yatırırmış, evin hangi köşesinde bulursa...

Ben de bizim küçücüğümü okudum üfledim, yatırdım öpüp koklayıp...

Bizim bey bilmez böyle şeyleri, yaşamamış hiç...

Gece o gördü, görür görmez kalsa karşıdan görünce "babacığım" diye sesleniyor...

Tövbe tövbe uyanacak, ses çıkarma delirirmiş uyandırırsan...

Öyle derdi babaannem...

Depodan Hatıra Kalan Çok Olacak...

"Başına ne gelirse gelsin, karamsarlığa kapılma. Bütün kapılar kapansa bile, sonunda O sana kimsenin bilmediği gizli bir patika açar. Sen şu anda göremesen de, dar geçitler ardında nice cennet bahçeleri var. Şükret! istediğini elde edince şükretmek kolaydır. Sufi, dileği gerçekleşmediğinde de şükredebilendir."

SeVaL yazmış bu yorumu, önceki yazıma istinaden...

İşte hep öyle yapıyorum ama, devrelerden biri kırılıyor, arada kısa devre yapıyor, belki de o yüzden yazıyorum ki bana destek olun yorumlarınızı okuyayım kendime geleyim diye...

Teşekkür ederim her birinize ayrı ayrı...

Depoda geçireceğim son günlerim, yine bohçamı hazırlıyorum, önce bir hafta izin, sonraki hafta başka birim, başka yer, başka oda arkadaşları...

Alışılması gereken bir başka yer...

Ama onda da var bir hayır, yeni yer, yeni hava, yeni koku bakalım ...

Buraya iyiden iyiye alıştım derken, tamam koşulları hakkaten olumsuz ama oldu işte yaklaşık bir ay geçti, öyle böyle sinir harbiyle, iyisiyle kötüsüyle...

Bir müddet yazmayı bile kesmeme sebep, beni okumasını asla istemediğim şahsa sırf hayatımdan haberi olmasın diye kendimi susturmam...

Biliyorum ki yazdıklarımdan her nedense üzerine alınacak, hiç alakasız insanlara beni soracak "Funda bunu yazmış bize mi demek istemiş, şöyle demiş bize mi dedi" diye...

Veya bir sürü olayın belkide başıma gelmesine sebep olacak o kapıyı açacak yola gidecek yazık işte...

Ya da kel alaka bir yerden abesle iştigal bir durumla karşılaşıyorum, belki Sardunyamın kontrollü git demesi bundan...

Şu an itibariyle gördüm bu şirin kaplumbağayı...

Ona üzülmekten kendimi unuttum, ey güzel Rabbim dedim, bak neler var ben hala neye debeleniyorum...

Konuştum onunla bol bol...

Evini tepesinde taşıyor taşımasına da yalnız işte, al ortalarda dolanıyor...

Dün görmüştüm bahçede, köpek başında hav da hav, korkmuş yavrum kafasını kabuğundan çıkaramıyor...

Bu sabah dedim kağlumbağayı bugün görmedim görseydim de fotoğraflasaydım ...

Sonra bir telefon "cama çık başını uzat bak kim var"

Kıyamam sana ya...

Günümün Güldüreni...

- Alo

- Buyrun
- Efendim ....'dan arıyoruz...

- Buyrun
- Eee koli geldi, malzemeler aldık onları ...

- Evet güzel
- Yazmış olduğunuz ........... çıkmadı koliden...

- Evet

- Fakat bir koli terlik geldi...

- ????????? oldu o zaman ...