İtiraf etmeliyim zorlanacağım, heyheylerimin pardon ilhamcıların gelmesini, yazı içinde satır ilerledikçe alayım, mamafih bugün erkenden yatmak ister bünye...Hayat dediğimiz; kıvrımlı yollardan mütevellid, geçilmesi zaruri açık hava tünelininden idame ettirilmeye çalışılırken, yaşanılan akan karelerin bazı yerlerinde bazen bir flaş patlar, gözüne gözüne kadının birden...Arada olur belli devrelerde, en olmadık, beklenmedik zamanlarda; zaten geleceği önceden bilinse, tedbir alınılır mı bilemem ama haberli gelmez mendebur...
Çok da karalamamak lazım, zira aklı başa getiren bir işlevi oluğundan teşekkürü bile hakeder, en içteninden...
Hani bir önceki yazımda komşudan gelen bir tespit vardı, ikili aynı evdedir ama ayrı hayatları vardır ama bir mutludurlar bir mutludurlar sorma tespiti......
İşte bu komşuma ithaf ediyorum açılımı, kendi açılmış beni deniyor hınzır, anlattıklarını doğru anlamış mıyım diye...
O yüzden baştan dedim bu yazı zor yazı, kompozisyon sınavı gibi yazı...
Nerede kalmıştım; dingin giden hayatın içinden, ara sıra dalgalanan, bazen şiddetli fırtınaya maruz kalan geminin ikinci kaptanıyken, o kadar alabora tehlikesine karşı koymuşken, en olmadık yerde belki kahvaltının başlangıcında yüzler yıkanmadan daha belki, hasbelkader edilen iki kelamın patlattığı flaş, o gözü öyle bir açar ki, tövbe bir daha kapanmaz...
Nedir ki o zaman bir kıytırık lafın alamet-i farikası?
Yalandan bence, zaten sırasını bekleyen hadiseymiş, bir kıvılcımla vuku bulmuş... Her olayın suçluşu aranırcasına da, sabahki laf günah keçisi olmuş, yazık...
Kadının zaten içi hep terekteydi ki, sadece kendi bilmiyordu, kendine dışardan nasıl baksındı...
Öyle bir mekanizma örmüştü ki etrafına, milletin aurası bizimkinin koca duvarı, zırhını o kadar kalın kuşanmıştı ki imkansız ufacık bir ışık sızdırmazdı...
Kadın, zamanla görüş farklılıkları kazandı, asıl flaş daha önceleri "öğrendiği"ydi aslında, kabul etmek istemese de ilk zırhından ışık ondan sonra sızdı, baktı hava alıyordu, sonrasını koyverdi...
Süreci çok ağır yaşasa da, aklı selim bir ruh haliyle ki savunma askerlerine iyi eğitim vermesinin faydalarını gördü, oturduğu yerden kısa sayılabilecek bir sürede kalktı...
Onca yıl "kendi" çektiği arabanın, hatta kağnının yol aldığı bir arpa boyunun kendi katma değerleriyle hayatını dolduran kadın...
Kendini başka meşgalelere vererek, asıl meseleyi örten kabul gören kadın...
Sonra asıl mutluluğu bu şekilde yaşayacağına inanan kadın...
Ben bu kadar kolay görmüyorum hadiseyi...
Her nevide olduğu gibi, bunda da akılllara şu soru dalıveriyor hemen...
"Nereye kadar?..."
Haa yapılabililirliği hayli fazla, fakat bu kıvılcımdan ve bu kıvılcım sonrası akla gelen baştan, karşı tarafın şimdilik haberi yok...
Değişen ruh halinden, abartılı rahat görünen moral yapısından, hal hareket tepkilerden, hayli zeki olan karşı taraf illaki sezecek bir müddet sonra...
O zamanı da, o zamana bırakmalı, kadının yaşadığı şu anki huzuru, mutluluğu ve yeni atladığı çağın getirisinin hayırlı, huzurlu, içine sinesi, olmasını diler ayrılırım huzurlardan ben de...
Daha hissiyatlı yazmak isterdim fakat ne saatler 00:00 da ne de gözlerimi kapatan uyku buna müsade etmekte...
Yine de en olanca hissimi aktardım kabul edile...
("Hocam bir de not verirken elini korkak alıştırmazsan... Rica edeceğim... Çok mersi")
