Miskin...

Aygaz gerginliğinin ardından sütliman ortalık şükür...

Aynı akşam bizim beyi iş seyahatine göndermemiz ve kar sebebiyle burnumuzun ucunu evden dışarı çıkaramamız neticesinde ana kız evdeyiz...

Annemlerle evcilik oynuyoruz mütemadiyen ne yapalım....

Bu hafta sinema planımız vardı Renginle, yapamadık yarın olmazsa kar, gerçekleştiririz gibi... 

Gerçi pazartesine de sınavı var, çalışmak da lazım...

Önümüzdeki durumlara bakacağız...

Geçende Aynur ablayla birlikteydik, o der her zaman, insan aklı pamuk ipliği ne zaman kopacağı hiç belli olmaz diye...

Sonrasında intihardan açıldı konu, edenlerin de kimbilir nasıl kapandı gözlerindeki perde, dilleri nasıl lal oldu, akıllarına nasıl bir durgunluk geldi de o yola girdiler...

Sonra aklıma benim ortaokulda bir denemem vardı o aklıma geldi...

Salak saçma bir mevzudan annemden de nasıl korkarım babamdan da tabi...

Döktüm salondaki masanın üzerine ilaçları, renklerini beğendiklerimi attım ağzıma ama midem de bulanmasın diye her bir tabletten sonra mandalina portakal hazırlamışım onlardan birer tane atıyorum...

Zehirin panzehiri gibi...

Sonra ben nerden baksan bi yirmiyi bulmuşumdur adette...

Sonrasında uyku bastırdı, yattım uyudum kalktım...

Hiçbir şey olmamış gibi...

Nasıl bir bünye varsa bende de...

Ondan beridir ilaç yutmak benim için ölüm, yutarken elli şekle girerim, öğürürüm, böğürürüm, sıkıntı çokça, o zamandan kalma...

Allah kimsenin aklını pamuk ipliğini kopartacak raddeye getirmesin, akıl sağlığımız bize kalsın son nefesimizi verene dek...