Coştum Yine Dalgalanıyorum...

"Düşün düşün boktur işin" özlü sözünün doğruluğunu, yazı yazarken anlıyor insan...

Düşününce bir halt olmadığı gibi, yazı filan da çıkmıyor meydana...

(Bu "meydana" biraz bastırarak meyaneli okunursa)

Hadisesi nazik yazı yazmanın; düşünülesi değil...

Düşünmeden yazınca sanki, merdivenin üst basamağındaymışcasına, hızlıca iniyorsun ikişer ikişer...

Bir de tarzını belirlememiş, her telden dıngırdatan şarkıcılar gibiyim...

Bazen evdeki kıytırık işi yazıya döküp, bazen kendimce yazıyorum canım ucundan dedirtecek karalamalar yapıyorum...

Kime hitap etsem ki acaba, ayırdımında değilim ayrıca...

Karşımda hayali arkadaşım varmış gibi mi süzülsem...

Yoksa kürsüden mi bağlansam canlı yayına...

Sarıyorum baktım da satırın başındaki özlü söze...

Aman savur kendini yazan, dıngırdat gitarını her telden...

Bir de o sonsuz yolculuğa en yakın gidende; 2008 Ekim sonunda tadıp, delicesine düşkün olduğum babaannemin gidişi neticesi, vücudumun rutin aylık çalışmasının uzun bir süre sekteye uğramasıyla patlak veren üzüntü patlaması...
Babamda bir numara olmaması sonucu "Allah Allah bak mukadderat deyip kendimi nasıl da hazırlamışım hiç birşey olmadı aylık düzende" deyip hatta babama hiç üzülmedim mi? deyip kendime hafif yollu kızmam...
Vücudumun üzüntü dışa vurumunun vadesi geç gelen hediyesi gibi saçımın tepe kısmının açılmasıyla vuku buldu sağolsun...
Şöyle alnımdan bakınca gayet muntazam olduğuna kanaat getirdiğim kafa derim maşallah aymanaçık ortada...
Hayır avuç avuç diye tabir edilen ele gelen saç kılları uyandırmadı da beni uzunca bir süre...
Arık demir almak zamanı gelmişse zamandan deyip bir hal çaresine bakmak icap ederin üzerinden, tesadüfe bakın ki kızkardeşimin arkadaşının kızkardeşi de aynı dertten muzdarip olunca onun çaresine başvurmak acilen elzem oldu...
Ekrandan siparişler verildi şampuanımız kokmayanından sarımsaklı elimde fakat yıkarken buram buram kokusu geldi de Allahtan sonrasında kokmuyor...
Sonrasında haftada iki gün kullanılacak iki saat bekletilecek yağımız elimizde...
Bugün itibariyle yağlanıldı bekletilindi...
Eğer kökler tümüyle ölmedilerse umut var yoksa seyreltiyi ört bas etmenin çaresi, eldeki avuçtakini toplamak, kalanları bir arada tutmak ve yine en kıymetli kalanlara şükretmek gereği akla kazındı...

Herşey Tamam mı?

Piyanonun ayarı...

Odanın sıcaklığı...

Ya kemanın akordu...

Ya da sabaha evi, kokusuyla çoşturacak olanın malzemeleri...

Diğerleri mi; içindeler, sırayla gelecekler, bekliyorlar sıralarını...

Belki de hiç çıkmayacaklar...

Çünkü çıkanlar öylesine baskın ki; diğerleri üvertür kalıyor, assolist olmaları gerektiği baş tacı edilmeleri gerektiği halde...

Yazık oluyor ondan sonra yitenlere...

Yalnızlık senfonisine hazırlanan orkestranın boş sandalyeleri gibi...

Adı yalnızlık ya, şimdi orkestranın elemanları desem olmayacak, hani neresinde yalnızlık olacak...

Halbuki en acısı kalabalığın içindeki olan değil miydi?

O değil miydi en çok can yakan...

Bu orkestranın alamet-i farikası, sandalyelerinin boşluğunda...

Salonun aralık kapısından arsızca süzülen rüzgarın ıslığında...

Belki cereyan yapıyor, belki yolu budur, kapansalar ya, ikisinden biri ya da her ikisi de... Bitmeyecek ki oksijen korkulacak ne var...

Bilakis, o kadar temizlenecek hava, o kadar bollaşacak ki, senfoninin ortasında sandalyelerin hepsinden doluymuşcasına yükselen, ne nağmeler dökülecek üzerlerine...

Pronto! Toz Alacaktık...?!

Anneyim, çalışan kadınım, ablayım, evladım, en nihayetinde ev hanımıyım...

Hepimizin ev işinde sevdiği, sevmediği kalemler var...

Ütü yapmaya bayılırım mesela, iyi açan şöyle deliler gibi buhar fışkırtan bir ütü olsun saatlerce yapayım...

Sonra...

Bulaşık yıkamak, o su akınca benim de beynimdeki kabuk akıyor sanki, üzerindeki kara kabuk...

En en en sevmediğimse, fotoğrafla alakadar toz almak...

Deliririm, bir de üzerine sevmediği ot burnunda biter gibi, sen git mobilya "venge" ol...

Alıp da arkamı döndüğümde yine üzeri silme toz olur mu?

Olur, bunun iyi al, kötü alla alakası yok...

Genellikle yukarıdaki ürünün sprey şeklinde olanını da kullanmakla birlikte, en çok kullandığım olan köpek kuyruğu kıvamındaki ürününü, sen firma benim ülkeme getirme artık...

Neden?

Nedendir, işe yarayan bir üründen mahrum edersin ki bizi...

Firmayı aradım, sizin gibi herkes isyan ediyor arıyorlar deyip üzerine ekliyor hanımefendi tüm iyi niyetiyle, yurt dışında tanıdığınız varsa getirtebilirsiniz...

Tövbe de getirtmem...

Sen benim ülkemden sakın malını, sonra ben ülke ülke dolanayım...

Getirirsen yurduma alırım yoksa da eyvallah...

Anne - Kız / Anne - Kuma

Rengin Hanımla evdeyiz tatil boyu...

Bana da çok iyi geldi uzun süre evde olmak alışkın olmadığım ama özlediğim hayal gibiydi şimdi masaldayım...

Fakat Rengin sen neymişsin annem yaw...

Bir saç saça girmediğimiz kalıyor gerçi bunların da sonu hep gülüşmelerle sonlanıyor da sanki benim yaşımda bir kumam var karşımda her lafa cevap herşeye bahane...

Anında...

Havaların karlı buzlu olmasına aldırmadan dışarı çıkıyoruz hanımın canı sıkılmasın hava alsın diye...

Yaranamıyoruz yine de...

Zor cidden...

Ama evde hayat şimdilik çok tatlı küçük hanımla da...

Tatil menümüzün giriş bölümünde; bir tanecik teyzemizin doğum gününü kutladık, yaptık pastamızı, aldık elimize gittik ona...

Dönüşte karlarda oynadık...

Pinokyoya gittik bayıldık...

Sonra gazetenin verdiği kitapları aldık, vay be dedik kırk kitap, kırkı da birbirinden güzel kitap...

Karneler Elimizde...

İlkler işte böylesine heyecanlı, böylesine büyütülüyor...

Gerçi bana kalsa büyütecek birşey var mı? 
Var tabiki de, ilk karne ilk heyecan...

Üniversite diploması olsun inşallah...

Neler Diledim Neler...

Şimdi bitirdim Universiade 2011 Erzurum Kış Oyunlarının açılışını...

Hem kurumum düzenledi ona bir göğsüm kabardı, hem de o kadar gösterişli ve güzel bir açılış oldu ki...

Tabi açılışın bu kadar şahaneliğini hakeden en büyük unsur da Anadolu Ateşi dansçıları, kaeografileri dansları...

Hey Allahım dedim içimden nasıl bir memleketim var, nasıl bir mozaiktir yaşadığım yer...

Kültürü, dansları, insanları, yüzyıllarca nasıl kardeşçe yaşanmışlığı...

Müziğimiz, hele sonra kabardım bir daha, seksen ülkede canlı yayınlandı ya açılış, demişlerdir dedim vay be ne ülkeymiş şunların danslarının müziklerinin danslarının çeşitliliğine bak şu ihtişama bak...

Tüylerim diken diken oldu, hele ki o dansların Mevlana işlenen bölümünde, o ney sesinden çıkan huzurun, semazenlerin danslarında vücut bulmuş haline...

Sonra dedim ki; kendi kendime yeniden, kendi kendine yetebilen yedi ülkeden biri olsa yine yurdum, GDO lu ürünlerle hiç tanışmasa, felaketler olmasa, orası burası parça parça özelleşmese, güneşli olsa içimiz hep, barış olsa, kardeşlik olsa...

Olsa işte...

Ha bir de konseri Tarkan' la Sertap Erener verselerdi de inleseydi ortalık...

Bildiğin Kocaman Komik Bir Aileyiz...

Gece okudum türbe mevzunu da oradan öğrendim sonra uzun süren bir telefon konuşmasında perçinleyip çınlattık gülmeleri...

Buradan buyrun, önden lütfen...

Bugünki Yeni Sayfamın Başlangıcı... Teşekkürler...

 Söyleyemediklerimi İşitin Lütfen

Bana aldanmayın!

Yüzüm bir maskedir,

Sizi aldatmasın.

Binlerce maskem var.

Çıkarmaya korktuğum.

Ve, hiç biri ben değilim...

Olmadığımı göstermek

İkinci doğam oldu.

'kendinden emin biri' dersiniz,

sanki güllük gülistanlıkbenim için herşey...

adım güven belirtir.

Ve,

Oyunumun adı

Ağırbaşlılıktır.

İçimde ve dışımda denizler sakin,

Herşeyin kumandanı ben...

Fakat, inanmayın bana,

Lütfen!..

Herşey dışta düzgün ve cilalı,

Hiç yıpranmayan, her zaman saklayan

O maske!..

Altta ne güven, ne de rahatlık...

Altta,

Karışıklık, korku ve yalnızlık içinde bocalayan

Gerçek ben!..

Ama saklarım bu gerçeği savunuculukla

Kimsenin bilmesini istemem

Zayıf taraflarımı düşündükçe,

Titrer ve sararırım...

Ve başkaları görürse iç dünyamı...

Gerçek beni ve yalnızlığımı!

İşte, maskelerimi onun için takarım...

Onun için, arkalarına saklanacak maskelerim var.

Onlar, gösterişle kullanabileceğim

Parlatılmış yüzlerim.

Bana,

"sen değerlisin" diyecek,

"maskesizken daha bir insansın''

"daha bir bendensin''

"daha yakın, daha bir dostsun"

diyecek bir bakışa

muhtacım...

benim yanıma sokulman kolay olmayacaktır!..

uyarırım seni dost!..

uzun yıllar kendini yetersiz hissetmiş ben,

sana kendini kolayca açmayacaktır...

bütün gücümle tutunacağım maskelerime

ne kadar sokulursan yakınıma

o denli şiddetli geri iteceğim seni...

kim olduğumu merak ediyor musun?

Hiç merak etme...

Ben çevrendeki

Her erkek ve kadınım...

Maske takan her insanım.

-Doğan Cüleloğlu-

+ 00:00...

Bunun üzerine daha kalem oynatılmaz…

Bunun üzerine daha kelam edilmez...

Bunun üzerine yüze bakmaya da bakılmaya da yürek yetmez...

Bunun üzerine “olsaydılı” lafları edilmez...

Ne yapılır…

Ne yapılacağı bilinse oraya adım atılırdı da…

Yönünü şaşırmış da pusulanın ibresi şaşmış gibi bakakalınır…

Oturulmadığından kalkılınmaz…

Beklenilir hep beklenilir…

Yeni doğacak günden medet umularak…

Umudunsa esamesini unutarak…

İnsan 37 sine ramak kala hala yeni yeni büyüyorum der mi?

Yuh derler adama küçül de cebime gir...

Burnum boka batmadan hiç birşeyi anlamayan ben, anca işte diyorum kendimce...

Hiç bu kadar başıboş hissetmemiştim kendimi, başıboş ve bir o kadar huzurlu...

İşin babam kısmına girmiyorum hiç, kanayan acıyan tarafımdır çaktırmadan...

Uluya uluya ağlayasım olduğu zamanlarda, kendimi tutmam hala dirayetli durmam ya da Allah' tan korkmam konusudur beni frenleyen...

O konuya girmeyeyim hem zaten yarın nasılsa babamla dertleşme günüm...

Anlatıyorum anlatıyorum bir de yeri yeri yol kenarında, öyle mal gibi kendi kendime konuşuyor olmayayım diye tutuyorum kitabı önüme ki sapıttı olmayayım diye...

Hatta bazen o kadar oluyor ki sanki o sormuş da "haaa annem mi bu hafta gelemedi babacığım, biraz rahatsızdı ama selamlarını söyledi" şeklinde kendi kendime diyalog yapıyorum...

Hayırlısı...

Diyorum ya hayat başıboş ama huzurlu, arada şetyan azapta gerek misali kaşınıyorum sonra durduruyorum oyun işte benimki...

Bu ara zamanın dörtnala geçme durumuna dumur olmakla iştigal ediyorum...

Allah Allaaaaah okul açılmıştı açılacaktı derken işe bak hele sen, geldi ara tatil...

Bak haydi Cuma geldi yine...

Otobanda araba sayar gibi...

Hayat öylesine başıboş olunca yazacak birşey de hasıl olamıyor gibi...

Oysaki çok var da hangi satırın arasına ne sokuştursamın derdi...

Bu arada 3 Aralık 2010 itibariyle, lan ben bunu içemiyorum galiba nasıl da kötüymüş aslında tadı tuzu dediğim parmaklarımın arkadaşıyla 91 senedinden beri olan aşkımı sona erdirmiş ve halen devam ettirmiş bulunuyorum kendime şaşarak...

Arada iki gün tek tük içtim, ruh halinin cozutmasından...
Tabi yine de keskin konuşmuyorum, "bıraktım" değil benimki "içmiyorum" sadece canımın istemediğinden yoksa çok da elimi atasım da yok pakete, iyi böyle...

Bir de içimde bir huzur, bir rehavet, hayır olsun, çok alışkın olduğum durumlar değil malum...

Sonra diyorum ki en sevdiğim özdeyişle...

Amaaaaan koy g.tüne rahvan gitsin...

Efendim sevgi, saygı, selamlarımla...

En güzel günler geceler sizlerle olsun...

Ses Ses Deneme...

Süregelen olan biten tüm aykırılıklara, bu kadar sessiz kalan bir toplum olmamıza inanamıyorum...

En çok verginin alındığı, DÜNYANIN EN PAHALI BENZİNİNİN/MAZOTUNUN/LPG sinin kullanıldığı ülkemde, radyocu Nihat Sırdar' ın sabah 20:00 / akşam 19:00 da radyodan yağtığı EĞ(Y)LEMCE sine bile katılan insan sayısının devede kulak kaldığı ve buna rağmen devlet büyüğünün çıkıp da "benzinde vergi indirimine gitmeyi düşünmüyoruz" demesi...

Türkiye'nin en pahalı ulaşımına sahip şehrimin sakinlerinin, bu konudaki sakinliklerini muhafaza etmeleri...

Can babamın uğruna neredeyse öldüğü Galatasaray' ın, taraftarının protestosu için meşhur kuş cıvıltılarının olduğu paylaşım sitesinde protestocular için bir bakan danışmanının ve İstanbul'dan Sporla alakadar birinin (yanlış olmasın) neredeyse ana avrat düz gitmeleri...

Sürekli haberlerde gazetelerde çıkarıldılar hergün imzaya gelmeleri gerekirdi ama kaçmışlar ne yapalım anafikirli durum...

Eğitimin ve sayın bakanının dengeleri ve buna mukabil sistemin dengesizliği...

Bu nasıl memleket yahu diyebilen kişilerin azınlık kaldığı herkesin kendi kuyruğunu kurtarma derdinin hasıl olduğu...

Yazılası nicelerinin olduğu halde sadece EDEP YAHU! denip kestirip atmam gerektiği...

Meleğime Selam Ederim...

Geriye dönülesi iş yapmıyorum şükür...
Yaptığımın yaptıklarımın ve hatta içine edip batırdıklarımın dahi her daim arkasındayım...
Ayrıca her zaman olacağım neden olmayayım ki; yapıldı bitti gitti "hesabı sorulmadan..."
En çok da bu bloğu açmamadır sevincim, başıma türlü maceraların gelmesine ve devam etmesine sebep meydanımı, haşarı çocuğum gibi görüp, daha bir şefkatle sarılıyorum her açtığımda kendisine...
İnsanlar seyahatte bir de gecenin bir vaktinde tanınırlarmış ya ha bir de borç verince...
Benimkinde de meydanımın ortaya çıkışından sonra diye bir madde daha eklemem lazım...
Artık türlü okuyanım var en zengininden en çeşitlisinden...
Kimi sıkı sıkıya takip ediyor, hakaret unsuru var mıdır, sonu davalık olur mu diyen...
Kimi tanıdık, akraba, talukat, eş, dost, düşman, arkadaş, konu komşu, mahalleli bizden bahis açmış mı, ne sokmuş ne demiş diyen...
Tey teeeeeyyyyyyy bu kadar uzun boylu değil ki...
Bu kadar tereğe çıkarılası değil, altı üstü önü arkası sağı solu aynı...
:)
Tanıdım, salağa yatıyoruz devam onu anladık ama hayat devam...
Babamın o son zamanlarında iki sefer başıma geldi ufak bir kriz sonrası kasılıp kilitlenip kalmam...
Ama sakın demiştim, sakinleştirici, depresan çözücü yok, neyse yaşanacak kanırtsa da delse de öldürse de...
Evet öldürüyor acısı her geçen gün şekil değiştirip deliyor çok özlüyorum inanılası anlatılası değil...!!!!!
Fakat nicelerini içsem zannetmiyorum ki meydanıma yazdıklarımın verdiği etkiyi versin...
Ben ne kadar kendimi afişe etsem de, şuyum buyum, adım soyadım budur desem de kimseye yok zararım, olsa da suçsa da çekerim efeler gibi müdanam olmaz kimselere...
Sade ve sadece kaderimizi yaşadığımıza inandığım kağıttan, yalandan dünyada vakit doldurmak gaye...
Yoksa gerisi hırslar, insanlık dışılıklar, komiklikler, zavallılıklar ah yazıklar...
İnancın bolluğu, kalbin arınmışlığı, insani vasifların artımı, mesele bu yeğen...
Gerisi debelen dur, herşeye rağmen tren bütün istasyonlara uğraya uğraya, ömrü yetenleri bırakarak, yeni katılanları yanına katarak ilerlemeye devam ediyor çuf çuf...
Bu arada kendisinin beni okuduğunu bugün itibariyle öğrendiğim Meleğim, sayıca çok teyzelerimin içindeki gözdeme çok selam ederim...
Çok güzelmiş kimselere selam gönderebilir miyim demeden heyt selam gönderesim var teyze bu selam sana gelsin demek...
Bu merhaleden sonra demem o ki; nazarlara gelmeye Allah bugünleri aratmaya...

 Aynı haltın lacivertiyiz işte en nihayetinde...

Süreçte ekler...

 Sonuçta süslü ekler...

 Yalandan kağıttan işte hayat dediğin, bir "püf" de yıkılası...

 Yıl sonundan...

Dijlemin inceliklerinden...

Hamdolsun...

Sonunda; kuaförün demesiyle kemerinizin üzerine geliyor uzunluğundaki rapunzel saçlarımdan kurtuldum...
Tadına doyulmaz bir kahvaltının ardından Rengin' i okuldan aldıktan sonra gittik beraber, Rengin hanımın kuaförü Fatih ağabeye...

Annesi kuaförü boşlayalı yıllar oldu, kızınınkiyle takılıyor...

Sıramı beklerken kahve alır mısınız arzına kayıtsız kalamayıp daha bir saat bile olmamıştı halbuki içeli diyen iç sesimi elimin tersiyle ittikten sonra gelen kahvemi höpürtdetmeye başladım...

İki bayan oturuyorlar karşımda, birini gözüme kestirdim bu dedim kesin fal bakar...

Arada esiyorlar ya bana öyle...

Fakat kadına da gidip sende fal bakan tipi var denmez ki...

Kapattım fincanı sıra bana geldi derken Rengin benim fincanı aldı eline...

"Anneciğim neden açtın" dedim "ona teyzeler bakacaktı..."

Götürdü birine uzattı yavrum, o da gözüyle bu teyzeye ver dedi benim bu kesin bakar dediğim kadına...

O da benim fincanı okumaya başlamasın mı?

Daha faydalı şeyler esse arada olmaz mıydı?

Neyse Allahtan iyi şeyler söyledi de...

Olsa Ah...

"Keşke" nin kardeşi gibi "olsa iyi olurdu"...

Olsa iyi olmaz mıydı yeniden şekillenseydi...

Eskisi sağlam olsaydı da, bugün olunmasaydı...

Satır araları bu kadar dolu, içleri bu kadar içli olmasaydı...

Derinliklerdeki cevher bu kadar bastırılmasa, bu kadar üzeri kapatılmasaydı...

Eskisi gibi, olduğu gibi, olması gerektiği gibi...

Ne çare ki bugünü böylesi yaşamak, bir sonraki sahne ne olaki diye merak etmekmiş, kader...

Sağlık olsun ne yapalım haydi diyebilmek ne basitmiş oysaki; ne değerliymiş...

İtibar etmediğimiz nüanslar ne kadar, olsa iyi olurlarmış...

Pişmanlığın olmadığı, "olsa iyi olurdu" ların bu kadar yoğun yaşandığı, boyundaki taşın en büyüğü, atlamaya hazırlanırken köprüden, ardına baktığında gördüğünün aslında bekleyeninin taştan da büyük olduğu...

Geri dönerken arkanda bıraktığına nelerden geçtiğini, ne uğruna neler verdiğini ve hala fedalarınla alamadığın ödüllerinin arasında nasıl koca bir dağ olduğunu...

Kestirip atma lüksünün olmadığı, enine boyuna, bütün çizgilerin kumaştaki bütün irili ufaklı desenlerinin sayısı kadar atlanmaması gereken önemli husus olduğunu...

Hepsinden önemlisi de koy ..tüne rahvan gitsin demek ahhhh bu kadar mı özlenesi...

Cuma...

Cuma rutinimi yaptıktan sonra elime geçen her materyal bundan böyle benim için performans ödevi baştacıdır bu da benim düsturumdur artık diyerek başladım macerama...

Etkinlikten bihaber olan ben, sunum denen gösrellikten sürekli sınıfta kalan şahsım için çul çaput, parlak ışıldak ne bulursam kenara atıp da zamanı gelince kenardakilerin hiçbirini hatırlamamam ve ihtiyaç harici elime geçince de tüh tüh tüh bak bunu kullanaydım dövünmelerimi çok kez yaşamış, her seferinde ganimeti toplu bir yere koyup arada kolaçan edecek ve ne olduğu envanterini çıkarmaya karar vermiştim...

Benden bir nane olmaz da neyse, en azından kararlılık gösterme karesine kafamı bir sokayım görüneyim istedim kadrajda...

Rengin okula başlamadan seneler önce daha performans ödevlerini nasıl yapacağımın vay yandımına düşüp, ilk veli toplantısında öğretmenin: "Performans ödevlerini velilerin yapmasını istemiyorum, siz sadece malzemeleri tederik edeceksiniz, biz burada yapacağız" demesinin ardından kendimi öğretmenin kollarında hay elini ayağını öpeyim bırakın beni şeklindeki hayalimden sıyrılıp neşe içinde geçiriyorum günlerimi...

İş yapmaktan ziyade sadece malzeme toplamaya gelince mutlu mesut geziniyorum...

Ömrü hayatınızda hiç "örüntü" diye birşey  duydunuz mu?

Ben duymamıştım lakin öğrendikten sonra bir havalı söyleyişim var ki anlatırken Rengin' in matematiktan örüntü performan ödevine incik boncuk bakacağım şeklinde saçımı savurarak yaptığım kendini beğenmiş tavırım öğrenene kadar ki bakışlarımdaki pus perdesini açık artık...

Bu kadar uzun cümle girizgahını geçecek olursak; ben bu Ulus semtini artık çok seviyorum...

Evet artık diyorum eskiden ruhundaki o dokuyu bilmezdim; Ulus' u anlatan kelimelerin kifayetinden bihaber gezmeden önce...

Şimdi o kelimeleri yaşıyor, o havayı solumayı seviyorum...

Yalnız benim naçizane akıl dışı ki birkaç kişide ortak noktamın çıktığı enteresan bir huyum var...

Ulus-Hal bölgesi, Sobacılar Çarşısı-Sulu Han- Konya Sokak civarı kalabalığın önce vatandaş ,sonraki evrede karınca şekline dönüştüğü o durumda; ben biraz zaman geçince böyle bir etrafa bakıp dolaşınca, hele de yalnızsam, ben de bir tatlanma, bir şekerlenme, bir şuur kaybı, bir mallık, bakışlarda donukluk, kulaklarda bir uğuldama peydah oluyor...

Hani biri gelse, koluma girip "haydi evladım" dese, alsa götürse "amca sen zahmet buyurma ilaçlı gazozumu içtim de geldim" diyeceğim o derece...

Bu hani her yanında elektirik kabloları geçiyor ya meşhur alış veriş  merkezlerinde, "canım evet evet aptal olmamak kabil değil oralarda gezince her yanlar elektirik" durumu demek bende hem içerde hem dışarda mümkün...

Velhasılı Sulu Han' dan boncukları, Anafartalar Çarşısı'ndan düğmeleri aldıktan ve SGK sıkıntımı halletmek için Rüzgarlı Sokak' daki SGK binasına ilerleyip 35 dakika beklememin sonunda tam üç dakikada sorunumun hallolmasından sonra, tam iş yerine dönmek üzereyken yine aheste başım şiş, bir bakayım ki caddeye çıkmak isteyen sokaktan dönerken uzunluğundan mütevellid maşallah manda kasa tır, sen en köşede Renoult Clio'yu da çiz geç, geçemedi tabi kaldı mı öyle ,zaten sağlı sollu park eden arabalar bekleşenler de cabası ve asıl cabası seyredenler...

İnerken bekleşen arabalardan birinin içinde co-pilot kabininden biri adres soruyor vatandaşa, o safımda anlattı anlattı uzun uzun el kol şurdan dön burdan dön canhıraş verdi kendini tarife...

Kendine geldi bir; "ama" dedi gidemezsiniz ki tır arabaya çarptı, yol kapalı"

:)

Bugünü bu hatun yazmış, üzerine söylenecek tek laf gülmekten çatladığım...

Hayır Allah' ın işine karışılmaz ki güzellerim ;)

SGK nın 170 Yardımı...

İnsanın başına gelince öğreniyor sonrasında çözümü illaki var...

Bugün bir tıp merkezinde bir randevum var gidiyorum kayda bilgisayar başındaki adam soruyor ssk çalışan evet hep kendinizin miydi? Evet, yok şöyle mi böyle mi...

Derken öğreniyoruz ki muhasebeyle edilen telefon görüşmesi sonucunda benim herhalde yeni yıldan ötürü müdür bilinmez SSK daha doğrusu SGK kaydım aktif edilmemiş...

Hayır bir devlet kurumunda çalışmasam özel sektör olsa tamam olabilir diyeceğim ama nasıl titizleniyorlar biliyorum hepsi arkadaşım o birimdeki...

Onlara telefon aç orayla konuş burayla derken bizzat gidip SGK dan halletmem gerekiyormuş...

Eve geldiğimde internet sayfalarından baktım bakmamdaki amaç da tamam gideyim de hangi birimine gideyim o birimde hangi semtte acep?

SGK nın sitesinde bize ulaşın kısmında 170 şeklinde bir numara görüp hayde bre deyip salladım oltamı o tarafa...

Karşıma çok kibar bir beyefendi nasıl yardımcı olurum diye...

Ben de olanca kibarlığımla durum böyle böyledir bana sevabına gideceğim şube daire ismi söylerseniz filan deyince biraz bekletip bana en yakın adresleri sıraladı...

Sen benim gözler dol sesim çatallan!

Adamın neredeyse elini eteğini öpeceğim hemen hallettim ulaştım bilgiye diye...

Çok kolay işlemmiş fakat benim anlamadığım her ay SGK ödemesini düzen üstü titizlikle çalışan kurumum ve hala nasıl bir sistem hatası verir ki koskoca SGK beni aktif bellemez?

Demem odur ki SGK ile bir işiniz olduğunda 170 i tuşlayınız karşınıza size yardım edecek bir bay veyahut bir bayan muhakkak çıkacaktır...

Şu Fotoğrafları Hem Büyük Hem Kaliteli Yapma İşini..?

Çıktısında boncuğu ha bulduk ha bulacağız dediğim, nadide yavru Rengin, bitmek tükenmek bilmeyen hadiseleriyle beni oradan alıp oraya savuruyor desem iskontolu demiş olurum bile...

Kreşte de bir dönem Rengin' i almaya gittiğimde, yüzümü yerden kaldıramazdım, bugün kimi kaç çocuğu cırdı diye...

Sancılı dönemlerden kurtulduk oh dememize ramak kala daha o'su çıkmadan dudaklardan, bu sefer aynı durumu okulun neredeyse ara tatiline ne kaldı şunun şurasında dedirtecek süresinde hala vukuatlar son bulmuyor...

Hoş bıyık altından filan gülüyordum ama bu sefer yine gülmemde bir eksiklik yok...

Ne yapayım, arkadaşının yanağına sürekli kalem batırıyorsa...

Ne yapayım, anneanne her almaya gittiğinde Rengin'den kaynaklı şikayetleriyle bir sürü çocuk etrafını sarıyorsa...

Ne yapayım, kaprisleriyle öğretmeni çıldırtıp en sonunda artık kendi ne yaptı bilinmez, tuvalete gitmesine izin vermeyen öğretmenine "aptal" diyorsa...

Ödevlerinden hala bihaber, benim bunları yapmama gerek yok ben biliyorum deyip çekiliyorsa, hergün sürekli elimde telefon birilerini alıp ödevleri teyit etmek zorunda kalıyorsam...

Ne yapayım dünya balı kaymağı bir kızım var ve ben ona yapma etme dememe rağmen sözümü dinletemiyorsam ve bu yaşta böyleyse ileride ne olur endişesini taşımıyorsam!

Geçecek bu da bir dönem, yine ve yine ne yapayım sınıfta azılı üç öğrencinin arasında yerini kimseye kaptırmıyorsa...

Bunu böyle yazdım diye kızının yaramazlıklarına gevşeyen anne modeli anlaşılmasın tabi fakat ben bunlara ceza verdikçe Rengin' de artık öyle bir hal gelişti ki yapacağımı yaparım cezamı çekerim rahatlığında...

Ya da küsüyor ya da kapris yapıyor ya da ağlamaya veriyor kızsam bağırsam çağırsam kaç yazar...

Sadece duyarsız kalmakla, çok üzerine gitmemek çizgisinde düşmemeye çalışıp, arada kantarın topuzunu da kaçırmamak elde değile sığınan bir garip anneyim...

Ne düşünürsem olan bir hayatım var ne enteresan...

Tabi enteresan olan vakası iyi birşeyin değil de olumsuzların olması...

Aklıma pıt diye anında gelen düşünceden sis perdesi sonrası vuku bulan hadisesi...

Ne zamanki düşünsem; tövbe bozulamaz dediğim hususun, daha dakikasında tepetaklak olması, alıştım mı, hayır tabi, naftalin kokan beynim hala düzgün çalışmıyor, ciddiyim...

Kendinden kaprisli, taktı mı takan, bir dakika da anasını tanımayan bir kız evladım var sonunu kestiremediğim...

Kalabalıkların içinde olan yalnızlığım ve ne kadar seversem seveyim ne kadar "olmaya" çalıştığım, çabaladığım, yırtındığım bir taraflarımı yırttığım durumum, tükürdüğüm yüze sürekli bakmak zorunluluğuysa çileden çıkaran büsbütün, olmayınca olmuyor işte...

Bir cesaret bir ilham beklediğim enginlere sığmam taşarım diyebileceğim...

Gelecek biliyorum desem hep gelir mi ki?

Çok kabartılmasına karşı olduğum fakat koca bir dönemin kapanıyor olmasının, yeni başlangıcın sadece takvim üzerinde olduğu, yeni kocaman başlangıç için bütün blogdaşlarımın ve sevdiklerimin hanelerinde; önce sağlık, birlik beraberlik, huzur ağız tadı ve kalplerinden geçen temennilerin hepsinin hayırlısıyla olması dileklerimle...

Sevgiyle kucaklar sırtınızı pışpışlarım...