Ne Varsa Eskilerde Var Bir de Örgülerde...

Anneannemi ki kendisine genelde ya Hamdüne'm ya da pamuğum balım şeklinde hitap ederim...

Bir örgü örer bir dantel yapar bildiğiniz tipik Kayseri kadını başka tipik şehir kadınlarını bilmediğimden ben bildiğim benimkini yazdım...

Ben daha bekarken bir bavul hazırdı bebeğin örgüleri her daim "olur da göremezsem" şeklinde konuştuğu için hep...

Kardeşim ben bizim kuzenler hep faydalandık kendisinin şaheserlerinden...

Şimdi de Pamuğum 80 li yaşlarının baharında (Allah hayırlı sağlıklı ömürler versin de maşallah diyeyim) hala örer durur...

Ben de az değilim ne zaman görsem kucak kucak yün taşırım kendisine çünkü onun ördüklerini giydirmezsem eksik kalıyormuş gibime geliyor...

Artık kışları öyle kazak faslını bitirdik eskiden giyerdik de ne olduysa işte...

Can kurtaran yeleklerimiz ve hırkalarımız...

Bu seneki yelek kreasyonumuz sonrası örülüyormuş dayanamaz da kendi kendine örneğini koyar komşu kızlarından prova yapar...

Haa sağ köşedeki de kullanmalara kıyamadığım mandal torbam...

E gel de kullan...

Hayır bir de herşeye hatıra kalır gözüyle baktığım için derleyip toplayıp kaldırayım diyorum yazık olmasın...

Kan Sonucu Hayattan Sonuç, Yaz... Daire Boş Hayatı Doldurmaya Veriyoruz Uğraş...

Perşembe vermiştim kanı sanırım nedeni de "popo görülünce yara sanılası" hastalığı mı bilmiyorum oladabilir tabi...

Tırnaklarımın ikisinde sanki bir sorun var gibiydi daireden arkadaşlar da git git mantardır belki ilerler tırnağın düşer sonunda hııı bak sonra zırlama dediler ben de aman gidip bir baktırayım dedim bir de hala bluğ çağı genci olarak yüzümün belli yerlerine konuşlanmış ve sürekli orayı yer belleyip sönüp çıkan küçük çıbancıklar için bir çare bulur muyum acep şeklinde gitmiştim doktora...

Tahlil sonuçları normal e hal böyleyken teşhis koymak "stress" ten icap eder layıkiyle...

Yine de dozu düşük bir antibiyotik bir akne merhemi ve tırnaklarım için de bir ojemsi üçlüsünü bu sabahtan itibaren kullanıyorum...

Oda arkadaşım üç haftalık izinli meydan bende ama ben bende değilim serseri mayın gibi masa başında ekranın içine girmeye ramak kaldı...

Gözlerim pörtledi artık suyu kalmadı kurudu gitti dinlendirici entel dantel gözlüklerimi taktım...

Yalandan geçen günlerin ardından ben bakar, gidenler bana el sallar, ben dedemin beşiğini tıngır mıngır sallar ikeeeen.....

Bir Leziz Sabah...

Sabah yağmur yapıyordu servis beklerken, hiç alışkanlığım değildir nedense şemsiye taşımak, almışım baktım elimde açayım bari dedim...

Allahım o şemsiyeye vuran tıpır tıpır yağmur sesleri, işte güne başlama melodisi bu dedim, Frank Sinatra'yla Dean Martin in bir filmi vardı, şemsiyeyle oradan oraya uça uça dans ederken, uçayım dedim sonra konamam uçtuğum yere diye vazgeçtim...

Tam yavaşladı yağmur dinmeye yakın oldu, servis de geldi...

Bu sabah dünden doktora gitmişliğimin, aç karnına kan verme işlemi için uzunca bir yürüyüş yaptım, o ayrı bir keyif, neredeyse hareketsizlikten bacaklarımdan da gıcırt gıcırt sesler geldi...

Verdim üç tüp kanımı, haaa tam verdim kağıdı, koltuğa oturdum, kağıdı işleyen hanım "Funda hanım kaç yaşındasınız?" diye sordu ben de "35" dedim, hoş derken bile bir eğreti duruyor ya dilimde, sorsan 18-25 arası bir yerdeyim...

Kanı alacak kadın "yok artık" dedi... "25 desem anlayacağım" aman benim salınmamı, o yüzümün aldığı şekli gör okuyucu, bir keyif bir keyif ben de...

Sonra "hazırım haydi iğneyi batırın" dedim "son tüpü alıyorum" dedi...

Ay üzerine bir de Kayserili çıkmasın mı?

Üzerine de pohaça ikram etmesinler mi?

Nasıl anlatsam, sabah iyi hakkaten, gün iyi, kuş iyi, yağmur iyi iyi işte...

Ha bir de akşamdan üç kilo vişnenin çekirdeklerini didikleme ve şekere yatırma işleminden sonra, sabah da kaynattım oldu mu sana vişne reçelim...

O da inşallah birşeye benzemiştir de su gibi olmasa veya şekerlenmese bari...

Zaten bana kahvaltıda vişne reçeli, tereyağ ve yüz çeşit peyniri ver, ha bir de kızarmış ekmek sonra benim sesim iki saate kadar çıkmazsa hala bir bak nasılım...

Sonra işe gelip nescafe'nin benim için üç malzemeyi karıştırdığı "sen zahmet etme Fundacım su koy üzerine sadece" dediği kahvemi içip de, sonra tellendirilecek malzemeden de bünyeye ilave ettikten sonra dün masa değiştirmiştim, boş otobüste nereye oturacağını şaşıran yolcu misali masama geri döndüm alışmamışım ki durmadı ben de diğer masa...

Göç...

Alışkanlıklarına son derece bağlı olan ben, yıllardır saçımın yivinin yerini değiştirmem, o derece durumum...

Yenilik, hayata başka bir bakış açışı ile bakmak, yok ayol ben açımdan memnunum...

Değinmek istediğim konu bununla ilintili aslında...

Anne tarafım Kayserili...

Hem de feci :)

Şöyle ki, bir araya geldiklerinde birden oranın ağızına bürünüp "appa gııızzz "dan tutun da meşhur "gadalarını aldığım" a kadar...

Hele en büyük teyzemin sayı saymasına kardeşimle çok gülerdik, 39 dan sonra ki 40 ve 40 lı rakamları söylerken genzinin derinlerinden ekolu geliyor sesi ki bütün Kayserililler de aynıdır...

Epey oldu, Yemekteyiz programı Kayseri'de yapılmıştı, orada bir teyze vardı, sanki bizden biri gibi seyrettim, gülmekten gözlerimden yaşlar aka aka...

Anne tarafım bereketli teyze sayısı ile tek bir dayıdan ibaret olan kalabalık bir taraf...

Çok tutkun değiller birbirlerine, baba tarafım gibi, aile tutkunluğunu amcamlarda halamda gördüm ben ve çekmişim onlara da yedi göbeğimle ararız daha ziyade benim aramalarımla süregiden...

Kayseri' de hali hazırda iki teyzem, bir dayım ve dayımla beraber yaşayan ömrü uzun olsun anneannem boncuğum var...

Hepsi doğma büyüme Kayserili oldukları halde şimdilerde ziyadesiyle fazla radikal bir karar vererek Antalya'ya yerleştiler...

Önce dayımlar sonrasında tamamen tesadüf teyzemler...

Çok ağlıyor pamuğum Hamdüne'm...

Sanki yuvasız kuş gibi kaldım diyor...

Haklı kolay mı senelerini vermişsin, taşından toprağından olmuşsun artık oranın şimdi alakasız tanımadık bir yerde dımdızlak kalmak değil de ne bu?

Ne bileyim katı mıyım konuda bilmiyorum diyorum ya bugün oda içinde masa değiştirdim gaza gelip yarın sabah tekrar masama geri yerleşeceğim olmadı küçücük masamı özledim ben hemen kapı dibi...

Kendim değişikliği sevmediğim gibi istiyorum ki herkes de yerli yerinde dursun...

Ne vardı şimdi memleketten göçüp gidecek...?

Fotoğraf geçen yazdan... Orada kalan tek teyzemin Gesi'deki bağ evinden...

Yurdum İnsanından Mucit Davranışlar...

Bey amca o ayaklarının geldiği yere oturma kemiklerin gelecek...

Sabah İçime Düşen Ateş...

Herkeste oluyordur muhakkak...

Görülen rüyalar, içe doğmalar filan...

Bende de -fazlasıyla- aynı durum hasıl, kimin ne sıkıntısı var akşamdan hallederim rüyamda...

Ya da neyse işte...

Genel itibariyle tanırsınız yazdıklarımdan ya da kendimi anlatmamdan, herkese ayrı gaz vermeyi çok severim, küçük şeyleri büyütmeyin aman sağlığımızdan öte birşey yok, ne güzel hayat ne güzel biz şeklinde...

Bu sabah serviste işe gelirken içime bir ateş düştü olmadık yerde durup dururken...

Birden babam aklıma geldi...

Ki babam dünyam... Genelde çok anneci bir tavır sergilesem de babam başka...

Düşündüm de babama yazdığım yazıyla anneme yazdığım yazıya baktım şimdi babacıyım demek ben bir miktar...

Birden babamın hasta olduğunu filan aklımdan geçirdim ama kötü düşünmekten imtina ederim, hep hayır düşüneyim hep hayır gelsin başıma diye...

Öğlen de kardeşimi aradım, babam eve gelmiş kendini kötü hissediyormuş...

Kendi kendime telkin vere vere oturdum...

Rengin'i kreşten alacak, tüm "alma sakın" zorlamalarıma rağmen...

Sesini duyunca ferahladım, bu arada kur'an-ı hatmettim resmen içim ferahlasın diye, akşam da görünce gönlüm rahat eder...

Allahım beni okuyan tüm babasını kaybetmiş arkadaşlarıma tekrar tekrar sabırlar ver, yaşayan babalara da Allah başlarından eksik etmesin dualarımı gönderiyorum...

Hele ki benim can babamın, kimse canını sıkmasın vallaha gidip tepelerim, ateş cürmü kadar yer yakar ben dünyaları yıkarım öyle de deliyim...

Sevdiklerimiz ne hasta olsunlar, ne şer şerefsizlerle karşılaşsınlar...

(yazıyı düzeltmek için tekrar okuyordum da ne efelenmek bu benimki böyle vay vay vay)

Rengin'in sürekli dua ettiği gibi "annem, babam, dedem, anneannem, teyzem yaşlanmasın Allahım ben buruşuk olunca çok üzülüyorum bir de onlar ölmesinler"....

Pil Bitince Şarj Ediyoruz da...

Kendi pilimizin bitmesi durumunda nasıl şarj olacağız...

Bir haftalık yalandan tatille mi?

Kesmez...

Yani onu bulamadığımdan mı? Yooo ne bileyim, git gel üzerine o bir haftanın yorgunluğu yığılsın kalsın üzerinde, bir yalandan hengame, bavul aç hepsini dök şaç şeklinde baktığımdan hadiseye, bana pek uygun gelmedi hiç...

İsteğim, hayalim, düşüncem, şöyle çevresi bol tanıdıklı bir ev olsun, adına yazın kullanıldığından yazlık denilen...

Sezon başladığında gidilen, millet dağıldığında da hava bozuldu haydi evlere diye evimize döneceğimiz bir yer olsun...

Çocuklar dolansın etrafta, habire değişmez "gün" yemekleri yensin, kısır yensin, patates salatası yensin, kek olsun en kabarığından sonra börekler, özellikle kızartılırken içinin peyniri dökülmeden olsun ama sigara böreği olsun...

Benim cümlelerimin uzunluğu gibi olsun günler de...

Sabahı ayrı sürsün kahvaltı öğlen yemeği birleşmiş uzunluğunda, öğleden sonraları öğlen uykularıyla rüyalarla süslensin, üzerinden hafif esinti, pikenin üzerinde yarım yamalak sarındığı...

Sonra cıvıl cıvıl olsun her yan, çocuk sesleriyle, okey taşları, tavla zarları şıkırtıları sarsın her yanı...

Çay koksun, mangal koksun, rehavet koksun hava...

Hiç gazete okunmasın magazin olmasın haber dinlenmesin...

Pamuk şekeri gibi olsun...

Olsun da olsun işte...

Salı hakkaten sallanan gün, bir geçmez bana, pazartesi su gibi akarken salı sallana sallana saatin de ilerlemesini engeller namussuz, ondan mı acaba bendeki bu ruh hali...

Olabilir tabi o da bir yaklaşım...

Ben Başlıkta Tutturamıyorum Sanırım...

Sağ salim geldim...

Bu arada arayan soran, yorumlarında iyi dileklerde bulunan bütün arkadaşlarıma, ne desem bilmem ki ya valla iyi ki varsınız...

Ne güzel insanın yazarken içini dökerken, bir sürü bir sürü arkadaşının düşüneninin olması, düşününce tuhaf gelse de, yaşayınca ne de keyif ne de mutluluk diyor insan...

Hepinizin gönlünün muradı olsun, tuttuğunuz altın olsun, valla her istediğiniz olsun seviyorum sizleri çokça...

Şu ateş vücudumun anasını ağlatsa da, yine de geçti gitti işte...

Bir de anneannemin bir lafı vardır Kayserilerden...

"Canın it canı" der...

Canının kıymetini bilmeyen, benim gibi cinsler için söylenilir daha ziyade...

Bu türün en büyük özelliği, hasta olduklarında ah vah demeyip, hastasın işte yat dinlen uyarılarını kale almadan hayata devam ederler...

Üzerine kalkar iş miş de yaparlar, naz-niyaz bilmezler, canlarına başta kendileri kıymet vermediklerinden başkalarının da itina göstermesine müsade etmezler...

Bünyelerine çar çaput muamelesi yapar, sonra da dolanır dururlar öyle...

Biraz can kıymeti bilinmeli aslında, her ne kadar ben bu durumdan bihaber olsam da...

Yine de bizim Bey kendisinden beklemediğim bir performans gösterse de ki bunda annesinin bizde olmasının payı var mı bilmiyorum almayayım günahını ama Allah razı olsun kendisinden iyi baktı bana, hatta ilk defa salata yaptı o derece... Gam yemem artık bu saatten sonra...

Fakat elim ayağım oldu...

Ayrıca kendi bebeme bile bakacak takatim olmadığı en ateşli olduğum günde, Rengin' i kreşten gidip alan Terazi'nin Dirhemi ahretliğimin eşi Semih'e, sonra yavrumu evinde barındırıp, kendi kızından ayırmayan, ertesi günü kreşe göndermeyip iki kuzuyla başa çıkıp, her dakika her öğün arayıp "Rengin ne yer ne canı ister?" diye soran, arada da pimpirikli olduğumu bildiğinden her dakika Rengin' in beslenme raporunu paylaşan yine kendisine de buradan minnet duygularımı ta derinlerden çıkartıp yollarım...

Ben bir miktar işe koyulayım, malum iş istiyorlar benden...

Arada da size bakayım, okunmayı özlemekten ziyade okumayı da özledim...

Sağlıcakla...

Fotoğraf, o nadide geceden...

Kolajı terazi yapmış ondan çaldım üşendim kendim yapmaya...

Raporluyum Raporlu...

Geçen gün creep ' in bu yazısında demiştim ben de karalayayım birşeyler konuyla alakadar...

Düşünür dururdum nicedir...

Ölsek kalsak kimsenin haberi olmayacak hakikaten...

Gerçi bu konuyu terazinin dirhemi hanımefendiye açtığımda "ben blogumda yazarım öldüğünü" dedi içime su serpti...

Hakikaten güya ben, bizim kıza miras olsun, anasını okusun, zaman zaman da yer vermişsem kendini okusun mahiyetinde yazdıklarımı ,ben göçüp gittiğimde söyler herhalde bir hayırsever :)

Neyse aman kötü haber tez yayılır...

Bu arada o tansiyon düşüklüğü benim bünyenin hepten düşeceğine alametmiş...

Sonrasında bir ateş yaptı kendileri, durulacak gibi değil, eve de gidemiyorum Rengin'i alacağım kreşten ve sadece de ben alabilirim herkesin işi var...

Rengin'i alıp da eve kendimi nasıl attım, bilmiyorum...

Sabaha kadar gözüme girmeyen uyku sayesinde, en sevdiğim şey olan, geceyarısı saatlerinde tv kanallarını seyreyledim iyi geldi...

Bu arada üzerime battaniyeyi ben çekiyorum, bir bakmışım Bey gelmiş kaldırmış...

Dellendin mi bre adam üşüyorum, boşver örttükçe ateşim daha da çok artarmış ilerki vadede olacaklara değil şimdiye bakalım...

Dün doktor amca tonsilit-faranjit şeklindeki teşhisinin yanına 3 günlük da rapor yazınca asıl tebriği ondan sonra aldı benden...

Dün, sürekli geceden de uyumadığım için bulduğum her yere serilmekle geçti...

Bugün de yine aynı şekilde yatay halde geçiririm günü...

Yorgunum çünkü sokak kavgasına karışmış aradan çıkarmışlar gibi, bütün vücudum didilmiş sanki...

Ölsem kalsam haberiniz olmaz diye yazayım dedim güzel arkadaşlarım...

Biraz kendime geleyim, ilaçlarımı içeyim, yemeğimi yiyeyim, ayağa kalkayım döneceğim mesut dünyama...

Sizde yaramazlık yoktur umarım, kendinize iyi bakınız, iyi haberler alayım, özledim sizi de okumayı, ...

Haydi sağlıcakla...

Yoruldu şimdiden parmaklarım ve oturmaktan oturma kemiklerim...

Tansiyonumu Düşürdüm Bulamıyorum...

Türkü ismi gibi oldu başlık...

Ey tansiyonum, canım bebeğim, normalde 10-6 seyredersin, iyiydik böyle...

Neden düşüp de benim beynimi bulandırırsın ki...

Başım klavyede sabahtan beri...

Gözlerim kör misali, uyku hali, zorla bir tuzlu ayran içtim, bakacağız önümüzdeki maçlara gayri...

Yoklamada yokum bugün cümle alem...

Hasta oldum naz edemiyorum...

Kaldım ortada elim ayağım tutmaz oldu...

Uyku bastı eyvah eyvah...

Hasta oldum naz edemiyorum...

Gittim ben, koyayım kafayı yeniden...

Siz Öyle Diyorsunuz da...

Valla ben yine Allahın sevdiği kuluyum...

Dün akşam kayınvalidem geldi...

Allahım iyi ki temizlemişim buzdolabını :)

Öyle deme okuyucu büyütmüyorum önemli kavramlar bunlar :)

Bitirdin Beni Buzdolabı...

Her annenin rüyasıdır kızı evlensin, mutlu olsun başta, sonra kız mümkünse evi çiçek gibi yapsın, pirü pak olsun ortalık...

Ama annem, sultanım, uğruna öldüğüm...

Sen bana hiç iş yaptırmadın ki, hoş benim de çok içimde yapma isteğim yoktu demek ki, öyle ev işinden bihaber geçti seneler...

Dolayısıyle ne oldu temizlikten çok anlamayan, iş başa düşünce el mahkum yapan bir insan evladı oldum çıktım...

Nefret bile eder oldum hele toz almaktan, hele yıtrına yırtına kırklanmaktan...

Temizlik sonrası haklı gururunu yaşarken, anneme verdiğim rapor sonucu (sevinsin güzelim diye) bir yer söylüyor mesela şurayı yaptın mı?

Hıııı orada mı temizlenecekti .....?

Olur bir dahaki sefere kısmetse....

Deli oluyor canım ya :)

Bu eve taşındığımızdan beri temizlenmeyi bekleyen bir buzdolabına sahibim, gerçi beni de rahatsız etmedi demek ki dee temizlik istiyor namızsız ben annemi yokladım birkaç sefer, annem anahtarın var hani ben işteyken gelsen sihirli değneğini değdirsen ben de eve gelince seni hayır dualarına bezesem diye, annem tınmadı...

İş başa düştü ama benim o hadise için ciddi zaman ayırmam lazım uygun zaman da yok bak Allahın işine :)

İki gün evde yalnız kalınca pazar sabahı kendime plan yaptım, sabah kalkılacak gazeteler okunacak, tv ye bakılacak keyif yapılacak ve mutfağa dalınacak...

Ben tam gazete okuyorum, Terazinin Dirhemi insanı dürttü beni, haydi kahve içmeye çıkalım diye, teklif cazip ama önceden verilmiş sözüm var...

Dinlemedi beni gelince yaparsın dedi, gelince de eve akşam oldu...

Sonra buzdolabının öteden beri olan davetine icabet edip, daldım mutfağa...

Saat oldu 23:00 iş bitti, sırt tutuk, eller perişan...

Şu ev kadınlığı hakkaten zor zanaat...

Annem görse kırk kulp takar şimdi de, Allahtan şehir dışında gerçi hala uzaktan da olsa tembihlere devam...

Ben benim kıza iş öğreteyim de bari hem ben rahat ederim mürüvvetini görmeden işe yarasın yavru...

-mış gibi...

Belki de sırf senin utanmadan söylediklerinden, ben utandığım içindir bu maske...

Altında ne olduğunu görmemen için...

Dudaklarımın kenarından sızan kustuğum kan değil, içtiğim kızılcık şerbetinden...

Ben -mış gibi yaparım meraklanma, sırf senin utanmadan dediklerinden benim ifadesizliğim...

Takındığımdan beri hiçliğin fotoğrafı oldu ya taşıdığım...

Aslını unuttuğum, hatırlamaya korktuğum, aynalardan kaçtığım...

Sen ki bilmeden bana -mış gibi yapmama sebep, bildiğimi gizlediğim diğer yüzüm...

Zavallı belki de içerdeki...

Nasıldı unuttu kendini ve unutturduğunu unuttuğu için utanan yüzüm...

(Dost'tan...
Teşekkür Ederim...)

İç Anadolu Belediyesinden Haber Var!

Telefonum çaldı az önce bir bayan...

"Funda Hanım ............. belediyesinden arıyorum belediye Başkan Yardımcım ................ görüşmek ister sizinle bağlıyorum..."

"Buyrun..."

"Funda Hanım derhal soruşturma başlatıyorum o dört ... için siz merak etmeyin iyi günler diliyorum..."

"Çok teşekkür ederim ............. Bey alakanız için iyi çalışmalar diliyorum iyi günler..."

Vicdanım mı? Rahat neden olmasın ki...

Hipodrom mu burası istenilen gibi at koşturulsun...

Psikolojik not:

Sinirim : Hala devam derimle döğüşmeye...

Üzüntüm: Kat be kat hala :(

Dur Funda... Sakin Funda... Kızma Funda... La Havle de Funda

Rengin in kreş kaydına gittim sabah...

Odaya girdim, büyükçe kare, bir oda dört masa, ardlarında dört kendini bilmez erkek zıttı, neyse işte sıfat bile yazmak istemiyorum, insan da demeyeceğim yoksa küfür geliyor aklıma binbir çeşit...
Saat sabahın 09:00 u...

Odaya girdim "günaydın" dedim en normalinden haliyle...

Çıt yok neyse sonra biri lütfen günaydın dedi diliyle dişi arasından...

Sonra sağdan cılız bir buyrun sesi ...

Ulen nereye buyurayım dört masa da boş, önü de boş ardında oturan da dört beyinsiz...

Nereye buyuracağım dedim bende sinir katsayısı yüksek ama sakin ses tonumla...

"Buraya" dedi eliyle gösterdi, baktım eli kolu var masa ardındakinin...

Gittim hallediyorum işimi, sağdan bir bakış deldi geçti beynimi, döndüm hala bakıyor dik ama nasıl, baktım bir yerim mi acik diye pantolonda giymedim ki fermuarıma bakayim yooo etek var...

Hala ardındaki haspa sinir sinir bakiyor...

"Hayırıdır üzerimde birşey mi var" dedim, döndü suratını kalktı yerinden, baktım suratı da var ama olanın da meymeneti yok...

Ben oradan çıktım ama oldum bir sinir küpü size...

Zaten geceden de hırlıyım derimle döğüş haliyle...

Birini buldum, dedim burada halkla ilişkiler nerede gösterdiler...

Ankaralılar bilir Büyükşehir Belediyesinin 153 Mavi masası var, gider oraya her türlü derdini anlatırsın ister telefonla ister maille...

Burada da Beyaz Masa varmış...

Gittim anlatıyorum ama sinirden titreye titreye...

Sakinleştirdiler beni, sonra dediler hiç merak etmeyin halledeceğiz...

İş yerime geldim ateşim sönmedi bir de Belediye Başkanının mail adresine mail döşendim...

Şimdi harım biraz söndü...

Hiç tahammül edemiyorum, ulan masa ardındakiler çok mu zor bir günaydına cevap vermek ya da güler yüzlü olmak...

Ananızı babanızı mı öldürdüm? aşınızı ekmeğinizi mi kestim?

Nedir yani bu tripler, buz gibi durmalar, koynunuza alın mı diyorum 5 dakika bile sürmeyen işim sonuçta...

Demek bunlar devlet hastanesinin acil servisinde filan çalışsalar vay hastaların haline...

Bu kadar mı zordur sorarım size?

Onlara da sormak lazımdı da neyse şimdi hırlaşmayayım dedim...

Çok istedim bir laf edeyim ama şimdi o soru tartışmaya daldırmasın bizi diye sus dedim Funda sus, suküt ikrardandır...

Hanımefendi çizgimden çıkmadım yani...

Allah Kavuştursun...

Sağolun...

Baba kızı ilk defa uzun yola gönderdim...

İlk ayrılışımız değil elbet bu görevlerde oluyordu ama ilk kez ikisi aynı anda gittiler...

Özledim şimdiden...

Kötü mü kötü ama Allah başka ayrılıklar vermesin pazar sabahı gelecekler inşallah...

"O Arada Bişi Oluyor Ama..."

Başlıktaki söz tamamen küçük beyefendiye ait...

Yakışıklı, 23 yıllık ahretliğimin oğlu Kuzey Deha...

Ne demiş geçende annesine :

"Anne?

Hani siz babamla evlendiniz?

Sonra o arada bişi oldu?

Sonra ben oldum...

Anne o arada bişi oldu ama ben o arayı bilmiyorum?"

....................?

Daha Rengin demiyor bakalım böyle şeyler, saf bebe benimki şekerim aaaaa ben oluyorum filan :)))

Saf kelebeğim benim :)

Seviyorum...

Bloglardaki gece gezmelerini......

Şükürcü Geldi Hanıııııımmm...

Something Stupid çalıyor Frank Sinatra' dan...

Böyle bir dinginlik hasıl başımda...

Güzel be hayat herşeyiyle...

Ya da ben küçücüklerden de sevinç duyabiliyorum...

Eskiyi hatırladığımda gülüyorum ne maddecilik, ne şunu da alsam buna da sahip olsam, yığsam eve tutkusu ne boş...

Bir Unom vardı okulda bir süre kullandığım, bıdır bıdır heryere girip çıkan...

Ankara' ya okul bitince gelip, mercedes' e de kurulduğum oldu, koca heyyülaya...

( Fakat büyük araba da güzelmiş be )...

Sonra kayboldu herşey, bakmışsın bitmiş ama tadılmış herşey layıkıyle, akılda kalan birşey kalmamış, herşeyden güzeli o...

İçinde uktesi yok birşeyin ya da beyinde kalan hasarı ya da kırgınlığı küslüğü...

Şimdinin istekleri de, onlara ulaşma çabaları da ayrı keyif benim için...

Siz de aç çok şahitsiniz istediğim en ufak fotoğraf makinası ya da herhangi başka birşey; onu beklemek te güzel ya da hayali en güzeli ele geldiğindeki büyük mutluluk hele de de kullanacak kadar el kol tutarsa en alası...

Kendimi yırttığım hiç birşey yok, olursa olur olmazsa olmaz dert mi amaaan...

Fakat ne var, her an arayabileceğim ahretliklerim var hayatımda, kilometrelerce ötedeki dostlarım, tepesine binip şaklabanlık yaptığım ağır abi bizim Bey, sonra gülüşüne kurban Rengin var...

Aslanlar gibi anam babam kardeşim...

Ne büyük hazineymiş ki hepsi yanımdalar, hayatımdalar ve ben gerçekten dünyalar kadar zenginim...

Ve herşeyi herkesi Rengin' in beni dondurma kadar sevdiği gibi, dondurma kadar seviyorum...

Şimdi mi?

Kahvem sigaram ha parça da bakayım, It Was a Very Good Year olmuş...

Bittiğim An :)

Bende çok oluyor bu, boşboğazlığım yakacak birgün de beni, sadece kepaze etmekle sınırlı bu ana kadar...

Gitmişiz Akçakoca' ya bizim tesise, Ankaradan Genel Müdürlükten geliyoruz, İşletme Müdürü bizi hoş karşılamış, garsonlar güleryüzlü, herşey iyi...

Bir şekilde etmem lazım içine :)

Öğlen yemeğine yetişemediğimiz halde yemek konmuş önümüze, ıspanak vardı sonra başka yemekler...

Yemekler yendi bahçeye çıkıldı, çaylar içiliyor, ön beğendim, bayıldım, aman da doğa harikası süpermiş lafları, kafalar bir o yana bir bu yana dönüyor ...

Sonra garson arkamda çay getirmiş, bende lafı ortaya koyarım ne çevreme bakarım, ne ayarımı bilirim eğilmişim masaya, demek ki sohbet .oktan yana açılmış o kadar doğa şahanesinin yanında "iyi iyi bak ıspanak da yediniz ne bağırsak çalıştırır ama ..........." dediiiim önüme bardak konduğunu gördüm en son, o an magmaya doğru yola çıkmışım ...