Ocakta Semizotu...

Pazar telaşesi...

Annemin eski mahalle komşuları gibi konuştum "ayol telaşemiz var"...

Artık benim de var, hiç de matah birşey değilmiş, özenir dururdum, telaşem yok diye, al sana telaşe debelen dur...

Bey yarın akşam gelecek eve, 4 gündür gurbette...

Ona hoşgeldin sürprizi yaptım, muzlu rulo pasta ki bayılır...

Sonra annemle pazara gittik, pazarcıların oruç başına vurmuş, erkek olsam kesin dalardım...

Gümüşü park ederken hafif tamponunu kaldırımla tanıştırdım...

Zaten de debriyajı yukarda kavrıyor, yokuşta da kaldım mı(ama yokuş kesin 98.5 derece filandı ) lastikleri yaktım galiba çok koktu, bu arada da güya on yıllık şoförüm...

Velhasıl kendisine çok ısınmış bir durumum olamadı, önümüzdeki karşılaşmalara bakacağız artık...

Yarın kreşin bir aylık tatili sona eriyor, ayrıca da benim beeeeeeeeeeeş koca günlük tatilim iznim ne denirse adına o da bitti gayri...

Bakalım rüzgar nereye savuracak nereden bağlanacağım, Atina'dan bildiren Muhtar misali...

Ha bu arada benim ahretlik hafiften küstü galiba bana, ne ayıp, pas vermiyor kendi haline bıraktım biraz hoooo insin ( bu da babaannemin lafı siniri hırsı insin babında)...

Haydi rast gel pazartesi ...

Fotoğraf çarşamba gününüden, sardunya, terazinin dirhemi, ben ve çocuklar şeklindeki bizim evdeki yayılımımızı gerçekleştirdik...

"Gel Bir Öpeyim"

Epey oldu konuşuyorduk iş yerinde, çocuklardan özellikle yazdığım önceki yazıdaki durumdan bahis açılmıştı, onun üzerine...
Çocuklar sevgiyi o kadar iyi algılıyorlar ki, samimisini, eğretisini ve ona göre tepkilerini direk veriyorlar, ne güzel bizim gibi uğraş vermiyorlar, kırıldı mı aman küser mi şu mu bu mu demeden...

Her zaman savunuyorum hele ki çocuğa sevgi, emek ister...

Kimseyi yermek değil niyetim, iğneyi kendime batırayım, babam biricik babam...

Kızım ilk torunu zaten başka da yok...

Bizim küçüklüğümüzde oynama durumu olmamış ki, bilmiyor kucağında hoplatma ya da parka götüreyim, bir bakkala sokayım şeker alayım durumlarını...

Hep işlerinin uygunsuz saatlerinden, görüşmelerimiz bile aynı ev içinde nadiren oldu evlenene kadar...

Sonra Rengin doğdu, aklı başına geldi, anneanneye tapar Rengin, 2,5 yaşına kadar bakmış olmasının verdiği yakınlığa ilave, yorulduğu yere han yapmasından, bütün olmazları olura çevirmesinden ve ağzından bir Rengin derken on tane Rengin in birden çıkmasından kaynaklı...

Dedemiz de uzaktan uzağa "gel bir öpeyim" veya "Rengin dedesini sevmiyor"...

Yahu baba ne sevmesi ne sevmemesi, sen çocuğa sergide asılı bir tablo muamelesi yaparsan yanına gelmez, sevdirmez kendini tabi...

Emek veriyor musun ona derim hep, mesai harcıyor musun?

Sonra baktım babam ilerleyen günlerde, onunla oynamaya başladı baktık bizim kız ısındı dedesine...

Şimdi o da bayılıyor dedesine, aşkları dedesinin kreşten almasıyla kuvvetlendi...

Çok uzun bir süre babam aldı kızımı kreşinden, bir bakıyordum ki kavga döğüş gelmişler kapıya, bir bakıyordum ki güle oynaya...

Şimdi iki taraf da hallerinden öyle memnunlar ki...

Tatildeki Ayfer teyze de öyleydi, daha bir saat bile geçmemiş tanışmamızın üzerinden Renginle bizlerle, kadın neler yaptı, ne oyunlar, yorulmasına rağmen yine de kırmadı oynadı durdu bizimkiyle...

Ama Rengin'in de Ayfer teyzesiyle bir vedasını görmeliydiniz, o ağlamasını, bir kağıda resim yapmış Ayfer teyzesi, elinden tutan bir kız çocuğu kendisi, hediye etti Ayfer Teyzesine...

Bakıyorum da çocukluk da zor iş, habire çevresinde,

"Gel bir öpeyim"

"Azıcık gel de konuşalım"

"Gel bir yanıma sevdir kendini"

"Kreşte ne şarkılar öğrendin söyle bakayım"
"Arkadaşlarının adı ne"

sorularıyla çevresinde bir sürü amca-teyze/ abla-ağabey...

Kimbilir çocuk aklında o sözleri duyunca cevaben ne geçiyordur...

Büyük olsa bileceğim de.... :)

Anneannemin bir lafı vardır "kuru kuruya kurbanın olayım"...

Çocuk sevgisi emek ister, mesai harcansın ister, samimi sevgi ister...

En azından benimki öyle :)

Aklıma Gelmişken...

Bu da iyiden iyiye vicdan borcu gibi...
Her dakika aklımda, hala içimden geldiği gibi den bir mim var borcum, evinizin en sevdiğiniz köşesi gibi köşe bulamadım ki sevecek, toptan bir sevme durumu bendeki...
Şimdiki bu dalga her blogda mutlaka var, işin kötüsü mim cevaplanır cevaplanmasına da sevdiğin 7 şey...
Düşün dur valla, ilk aklıma geleni yazarım düşündükçe çıkamam işin içinden, o yedi olur bana yedi yüz...
Dolunay ve Manii bu yaratıcılığımı, gözümdeki ışığı, yazılarımdaki sarsaklığımdan keşfetmiş olacaklar sağolsunlar...
Sorarlar adama sevdiğin yedi şey diye...
Sevdiğim yedi şey valla benim kafam yerinde olursa takacak birşey bulmadıysam huzursuzluk yoksa, kalpim mutluluk pır pırları ederse, herkes sağlıklıysa baktığım her yerde yeşeririm, her şeyi severim...
Bir arkadaşım vardı polyanna gibi her durumdan bir artı çıkarmasını bilir, gerçi kendinde değil bende :) Şimdi ben de onun gibiyim, sevecek o kadar çok şey ve şükredecek o kadar çok sebep var ki, her şeyi seviyorum yediden yetmiş yediye, 7/24 hem de...

Yine Bir Gün Hiç Unutmam / Annemin Sürpriz Yıkışı...

Eh madem konuyu kahraman olmayan kahramandan açtım kendi kendime, bir anekdot daha yazayım bari...

Mekan Bolu, dördüncü sınıf ikinci dönem, mezun olunacak, bölüm öğretmenlik, staj, takım çalıştırma, staj dosyası, vizeler, finaller bir harala gürele ki zaman nasıl geçiyor o zamanda neler yapılıyor hak getire bilene anlayana aşkolsun...

O dönem canım babam bana mezuniyet hediyesi bir uno alıyor ve Ankara'da okuyan bizim aile dostu oğlu Dr. Ahmet'e veriyor anahtarı, git diyor bunu bizim kıza götür şaşırsın...

Sen benim ballardan datlı biricik Sultan annem bana bunu telefonda söyle :)

Etti içine bir nevi, eh be annem, ne söyledin, onu görünce gözlerim açılaydı ya bir sevinçten şaşakalaydım ya komadın ki...

Neyse yalandan eşek olduk, geldi araba açıldı ağzım, pörtledi gözüm...

Sonraaaa...

Sonra efendim ben bir sabah gittim okula, bir telefon ev arkadaşım :

- Ön camındaki kağıdı gördün mü?

- Yoo ne kağıdı?

Yalnız ben de ne kadar dikkatliysem, silecekte bir kağıt takılı hiç umurum olmamış...

- Kızım arabanı çizmişler haberin yok...

- Nasıl, pardon, ne arabası, ne çiziği...????

Neyse açtım kağıdı "lütfen karakola uğrayınız. Polis memuru ....."

Bizim ev de ana cadde üzerinde, şimdi depremden her ikisi de yıkıldı, hem bizim apartman hem karakol, onun karşısında hemen...

Şimdi karakol deyince öğrencinin karakolla polisle ne işi olur diyerekten hafif ürperip aldım teyze oğlunu yanıma gittik karakola...

Olay şöyle cereyan ediyor...

Notu yazan polis memurunun nöbet saatinde, gece yarısı bir araba benim arabanın yanına yaklaşıyor, geçiyor, sonra geri geri geliyor yerini alıyor, biri çıkıyor camdan dışarı eline bıçağı alıyor "ciyiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiirt" diye şoför tarafından arkadan öne bir iyice çiziyor...

Sonra sağolsun polis memuru plakasını alıyor aracın...

İfadelerimizi aldı, şikayetçi olduk Bolu' da küçük yer, plakanın kimin olduğunu biliyorlar, gittik o zaman galeri sahibinin dükkanına hep birlikte, araba galeri sahibinin oğlunun gençten biri o da...

Polis diyor bana tanıyor musun, yok diyorum nereden tanıyayım...

Hakkaten de bir kere görmüşlüğüm yok, ne demeye arabayı çizsin hoş kime ne zararım olmuş filan düşünürken...

Mezuniyet gecesi geldi kuzenim de gelmişti sonra beni bir ara dürttü...

- Hiişt bak şu oğlanı tanıdın mı?

- Aaa evet arabayı çizen değil mi?

- Evet de asıl enteresanı kimin kavalyesi?

- Kimin?

- İşte o kızın?

- hııı ????????

En dip not:

Allah hepimizi içinde Allah korkusu olanlarla karşılaştırsın, ne diyeyim...

Hiç Unutmam Bir Gün...

Kahramanın ismi hiç lazım değil, hoş o bir kahraman mı hiç değil...

Sene 94, Bolu'da üniversite zamanı, hazırlığa başlayacağız...

Otuz kişiyiz tazecik, başka şehirlerden gelmiş, sudan çıkmış balık misali, bir çoğumuz ailelerinden ayrı, birbirimizi tanıma çabaları, ufak ufak birbirimize sokulma çalışmaları...

Benim hiç öyle sokulmada problemim olmadı, tanışma kaynaşma bir çırpıda oluyor şükür...

Biz ilk günler sınıf kocaman bir aile, nasıl mesut günler, hep de öyle devam etti...

Arada da dersler derken, bizim toplu bir fotokopi durumumuz oldu, bir gönüllü çıkacak hepimize çektirecek, paraları toplayacak...

Çıktı gönüllümüz, çektirildi fotokopiler, paraları verildi...

Sonra ne olduysa bir laf dolaştı "filan fotokopileri aslında şu kadara çektirdi, ama bizden bu kadar aldı" diye...

Hay Allah nasıl olur demeye kalmadı gerçekten o laf doğru çıktı ki keşke de çıkmasaymış elimize fazladan aldığı paraları hep iade etti...

O anda ondan fazla yerin dibine girmişimdir herhalde, çok sıkılırım böylesi durumlardan...

Ne fenadır beş sene okuyacağız bre filanca arkadaş ne demeye ilk günden yıktın onca insanın güvenini üzerinde...

Sonrası hiç arkadaşı olmadı sınıftan...

Öylesine aklıma geldi benim de durup dururken...

İznim de Tatilim de Evimde...

Öyle nerede anada babada onda bunda yok ki yazlık olsun, eee tatile gitme desen eşek yüküyle para, o yükte para bizde ne arar...

Bey in işinden izin de yok...

Haydi sizi göndereyim gidin, alın anneni de fikri bana hoş gelmedi...

Ha halimden memnuniyetsizlik değil bu yazdıklarım, evimi de çok özlediğimden, zaten de ev kedisi kıvamında olduğumdan böylesi daha iyi bile...

Evimde kızımla, kahve arkadaşlarımla, annemle kızkardeşimle, akşamüzeri dibimizdeki parkla akşam olduğunu anlamadan geçiyor bile...

Aslında geçen haftadan konuşmuştuk, belki bizim iş yerinin tesislerine bu hafta Özii yle ve onun arkadaşıyla bir kaçamak yapılabilirdi ama olamadı kısmet...

Kimbilir belki bayram tatilindeki arada kalan üç gün izin alınabilir değerlenebilir...

Şimdi en küçük aile ferdimiz çıtırığımla evimizde; anne kız, arkadaş, abla kardeş, komşu bilimum sıfatlarda zaman geçiriyoruz, halimizden fazlasıyla memnun, iş yerinden uzak dolayısıyla tasasından da, mutlu mesut zamanlar geçiriyoruz...

Sağlıcakla kalınız Allah'a emanet olunuz...

Girdim Rehavetine İziiiiiin...

Arkadaşlarla gece yarılarını bulduran, gülmekten karnımı ağrıtan gecenin ardından, sabahının uykuya aç, yarı açık yarı kapalı gözlerimin şişliğiyle, önümüzdeki haftanın izinli geçecek olmasının verdiği o hazzı şimdiden koklamak nasıl güzel...

Fotoğraftaki güneşin yer bulup daldığı gibi, benim de dallarımda güneş var ısıtan sıcacık...

Bu arada benim küçük yavru dün gece, sen gece uykusunda kalk git mutfakta sandalyeye otur, bak öyle boş boş bir noktaya...

Ben çok gezermişim, konuşurmuşum her numara varmış bende, babaannem rahmetlim uyandırmadan beni okur üfler yatırırmış, evin hangi köşesinde bulursa...

Ben de bizim küçücüğümü okudum üfledim, yatırdım öpüp koklayıp...

Bizim bey bilmez böyle şeyleri, yaşamamış hiç...

Gece o gördü, görür görmez kalsa karşıdan görünce "babacığım" diye sesleniyor...

Tövbe tövbe uyanacak, ses çıkarma delirirmiş uyandırırsan...

Öyle derdi babaannem...

Depodan Hatıra Kalan Çok Olacak...

"Başına ne gelirse gelsin, karamsarlığa kapılma. Bütün kapılar kapansa bile, sonunda O sana kimsenin bilmediği gizli bir patika açar. Sen şu anda göremesen de, dar geçitler ardında nice cennet bahçeleri var. Şükret! istediğini elde edince şükretmek kolaydır. Sufi, dileği gerçekleşmediğinde de şükredebilendir."

SeVaL yazmış bu yorumu, önceki yazıma istinaden...

İşte hep öyle yapıyorum ama, devrelerden biri kırılıyor, arada kısa devre yapıyor, belki de o yüzden yazıyorum ki bana destek olun yorumlarınızı okuyayım kendime geleyim diye...

Teşekkür ederim her birinize ayrı ayrı...

Depoda geçireceğim son günlerim, yine bohçamı hazırlıyorum, önce bir hafta izin, sonraki hafta başka birim, başka yer, başka oda arkadaşları...

Alışılması gereken bir başka yer...

Ama onda da var bir hayır, yeni yer, yeni hava, yeni koku bakalım ...

Buraya iyiden iyiye alıştım derken, tamam koşulları hakkaten olumsuz ama oldu işte yaklaşık bir ay geçti, öyle böyle sinir harbiyle, iyisiyle kötüsüyle...

Bir müddet yazmayı bile kesmeme sebep, beni okumasını asla istemediğim şahsa sırf hayatımdan haberi olmasın diye kendimi susturmam...

Biliyorum ki yazdıklarımdan her nedense üzerine alınacak, hiç alakasız insanlara beni soracak "Funda bunu yazmış bize mi demek istemiş, şöyle demiş bize mi dedi" diye...

Veya bir sürü olayın belkide başıma gelmesine sebep olacak o kapıyı açacak yola gidecek yazık işte...

Ya da kel alaka bir yerden abesle iştigal bir durumla karşılaşıyorum, belki Sardunyamın kontrollü git demesi bundan...

Şu an itibariyle gördüm bu şirin kaplumbağayı...

Ona üzülmekten kendimi unuttum, ey güzel Rabbim dedim, bak neler var ben hala neye debeleniyorum...

Konuştum onunla bol bol...

Evini tepesinde taşıyor taşımasına da yalnız işte, al ortalarda dolanıyor...

Dün görmüştüm bahçede, köpek başında hav da hav, korkmuş yavrum kafasını kabuğundan çıkaramıyor...

Bu sabah dedim kağlumbağayı bugün görmedim görseydim de fotoğraflasaydım ...

Sonra bir telefon "cama çık başını uzat bak kim var"

Kıyamam sana ya...

Günümün Güldüreni...

- Alo

- Buyrun
- Efendim ....'dan arıyoruz...

- Buyrun
- Eee koli geldi, malzemeler aldık onları ...

- Evet güzel
- Yazmış olduğunuz ........... çıkmadı koliden...

- Evet

- Fakat bir koli terlik geldi...

- ????????? oldu o zaman ...

Gölgelerin Gücü Adına...

Hayat hakikaten yaşaması uygulaması yürütmesi zor kurum, evlilikten de zor hatta...

Kendim bizzat şahsen ben, kimi zaman belim bükülür gibi olup da Şems'in kuyusu gibi gittiğimde ırak diyarlara -ki okuyucu cümle içlerindeki çeşitliliğe dikkat her yerden pas atabiliyorum ayıptır yazması- çıkılması güç gibi görünse de, o bile bir dinlence bir bakıma...

Yani benim mabedim o kuyunun dibi, henüz kafamda belli bir şekli yok, kuyu işte bildiğin, kör olmayan açık dibinde hafif su birikintisi olabilir, o konuya gelmedim daha nasıl bir yerde bulunur onu da tahayyül etmedim, kuyu dedim çıktım bir ara resmederim beynimde, yazarım meydanda...

Nerede kalmıştım haa kuyu, periyodu belirsiz, çeşitli etmenlerin itimesi sonucu veya baktım etrafta ses gürültü çok, haydi derim bana eyvallah çağırır beni, su birikintisi Şems'in yeri...

Efendim hayat tabir-i caizse hayli boktan... Demeden imada bulunmuştum ya şimdi aleni diyorum hakkaten boktan, ziyadesiyle kuyudayken öyle göründüğünden...

Yıllardır tanınıldığı sanılanların birden kabuk değişimleri, bunu babamın iş yaşantısında da kendi iş yaşamımda da sıkça tecrübe etmekteyim şükür...

Hoş insan kaç yıllık kocasının bile yeni yeni huylarıyla tanışırken günbegün, benim bunlarla karşılaşmam normal ama normal olmayan benim bunlara hala ilk günkü şaşkınlık tepkimi verebilmem...

Aslında benim tepkim tamamen "Aaaa ZAVALLILAR!!" tepkisi...

Yani bir nevi "yazık sizi adam insan evladı sandım" tepkisi...

Şimdi yine yine ve yine önce sağlığa şükür sonra varlığa...

Sonra hatta bu çeşitliliğe de şükür ki başka ciddi dert vermesin Rab...

Sonra haftaya izinliyim, Deniz kızı ve teraziyle üçlü bir terapi, bir sac ayağı durumu yapıp da bir he-man nidalarıyla çıktık mı ortaya heeeeeyt...

İyiyim iyi ama bu sefer de yine yeni gelişmeler var bakalım haydi rastgele...

Aman kuyusuyla dibiyle tabanıyla ve hatta tavanıyla öyle böyle gidiyor yürüyoruz işte boktan filan da işte yine de SEVİYORUM!

Ve deeee Elvis' i de...

Kabuğum... (Öykü Atölyesi)

Sığındığım giysim bu, iki kat hem de ta derinlere daldığımda, herşeyden el etek çektiğimde...

Katı ne kadar fazla olursa o kadar iyi iki kat üç kat...

Duruma göre, ruha göre, aldığı yarasına göre...

Kabuğum bu, açmaya gelmeyen, kenarından tırtıklayıp kanatmaya gelmeyen...

Bu kez evet dediğimde, katları açtığımda, bakınca herşey aynı görüntüler değişmiş, aynı yere koşa koşa döndüğüm...

Anneannen de Yanına Gelmiş Be Gül' üm...

Hava soğuk, belki de ılıkla soğuk arası ama arada esen ürperten hafif rüzgâr kafasını dağıtıyordu… Havaya baktı kar kokusu gibi geldi bir an burnuna ama istemedi kar yağsın… Sevmediğinden mi değil herkesi her şeyi severdi o koca gönlüyle…
Kaçıncı doğum günüydü bir an unuttu hava soğuk olduğuna ve havada kar olmadığına göre düşündü bir an… Aralık 6…Yıl 98... Evet bugün 23 yaşını bitiriyordu… Ne bilsindi kutlayacağı son doğum günü olacağını ki…
Dört kız kardeş, anneanne ve teyzeydi geldiklerinde Malatya’dan Ankara’ya… En büyük abla kendisi sonra Betül, Seçkin ve Cansın… Dünya şekeri anneanne ki hiçbir zaman adını merak etmedim sormadım ben de hep anneanne dedim ona… Sonra fedakar anne yarısından öte teyze Ayşe abla… Ayşe abla ki evlenmedi yeğenleri ortada kalmasın diye belki de… Yaptığı en büyük fedakârlık ömrünce… Yapması gereken fedakârlığı annesi yapmış mıydı kızların ya da babaları? Hayır… Onlar da boşandıktan sonra ayrı ayrı dünyalara atmışlar kendilerini, evlenmişler, hayatlarını aynı şehrin iki farklı yakasında sürdürüyorlardı… Varlıkları bolca gönderdikleri paraydı belki de, çocuklarının üzerinde yaşattıkları kendileri olmadan avuttukları… Cansın en küçükleri, nasıl da tatlı küçücük daha beş yaşında anca… Gül… O Gül ki en çok hatırımda kalanı, insanlarla iletişimi… Kiminle konuşsa, hangi yaş grubundakiyle konuşsa onunla aynı yaşta olur herkesin gönlünü kazanırdı…
İlk geldiklerinde tanımadım, kaç ay geçti bilmiyorum fakat alışmıştı Ankara’ya hayatıma girdiğinde…
Bir güzellik merkezinde tanıştık, o kadar havalı, o kadar değişikti ki, tatlı dili yüzünden etrafı kalabalıktı herkes ağzı bir karış açık hayranlıkla onu dinliyordu…
Sonra bir konu geçince aynı mahallede oturduğumuzu, evlerin arasının beş dakikalık mesafede olduğunu öğrendik… Sonrası malum her dakikamız, her anımız beraber… Büyüleniyordum onunla her konuşmamızda, ortada bir şey yokken bile neleri anlatışına, biliyordum birçoğunun hayal ürünü olduğunu ama o kadar inandırıcıydı ki bozmak benim de hayallerimi yıkardı… Çok seviyordum onu çok, beni sevişini belki “eşim eşim” diye kolumu çekiştirerek anlatışını, gülüşünü, süsünü endamını… O kadar farklıydı ki yedi düvel hayranıydı desem abartmış olmam ömrü az Gül’ümün… Sanki biliyormuşçasına o kadar doldurdu ki her anını o kadar hızlı yaşadı ki…
Son yıllarını onu görmeden geçirdim… Şehir dışında okuyor olmam sonra ona kızıyor olmamdı belki görüşmeyişimizin nedeni kendimce… Anneanne çok güzel fal bakardı, en büyük keyfimiz her gittiğimde kahve içip fal baktırmaktı… Şimdi belki de göçmüştür dünyadan onu bile bilmiyorum, düşündükçe vicdanım beni dövüyor, yoruluyorum, pişmanlık sancım göğsümü daraltıyor… Pişkinlikle o zaman öyle olması gerekti diyorum soğukkanlılıkla ama yüreğim bin parça… Aklıma getirmiyorum hatta her gün ona dua gönderiyorum ruhuna ve rüyama girmediğine de kızıyorum ona içten içten…
Öldüğü günün kaçıncı günüydü bilmiyorum rüyamda gördüğümde, boş bir alan, tek tük müstakil evler, hava nasıl hatırlamıyorum on sene önce, yerler kuru ama bir bölgede bir çamur birikintisi var büyükçe, Gül’ün üzerinde beyaz bir kıyafet var bembeyaz, çamur birikintisinin üzerinden geçiyor fakat hiçbir yeri çamur olmuyor, gülümsüyor mutlu rüyamda bile seviniyorum, çamurun içinde olmasına rağmen bembeyaz diye… Uyandığımda ferah kalktığımı hatırlıyorum demek ki mutlu, bir de gülümsüyordu ya hep…
Çok özlüyorum seni Gül… Gül yüzlü güzel arkadaşım, güzel “eşim”…
Çok yandım gittiğinde, ben mi sırf şimdi o da seninle aynı yerde olan babaannem, sonra anneannem, halam, annem, babam, kardeşim ve seni tanıyan bütün akraba ve arkadaşlarım… Hala kardeşimle seni anarız sık sık, ne kadar değişik olduğundan bahsederiz ve ben bunca seneden sonra ve gidişinin üzerinden on sene geçmesine rağmen hala senin gibi birine rastlamadım Gül…
Hep neyi hatırlarım, annenin ki o da mistik dünyayla çok iç içeydi Mısırlı bir hocası vardı, söylerdi kendisi de kulakları çınlasın… “Kızına sakın araba alma bir trafik kazasında ölecek” demiş annene yıllar yıllar önce… Geleceği bilmek Allah’a mahsus ama bu Mısırlı hoca bildi be Gül… 99 Haziran’ ında bir trafik kazasında gittin…
Hatta annen sana bir araba aldı, ufak tefek şirin bir şey, Elif vardı bir arkadaşın o da bizim mahalleden, onunla Samsun yolunda bir kaza yaptınız, ziyaretine gelmiştim o zaman da söylemiştim “unuttun mu hocayı hala arabadasın” “amaaaan” demiştin “oldu işte eşim ne yapalım” gülümsüyordun her zamanki gibi…
Sonra birine gönül verdin… Kara yağız bir delikanlı, yakışıklı boyu boyuna uygun ama maalesef ki ruhlarınız, dünyalarınız, huylarınız birbirinden öylesine uzaktı olan… Evlendiniz, çok güzel bir düğündü sen beğenmesen de, çok güzel bir gelindin sen beğenmesen de… Annemle gelmiştik hayırlı olsuna evine, çok beğenmiştim, hatta senden ummadığım bir performans gösterip o hazırladığın pastaları börekleri nasıl da beğenmiştim… Bir senesini doldurmadı bile Ocak sonu evlenip Ekim gibi boşanman…
Sonra birine gönül verdin, o da sana ama ne aşktı fırtına demek bu aşka az gelir yetmez hatta hızına şiddetine… Sevdalın evliydi, hatta iki de çocuk babası belki üç hatırlamıyorum… Çok söylemiştim olmaz demiştim yıkılan yuvanın üzerine yuva olmaz demiştim… Birkaç hafta sonu şehir dışında okuduğum evime gelmiştiniz… Beraber Abant’ a gitmiş çok keyifli saatler geçirmiştik… Hatta fotoğrafımız bile vardı ta ki ben hayatımın üzerlerine kazınan o kâğıt parçalarının hepsini kaybedene kadar… Ama hala hatırımda gülen yüzün adın gibi, bana göz kırpışın, koluma girip sokaklarda yürümemiz…
Çok zor çok… Sevdiğimin arkasından bu yazdığım satırların arasına gözyaşlarımı da koyuyorum, o günlere dönmek bana tahmin ettiğimden çok acı veriyor, bir yumruk boğazımda olmadığını bilip, geçen on yılın sensiz olması ama seni hala o tazelikte hatırlamam…
Çok senelerini geçirdin o fırtınalı aşıkla, aşkınızı yaşamanız…
Sonra bu kısmı ortak bir arkadaşımdan bir de mahalledeki Elif’ten dinledim…
Boşanmak için epey uğraşmış sevdalı aşık… Evinizi bile almışsınız, içini dayamış döşemiş artık son duruşma kalmış iplerin kopacağı ve senin yeni hayatının başlangıcı olacak son engel…
Duruşma öncesi tatilden dönerken olmuş olan… Arabadaymışsınız onunla Polatlı yolunda Ankara’ya gelirken…
Önünüzde çimento arabası, tartışmışsınız belki de normal konuşuyordunuz ama ne olduysa sevdalının kontrolü kaybetmesiyle olmuş, çimento arabasının altına girmiş arabanız… Hastaneye yetişememişsin… Sevdalınsa uzun süre komada kalmış sonrasında iyileşmiş… Terk etmiş Ankara’yı, hatıranla olan şehirde nefes bile alamamış… Terk etmiş evini barkını göç etmiş başka şehre…
Öldüğünü ortak arkadaşımız şehir dışındayken buldu beni o söyledi, okul bitiyordu benim de uyandım telefon sesiyle ama inanmadım ki o kadar inanmadım ki cenazene gelmedim, yakıştırmadım ki…
Ölümü yakıştırmadığım “eşim” in cenazesine gidemedim… Sonrasında mezarına geldim, kocaman bir gül ağacı dikili mezarında taşında da çok erken gittiğine dair gözyaşlarımın gözlerimi örtmesinden okuyamadığım bir yazı…
Hala bir gün “eşim eşim ben geldim” diye koluma girip bir yerlerden çıkmanı ya da bir kafe de kahve içerken seni görmeyi hayal ediyorum ”eşim”…

****Gözünü sevdiğimin Facebook'u, ortanca kardeşin Seçkin yazmış "anneannecim mekanın cennet olsun" diye :(

Madalyonun Ön Yüzünü Yaşadığımız Hayatın...

Bir de öbür yüzü var, bir çoklarının son sürat duyarlılığıyla yaşadığı...

Candan Tarifler konu etmiş bugün meydanında...

Hani ben de sürekli derim ya şükredelim arkadaşlar, bırakalım aka karaya dertlenmeyi, en önemlisi sağlığımız diye...

Bir arkadaşım sıkıntısını paylaşsa, evet her sıkıntı kendince büyük ama "ya diyorum şu an en sevdiğinin yoğun bakımdaki odasının kapısında bekleseydin?" dediğimde, haaa diyor karşımdaki, evet var bunda da bir hayır...

Bu gibi durumların ilk tokatını hastanelerde yaşarız ya kendimize ya da yakınlarımızla...

Sonra gazete kupürlerinde ya da sağdan soldan duyduklarımızla...

Elimizden daha fazlası gelse, daha fazla yaraya merhem olacak el olabilsek ama okyanusta bir damla olmanın eli kolu bağladığı şu durumda da en azından kampanyaları desteklemek en yapılabiliri...

O zaman beklemeye gerek bile yok BURADAN buyrun...

Bura mı?

Gayet keyifli tam yaz yeri, bahçede her daim suyu akan bir hortum ki her yarım saatte bir elimde, o çam dibi, bu gül dibi, olmadı betonlar, sulayıp geziyorum...

Ekürim izinli ama buradaki arkadaşlar ala...

Kahvemiz kapı önündeki gölgelikte içilirken sonrasında klima ferahlığında makinanın başında...

Bir de komşu yer var ki, oradaki hatunların hepsi birbirinden renkli...

Öyle renkliler ki "ben siyah beyaza, el renkliye hasret" dedirtecek türden ama çok keyifliler, her günümüz bir dizi tadında, hem de hiç bir anı kaçırılmayacak olanından...

Bu arada ailecek beklediğimiz ivedi haber, o da gelse hepsinden ala...

Kuzum annemle evde bakımda, yanakları doldu şimdiden, eee anneanne bakımında...

Az önce annem tarafından telefonda, epey bir haşlandım...

Dün akşamki park sefafından ben akıllı, bütün kova kürek ne varsa parkta koymuş gelmişim, sabah parka çıktıklarında Rengin tanımış "aaaa anane kovam küreklerim" diye...

Ne güzel işte duruyorlar yerinde :)

Ama benim bu aklı bir karış havada durumum için de epey kaygılı annem sultanım Fatmam...

Hele bir gün de babamın arabada komple çantamı unutmuştum hem de eksiliğini saatler sonra farkettiğim annem sayesinde :)

Keyfim yerinde, suskunluğumsa devam, hayalkırıklığını ve üzerine şaşkınlığımı atalı hele epey oldu...

Sardunyamın başta anlayamadığım detayları kulağımda küpe, uygulayabilirsem ne ala ama başka da yolu yok :)

Radyoda Nil işime gelmeyince birşey diyor ki genelde şarkı sözlerini anlamadan uydurur gülerim halime...

Primanın dizi dizi Bodrum Günlükleri, blogdaki eğlencem...

Bu ara blog ahalisi de yazmaya başladı yavaştan yavaştan...

Geçiyor işte günler bir yaz esnekliğinde, ha avare avare ha işten bunaltan durumunda...

Haydi hayırlısı...

Şehrime Geldi Ayaz...

İki günden beri hissettiriyor kendini, rüzgarı hafif soğuğu...

Bir kahve bir cigara eşlik ediyor şimdi yüzüme vuran esintisine...

Fonda Kayahan'dan çalan "Allahım Neydi Günahım Ben Nerde Yanlış Yaptım" ı...

Uyuyor halet-i ruhiyeye, en azından başlığıyla...

Yazmaktan bile imtina ettiğim şu sıralar okumaya verdim kendimi, daha ziyade konuyu komşuyu açıyor diye beni...

Gidişatta değişiklik yok ama şimdiki düsturum "SÜKUT İKRARDANDIR" ...

Rahmetli babaannemin bir lafı vardı sıkça kullandığı...

"Şirnediler"

Yani bir anda ne oldum delisi olup, kendini bilmezce davranan, birden çoşup dellenen insan evlatlarının başına birşey gelip de, bir anda en başa dönen için kullandığı, sonrasında benim dilime pelesenk olan, bu kelimeyi kullanır oldum bende öncesinde de sonrasında da...

Özellikle burada yazmamama sebep, yazdıklarımın irdelenip, bir bakmışım başkasından hesap sorulmasından ya da irdelenmeye çalışılmasından sıtkımın sıyrılması ...

Zaten çok da yükselen bir grafik çizmemem daha stabil geçmesi başka başka işlerde hayatımın o kısmı ayrı...

Yoksa onun dışı hayat, ala ve ala geçmekte sağlıkta olduğu gibi şükür...

Öbürleri de zaten teferruat, üzerinde zerre durulmayacak...

Hayır Aklımın Almadığı...

Çok nadir seyrettiğim haberlerin bir kublesinde, ahlak zabıtaları yine yurt dışı uyruklu hayat adına çalışan pek çok kadını almışlar...

Üzerine bir de sağlık kontrolü derken, bir ikisinde AIDS / HIV virüsü çıkmamış mı?

Haberde diyor ki, aman yurdumun enerjisi tepesinden aşmış erkekleri yaptınız bir halt tamam da hatunlar HIV li çıktı işte...

Hiç başınıza bela almadan bir sağlık kuruluşuna gidin...

Düşünsenize bunu evde karısı çoluk çocuk her beraber seyreden o na münenahi erkek ya da bozuntusu kısaca, ne tepki verir o yüzü ne şekil alır...

Tabi her zaman "kocam beni aldatmaz ayol" nidalarıyla ortalarda dolanan üç aslan kuvvetindeki ve kendinde doğuştan Angelina Jolie güvenini barındıran Türk kadını da ya bebeleriyle oynuyordur ya da seyrettiğine tuuuu diye bir tükürük attırıyordur...

Hakkaten ya var mıdır ki? "len anasına dinine yandığımın, yedik bir halt o da marazlı çıktı, amanınnnn abaoooovvvvvv" diyen bir insan evladı erkek ki sağlık ocağına koşsun gitsin?

Vay Anasını Sayın Seyirciler...

Şu devlet kurumuna başlayalı henüz iki rakamlık bir süre olmamışken, ben biraz kısmetli kısımdan hep rahat birimlerde çalıştım...
Ama şu an acısını çıkarır gibiyim ama çok iyiymiş böyle saate bakmadan, daha aman zaman geçmiyor bugün de diyecek fırsat bulamadan hop bir bakıyorum çıkış saati gelmiş...

Günler bu yoğunlukla pelte gibi geçerken, bir başka tencerede bir bekleme süresi var pişmesini beklediğimiz, kıvamını tutturup tutturamayacağımız kaygısında olduğumuz...

Yaşadığımızsa hem merak, hem inşallah sonucundan duyacağımız ferahlıkla...

Gerçi hayatımın plağı aynı sarıyor dediğim anda bir ekşın yaşadığımdan sesimi kesip oturayım ben en iyisi...

Heyecanı şimdiden sarsı bedeni, ruhu inşallah tabi bu devirde belli olmaz kesin demiyoruz ama inşallah deyip üzerine dualar nakşediyoruz...

Sonuç müspet olsun...

Üstteki fotoğraf makamım...

Depo, masanın hemen sağından girilen bölüm...

Gördüğünüz herşeyi Yurdumun her okuluna beden eğitimi malzemesi dağıtıyoruz...

Cesaret Ne midir?

Öykü demiş ki haydi yaz bakalım katibe...

Genelde nedendir bilinmez Türkün aklı helada gelir' ine inat benim aklım ya da ilham perilerim cinlerim ya sabah ilk kahve esnasında ya da gece olup ta çekildiğimde arka odaya makinanın başına o zaman vuruyorlar üç kere kapıya masaya...

Cesaret...

Deyince aklıma hemencecik "deli cesareti" demek geldi...

Sanki tamlamasıymış gibi ayrılmazıymış gibi...

Cesaretli olmak biraz deliliğin sınırındaymış da belki de iki arada bir deredeymiş gibi...

Kendim gayet cesaretli bir yapıya büründüğümden Fulya geldi aklıma birden...

Kendisi kardeşim olur etimin tırnağı...

Cesaret deyince yüzümde beliren gülümsemeyle birlikte beliren kelime Fulya her Funda'nın sahip olduğu ruh ikizi ismi...

Onda gördüm bu kelimenin anlamını çoğu kez, hemencecik alevlenen ruhunda...

Peki nedir ki cesaret?

Çata çat herşeyi herkesin önünde konuşmak mı?

Ya da hiç atlanılmayacak yerden bırakıvermek kendini?

Ne bileyim denenmesi riskli olanı öne atlayıp denemek?

Adrenalin yükseltici her neviden çıkmak?

Hakkını aramak için sesini çıkarmak?

İyi gizlenmiş korku?

Ya da korkusuzluk?

Aşığın sevdiğine aşkını söylemesi?

Bence risk almak cesaret...

Evet evet gerçekten bu tabiri yazdıktan sonra çok sevdim ...

Risk almak evet, o da cesurların işi...

Cesaretse onun heybetli anlatanı...

Herşeyde öyle değil midir hayat risk almadan yaşanır mı risk almadan yola düşülür mü?

Attığımız her adımda aldığımız her kararda ya da uyguladığımız hareketteki her ilk adımımız değil midir cesaret...

O halde ilk adımı atabilmek için aldığımız risk uğruna yürümek durmak ömür boyu...

Demem o ki risk almalı adımda da düşüncede de hayatta da...

Yoksa ne bir lezzeti olur yaşamın ne de bir rengi...

Bülbülüm... Çektiğimi Dilim Belası Sanırlar...

Yalan hem de külliyen, yok öyle birşey, çektiğim mi kazancım mı ...

Yalnızca büyük hayal kırıklığıdır şu yaz sıcaklarında başıma vuran...

Olsun öğrenmenin yaşı var mı yokmuş...

Seviyorum ben bu hala burnu koku almayan durumumu...

Keyifler haller ala...

Hele şimdi facebooktan eski ortaokul-lise beraber okuduğumuz bir arkadaşımla sohbet ettik uzun seneler geçti, gezerdik dört arkadaş grubuyla şehrimde...

Sonra büyüdük çoluğa karıştık koptuk...

Eskiler eskiler heyhaaat!!

Onların da ne tadı vardı ama ne güzeldi...

Cuma' dan Pazara...

Cuma sabahının hızına, gerginliğine ve kill bill havasında geçen anına inat, öğlen arası komşu kurumdaki misafirliğimizde, tam dingin su şırıltılarının muhabbete eşlik ettiği dinginlikteydi ki şaşılası durum bizim için...

Fıskiyeye bak, o sana baksın, arada yemek ye, bol sohbet, sonrasının kahveleri derken hafta sonuna hızlı bir girişin ardından cumartesi Konya diyarlarına düğüne git gel derken, ailece hayatımızın uykusunu uyuyup öğlen vakti denilebilecek saatte kalktıktan sonra, yine herkes her bulduğu yere devrilerek geçirdi de pazarı, bir ben yine iki ayak üzerinde sektim durdum bütün gün...

Masaldaki durumlar nasıl mı devam hala kendimi(zi) iyiden iyiye cami duvarına benzetiyoruz artık...