Ney, Tanbur, Hastane...

Ney sesi değil mi bu gelen ama derinden, sonra tanbur sesi eşlik ediyor ona...

Allah Allah yanlış yere mi geldik, daha önce vardı da dikkat mi etmedim olabilir tabi bir de hastane tenha bu saatte ondan da duyuyorum daha rahat...

Babamla benim ikimiziz, ağır aksak asansörlere doğru yürüyoruz, on dördüncü kat istikamet...

Güvenlik var orada, doktor bekliyor bizi diyoruz, yatış mı diyor duymamazlıktan geliyoruz...

Ya da sadece ben geliyorum, babam gelmemiş...

"Neden yatış dedi ki?"

"E baba yatan hasta bölümünden giriyoruz da ondan..."

Buluttan nem kapan hatta nem için buluta bile ihtiyaç duymayan babam için ne kadar tatmin edici bir cevap bilmiyorum ama ben cevabımı verdim...

Kattayız, bizden başka bir anne var, kızı ameliyata girmiş, işlemleri uğraştırıcı bilmiyorlar çalışan SSK lıya vizite kağıdı lazım, kadın dönüp duruyor kızımın çıkmasını bekleyeyim bari diye...

Çok geçmeden doktorumuz giriyor kapıdan...

Kapıdan önce normal vatandaş, kapıdan adımını atmasıyla devleşen, adımını atmasıyla bir başka edalanan dev gibi bir adam gülümseyip, günaydın diyor...

Bekliyoruz yine müzik hala devam ilk hastaneden girdiğimde, hayatımda hiç bulunmadığım ama hayalimde canlandırdığım sanki "son yıkama yeri" gibi hissediyor kendini insan, hatta ne biçim iş burası şifa bulunmaya gelinen yer nasıl bir ruh öldürendir bu dediğim ama doktoru bekleyişte sakinlediğinde onun da sakinleştirici etkisi olduğunu sonradan anladığın ney sesi derinden tanburla birlikte...

Sonra bir ses daha tanıdık bu kez;

"ben senin hakkının nasıl ödeyeceğim be?"

"Hı.....???"

"Aman be babam, asıl ben senin hakkını nasıl öderim, deme böyle"

Hey Yarabbim edilecek laf mı bu, hayır bu lafa göz dolup baş yana çevrilip o yanaklardan iki yaş dökülür mü?

Döküldü işte...

Sonra ver gazı sürekli devam et susma, bak neler var, bak halimize bugünümüze şükür, hep içini ferah tut babam, herşey düzelecek, iyi olacaksın hem ne var bu ikinci biyopsin pıt dedi mi bitecek...

Babamın gözlerinden uyku akıyor korkuyla endişeyle karışık belki duymuyor bile beni...

Doktor beliriyor kapıdan, gelin diyor...

Tıpış tıpış ilerliyoruz, oturuyor koltuğa babam, takıyor başına ışıklı dalgayı başına doktor...

Dilini bastırıyor da bastırıyor arada "pardon hocam biliyorum canını yakıyorum ama dayan az kaldı" aradan bir dakika geçmiyor "Allah Allah tertemiz ben nereden biyopsi alacağım?"

Nasıl yani cuma günü diğer doktorlar öyle demediler ama hatta ekranda o karaltıyı gösterdiler...

Ama yine de son söz onun, ağzından bal damlıyor sonra, ağzım açık, gözlerim pörtlemiş ona bakarken neler dökülüyor ağzından Radyoloji uzmanı doktorumuzla telefonla konuştuktan sonra;

"Ben bu biyopsiyi yapmam her yer tertemiz, babam da olsa hocam yerinde, yapmam on beş gün sonra kontrole gelin..."

"Peki" diyorum, "haftaya seyahate gideceğiz müsade var mı?"

"Olmaz mı gitsin eğlensin dinlensin sonra gelin tekrar..."

Bak diyorum babam gördün mü? Yine seviyor Allah seni, haydi gözümüz aydın...