Kreşten Masal...

Jean de La Fonteine masalı misali bugün Rengin anlattı, kreşteki masalını uyurken bu kez kendisi bana...

Olgun bir koyun varmış zamanın birinde, kendinden emin çiftlikteki diğer hayvanlara ağabeylik yapar, sözü sohbeti dinlenirmiş...

Fakat ne olduysa birgün çiftliğin dışında otlamaya çıkmışlar çoban eşliğinde, sonra bizimki bir kelebeğin peşine takılmış gitmiş gitmiş derken sürüden ayrılmış, ormana doğru yol alırken birden ağaçların dallarının birbirine dolanmasından gökyüzü kapanmış bir yere gelmiş...

Şaşkın ve bir o kadar da korku ile etrafını seyrederken ve nasıl çıkacağına dair kafasında planlar yaparken, tam adımını atmış ki bir çukur, olduğu yere yığılmış o an...

Canı acımış haliyle fakat hemen kalkmış bakmış kendine, ayağı acıyor ama topallayarak da olsa yürüyebilir...

Ağır aksak ilerlerken, arkadan gelen bir tısssss sesiyle irkilmiş...

Sesin geldiği yöne bakmış ki bir sevimsiz yılan...

Tıslaya tıslaya sürünüyor kendisine doğru...

Koyun şöyle bir bakmış mağrur, öyle ya karşısındaki sürüngen, ne kadar tehlikeli olursa olsun neticede sürüngen işte...

Yılan da kendini akıllı bellemiş, cinim ben, zekiyimm edalarında üstelik ev sahibi de ormanda...

Şöyle etrafında kıvrılmış kuzunun etrafında, sonra;

"Ne ararsın böyle sakat hasta halinle buralarda seni sokayım da gör gününü"

demiş...

Kuzu şöyle bir göz süzmüş bakmış yılana;

"bre sürüngen sen beni görürsün sakatsın öleceksin dersin ama dön bakalım arkana bir bak gelene, hele ikiye bölünmüş başı nerede, kuyruğu nerede, sen önce onları toparla bakalım, benimle uğraşacağına"

deyince yılan önce inanmamış kandırıyor sanmış, kuzunun kendisini...

Merak da var içinde bir bakayım çaktırmadan deyip, arkasına bir dönmüş ki, ailesinin içinde bir diğer yılan ikiye bölünmüş yerde kıvranmakta...

Çok korkuş gözü ne kuzuyu görmüş ne başka birşeyi...

Hemen koşmuş, kendi derdine dalmış...

Bu masal da böyle bitmiş...

Kuzu mu bulmuş çıkışı, gitmiş evine...

Yılan?

Ondan haber alınamamış hiç...