Kronik...

En illet olduğum söz ama hayatımın her safhasının tek açıklayıcısı...

Bitmeyen eksilmeyen yorgunluğuyla,

Mutlu/mutsuz arası gidip gelinmelerle,

Hastalık/sağlık arası dalgalanmalarla

Kronik işte kemikleşmiş değişmeyen...

Aman hayat da kronik değil mi eş anlamlısı gibi...

Yine şükür bugüne beter şeyler yazmamaktan yaşamamaktan iyi bugüne şükür...

Antibiyotiğimizin bir başka değişle "oluşum" umuzun tedavisinin bitmesine üç gün kala...

Meşhur mahkememin başlamasına iki gün kala...

Kala kronik işte...

Kızın kreşindeki birçok çocuğun çiçekli olmasının haber verilmemesi ve buna mukabil kulağımın telefonda olması...

Ya da babamın ağrısı var mı yok mu haberinin gelmesini annemin aradığında çalan o Dean Martin melodisinin artık korku-endişe karışımı duygunun hasıl olması...

Bakalım çarşamba duruşmasının sonucunun ne münasebet çıkacağının merakı, korkusu değil sadece merakı o kadar da delikanlıyım herşeyin arkasında dururum ne halt yersem yiyeyim...

Ama ama ama bugüne şükür ohhh yine de güzelsin kroniksen de...

Sen behey Hayat!